Zoja Paprikova: “Bamirësia është preokupuese”

Vallë, a ka formulë për të mirën? A ekziston ndonjë recetë universale, e cila të bëjë ashtu, që zemra e ngurtë të mbushet me mirësi dhe butësi? Në shekullin e teknologjive të larta, kur flitet, se u zbulua sekreti i rinisë së përjetshme, për fat të keq akoma nuk ekziston një përmirësues universal të karakterit. Megjithatë në të gjitha epokat ka pasur njerëz, të cilët me veprat e tyre, kanë provokuar të tjerët për të mirën.

Bamirësia është një tipar karakteristik i mbarë fisit Paprikovi. E bija e Donka Paprikovës, e njohur si bullgarja nëna Tereza, Zoja Paprikova vazhdon veprën humanitare të nënës së vet. Ajo punon në hospisin e të moshuarve dhe të të vetmuarve “Bamirësia”, themeluar nga nëna e saj. Krahas kësaj Zoja krijoi edhe klubin e intelektualëve të moshuar “Vjeshta argjendtë”. Për traditën e mirëbërësisë në familjen Paprikovi, më shumë tregon Zoja:

“Bamirësia është një traditë familjar. Gjyshja ime, e cila ishte bashkëshorte e gjeneralit Stefan Paprikov, merrej me vepra bamirëse. Vite me radhë ajo drejtonte një jetimore. Kështu që mund të them, se jemi edukuar në mirëbërësi dhe mëshirë ndaj të tjerëve. Edhe nëna ime ishte e bindur, se fëmijët duhet të mësohen në ndihmë dhe dashuri ndaj të tjerëve. Kujtoj, që kur gjysha ime u sëmurë, të gjithë nipat dhe mbesat i ndihmuam asaj. Kështu që respekti ndaj të moshuarve dhe ndihma midis brezave u edukua tek ne, që në moshën më të re. Më duket, se sot virtyte të tilla nuk formohen te brezi i ri. Jetojmë në një shekull më dinamik dhe të rinjtë përditë bëjnë përpjekje për vetafirmim. Më duket, se atyre nuk u mjafton koha, por nëna ime kishte ide si të zgjidhjet edhe këtë problemi. Ajo propozonte, që në shkollë të ketë orë mësimore të moralit, në të cilat fëmijët të edukohen në respekt ndaj të moshuarve. Sipas saj ato orë mësimore duhet të përfshihen në programet shkollore, që të mos zhduket lidhja midis brezave. Në klubin “Vjeshta e argjendtë” gjithashtu organizojmë veprimtari të ndryshme në këtë drejtim – për shembull takime me fëmijë. Bamirësia dhe mëshira ndaj të moshuarve dhe ndaj atyre që kanë nevojë për ndihmë mund të edukohet. Vite me radhë i ndihmova nënës sime në punën e saj bamirëse. Por kur njeriu është më i ri, dhënia e ndihmës së të vetmuarve dhe të moshuarve në stadin e fundit të jetës, nuk duket një mision tërheqës. Prandaj kur njeriu është i ri, ai as pëlqen, as mirëpret një ide të tillë. Për mua më interesante ishte të krijojë një klub, në të cilin pas përfundimit të karrierës krijuese, të përfshihen ata njerëz, që dëshirojnë të vazhdojnë krijimtarinë e vet. Mbaj kontakte me muzikantë, piktorë, artistë. Shumica prej tyre pas pensionimit e ndjejnë veten shumë të vetmuar. Para 10 vitesh, kur tek unë lindi kjo ide, ata njerëz nuk kishin vend të mblidhen që të vazhdojnë të komunikojnë me njëri-tjetrin. Tani situata u ndryshua.”

Zoja Paprikova gërsheton veprimtarinë e vet me të moshuarit në klubin “Vjeshta e argjendtë” me punën e vet si bashkëpunëtore shkencore në Akademinë Bullgare të Shkencave. A nuk është e vështirë, që përditë të harmonizohen ato dy detyra?

“Atë, që mësova nga nëna ime është, se njeriu e ndjen veten të lumtur, kur u jep të tjerëve nga vet vete dhe në këtë mënyrë arrin t’u ndihmoj. Kjo e mbush jetën me kuptim. Më se 30 vjet punoj në Akademinë Bullgare të Shkencave në një kolektiv të mirë. Përveç profesionit tim të mrekullueshëm kam edhe familjen time të dashur. Për sa i përket klubit mendoj, se në se njerëzit shfaqin tolerancë ndaj njeri tjetrit, atëherë jeta do të jetë më e mirë, sepse ajo nuk është e lehtë. Ngandonjëherë përjetojmë kriza, ose hasim probleme të ndryshme. Mirë po, në se shfaqim sjellje të njerëzishme ndaj njeri tjetrit, në se jemi të prirë të përjetojmë problemet dhe vuajtjet e të tjerëve, atëherë bota do të bëhet më e mirë. Nëna ime kishte dëshirë të organizojë një “Festival të dashurisë”. Ne ishim fëmijë dhe kjo provokonte qeshjen tonë. Por krahas kësaj e paralajmëronim të ki kujdes, që njerëzit të mos shtrembërojnë idenë e saj. Sepse nën nocionin “dashuri” ajo kuptonte dashamirësinë, zemërbardhësinë dhe sjelljen e njerëzishme ndaj të tjerëve.”

Vallë a qëndrimi prej egoisti nuk do t’i ndihmonte bashkëbisedueses sonë Zoja Paprikova të jetojë më lehtë?

“Nuk mendoj ashtu, megjithëqë ngandonjëherë ndjej lodhje të madhe. Pas punës shkoj në klub dhe mezi pas kësaj, tepër vonë në mbrëmje, kthehem në shtëpi. Ka momente, kur e ndjej veten shumë të lodhur. Por megjithatë mendoj, se vetëm në sajë të punës bamirëse jeta ime plotësohet me kuptim. Edhe njerëzit, me të cilët punojmë bashkë mendojnë ashtu. Jam e bindur, se puna ime humane dhe bamirëse i jap përmbajtje jetës sime. Dhe sot nuk mund ta përfytyroj jetën time në ndonjë mënyrë tjetër. Disa janë të mendimit, se komunikimi me të moshuarit thithë nga energjia personale dhe ngarkon psikikën. Mirëpo, unë nuk mendoj ashtu. Është e vërtetë, se kontakti me të rinjtë, është një gjë shumë e bukur dhe e plotëvlefshme, por nuk mund të lëmë nënat dhe atllarët tanë. Ata janë pjesë prej jetës sonë dhe prej tyre mund të mësohemi. Ata mund të na transmetojnë urtësinë dhe dituritë e veta, dhe mund të inspirojnë te ne ide interesante. Dhe në fund të fundit të gjithë njerëzit plaken .”

Përgatiti në shqip: Svetllana Dimitrova

Ndaje

Zoja Paprikova: “Bamirësia është preokupuese”

Më shumë nga rubrika

Shpallën renditjen e institucioneve të arsimit të lartë dhe diplomat më fitimprurëse për vitin 2024

Një ekspozitë në "Urën e të dashuruarve" në Sofje ndjek arritjet bullgare të olimpiadave shkencore

BNT feston me një program të veçantë 65 vjetorin e themelimit

Pse disa nga rrugët e Pragës mbajnë emrat e iluministëve bullgarë?