Profesori Krasimir Gatev renditet mes pianistëve më të mirë bullgar nga shekulli i XX-të. Është i njohur me interesat e veta të larmishme lidhur me artin muzikor, por mbetet në vetëdijen e dëgjuesit me interpretimin e vet poetik dhe depertues. “...Krasimir Gatev e hap instrumentin deri në mundësitë e tij më të mëdha...” – mbase ky mendim i një kritiku muzikor me saktësi e përshkruan dhuntinë e tij lavire. Interpretuesi, të cilit Panço Vlladigjerovi i përkushton dy opuset e tij të fundit, vdes gjatë vitit 2008, por le gjurmë me numrin e madh të incizimeve të veta.

Pothuajse gjithmonë koncertet, të cilat i ka mbajtur Krasimir Gatevi kanë përfshirë dy ose më shumë stile të kundërta diametrale. Realizimin e këtij mendimi ai e arrin përmes një studimi mjaft të shumanshëm të krijimeve dhe epokën e tyre. Ai e nxjerr tingullin në një mënyrë krejtësisht të kundërt. Në një intervistë, të ruajtur në “Fondin e Artë” të Radios Kombëtare bullgare, pianisti tregon:

“Përpiqem që muzika të tingëllojë në mënyrë të tillë, siç do të doja ta dëgjoj unë – as fortë, as shumë butë. Përpiqem të nxjerr tingullin real, që të mund ta arrijë nuk përdor vetëm drejtimin e zërit. Kërkoj larminë e timbrit dhe nuancat e ndryshme. Bashkimi i mendimit është diçka logjike, ai thjesht është rrjedhoje dhe jo mjet. Në qoftë se e ndajmë muzikën në tone të veçanta, kjo do t’i përngjajë leximit të fjalëve të veçanta, pa u menduar për fjalë, fraza dhe fjali. Gjithmonë kam qenë kundërshtar i virtuozitetit bosh. Kjo thjesht është mjet dhe jo vet qëllim. Mundohem të dëgjoj muzikën të cilën e ekzekutoj në këtë moment. Për mua dëgjimi është kthyer në një disiplinë dhe në nënshtrim të përbashkët të mendjes dhe të ndjenjave. Një nga rregullat e mia bazë është që muzika të mund nganjëherë të ndiej me arsyen e vet dhe të mendoj me ndjenjat e veta.

Për mua gjithmonë më e rëndësishme ka qenë vet muzika – thotë interpretuesi. – Asnjëherë nuk jam munduar të jem në qendër të vëmendjes. Nganjëherë jam mërzitur jo kaq nga mossukseset e mia, sesa nga ato të tjerëve. Kjo më shumë ka rastisur gjatë një muzicimi në ansambël. Muzika është kthyer në “natyrën time të parë” me kalimin e kohës. Ajo është një harmoni e përsosur dhe pastërti, si për nga ana e ndjenjave ashtu dhe të intelektit. Diçka e cila nuk mund të falsifikohet.”

Kontaktet me shumë personalitete me famë botërore nga bota e muzikës kontribuojnë për rritjen e Krasimir Gatevit si interpretues.

“Në qoftë se duhet të kujtoj çastet yjore, një gjithësi e tërë nuk do të më arrijë, që ti përmbledh të gjithat. Këto janë konkurset, përmes të cilave kam kaluar. Takimet e mia me muzikant të rinj, koncertet në sallat e mëdha botërore, si kjo e filarmonisë së Berlinit, një varg i tërë shfaqjesh në Operën e Milanos, të pasuar me një pllakë gramafoni me Rajna Kabaivanskën. Interpretimi im në sallën “Trivoli” në Danimarkë, shfaqjet e shumta të cilat kam pasur në Belgjikë, Greqi dhe vende të tjera. Nganjëherë lodhesha shumë nga udhëtimet e shpeshta, kurse tani më mungojnë pikërisht ato. Kur njeriu qëndron në një vend pak a shumë fillon të punoj pa cilësi. Sa i përket suksesit, nganjëherë ai mund të jetë mjaft i hidhur, por ka dhe mossuksese të ëmbla. Do të përcaktoja si të tillë secilin nga i cili njeriu në qoftë se është mjaft vetëkritik, mundet të marrë mësim. Një sukses ose mossukses nuk e bën personalitetin as më të madh, as më të vogël.”

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva