Η Μονή τουΑγίουΙωάννη του Βαπτιστή βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Κόνιαβσκα, κοντά στο χωριό Ζάμπλιανο. Στο μοναστήρι οι μοναχοί αυτοσυντηρούνται, έτσι όπως λέγεται στη Βίβλο «όλοι πρέπει να εργάζονται τίμια, για να βγάζουν το ψωμί τους». Δεν υπάρχει ακριβής ημερομηνία για την εμφάνιση του μοναστηριού. Υποτίθεται ότι έχει χτιστεί στη θέση ενός αρχαίου ιερού. Ο πατήρ Κλήμης αναφέρει περισσότερα στοιχεία:

Δυστυχώς, η μονή καταστράφηκε δυο φορές από πυρκαγιές.Αυτό που ξέρουμε, το μάθαμε από τους ντόπιους. Στην αυλή του μοναστηριού υπάρχουν δύο στρογγυλές στήλες από γρανίτη χαρακτηριστικές για τον Πρώιμο Χριστιανισμό. Υποτίθεται ότι εδώ υπήρχε χριστιανικός ναός από τα ρωμαϊκά χρόνια. Πιθανόν το αγίασμα, που βρίσκεται σήμερα στην αυλή του μοναστηριού, ήταν μέρος του βωμού. Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Ιωάννης της Ρίλα, ξεκινώντας από το χωριό του Σκρίνο, προχωρώντας κατά μήκος του ποταμού Στρυμόνα, για μικρό χρονικό διάστημα ζούσε στη Μονή του Ζάμπλιανο. Δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία για την πνευματική ζωή εδώ. Κατά την Οθωμανική Κυριαρχία υποτίθεται ότι υπήρχαν και σφαγές, διότι σε ανασκαφές βρέθηκαν σκορπισμένα ανθρώπινα οστά. Μετά το 1944 στο μοναστήρι ζούσε μόνο ένας ιερομόναχος, ο οποίος αντιστάθηκε στην την κοπή του δάσους του μοναστηριού /περίπου 800 στρέμματα/και σκοτώθηκε. Στη συνέχεια το μοναστήρι ερήμωσε και οι ντόπιοι έφερναν τα κοπάδια τους εκεί να βοσκούν. Υπάρχουν παλιά κτίρια που ανακαινίσαμε πρόσφατα. Τη δεκαετία του ’60 η Ιερά Σύνοδος έστειλε τρεις μοναχές, οι οποίες με μεγάλη ακρίβεια κατέγραψαν καθημερινώς τους λειτουργικούς κανόνες. Το 1979 ήρθε και ο σημερινός ηγούμενος αρχιμανδρίτης Κασσιανός, ο οποίος σχεδόν 12 χρόνια ζει με έναν δόκιμο μοναχό και έναν ηλικιωμένο άνδρα. Ήταν δύσκολα χρόνια, το μοναστήρι είχε χρέος και έπρεπε να ξεχρεωθεί. Ο ίδιος ο Κασσιανός έκοβε το σανό στο χέρι και το πουλούσε και ένα χρόνο με τα 4 φορτηγά που μάζεψε η μονή ξεχρεώθηκε, αγοράστηκαν ζώα και έτσι αποκαταστάθηκε. Το 1992 ήρθαμε αγόρια που είχαμε τελειώσει τη Ιερατική Σχολή και επιθυμούσαμε να αναπτύξουμε πνευματική ζωή. Ήταν δύσκολο, αλλά ο ενθουσιασμός μας έδινε δύναμη να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Με τη σημερινή του μορφή το μοναστήρι υπάρχει από τη δεκαετία του ’90.

Η ιστορία του πνευματικού κέντρου σχετίζεται με το όνομα του Αβερκίου Ποπστογιάνοφ, μοναχού από τη Μονή της Ρίλας, ο οποίος σπούδασε στο Βουκουρέστι με την οικονομική υποστήριξη του μοναστηριού. Επιστρέφοντας, έγινε δάσκαλος και χρησιμοποιούσε εκπαιδευτικές μεθόδους άγνωστες στη χώρα μας. Δίδασκε σε διάφορες πόλεις, και επειδή είχε πολλές γνώσεις, οι δάσκαλοι της περιοχής έστειλαν επιστολή στον ηγούμενο της Μονής της Ρίλα, ζητώντας να τον πάρει πίσω, γιατί έμειναν χωρίς μαθητές. Το 1879 έγινε ηγούμενος της Μονής του Ζάμπλιανο, όπου ίδρυσε σχολείο. Παράλληλα έχτισε έναν νέο ναό στη θέση μιας μικρής κατεστραμμένης εκκλησίας. Απ’ αυτό παρέμεινε μόνο το εικονοστάσιο, ζωγραφισμένο από καλλιτέχνες από τη σχολή του Στανισλάβ Ντοσπέφσκι. Ξαναχτίστηκε και πάλι και από τις αρχές του 20^ου αιώνα χρονολογούνται οι μικρές εικόνες, λέει ο πατήρ Κλήμης και αποκαλύπτει πώς η εκκλησία προσελκύει τους πιστούς:

Με δύο πράγματα. Είμαστε παλαιοημερολογίτες. Ακολουθούμε το παλαιότερο Ιουλιανό Ημερολόγιο. Θέλουμε να διατηρήσουμε τους κανόνες και το ημερολόγιο, όπως έχουν καθιερωθεί από την αρχαιότητα, τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού. Τα μυστήρια προσπαθούμε να εκτελούμε σύμφωνα με τους κανόνες. Εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούμε να τους αλλάζουμε. Το πρόβλημα είναι ότι η επιστροφή είναι δύσκολη, η ομογενοποίηση ημερομηνιών εορτών είναι κάτι που πρέπει να ξεκινήσει από την κεφαλή.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: Σβετλάνα Ντιμιτρόβα