Duart e njeriut kanë forcën të gjallërojnë – mjafton që të prekin me dashuri dhe të drejtohen nga fantazia. Dhe atëherë lindin gjëra për të cilat nuk kemi menduar, të cilat të emocionojnë me bukurinë e vet. Kurse, kur vëmë re dhe shkënditë e Zotit në krijimet, kuptojmë se i ka merituar përpjekjet dhe viktimat e bëra.

“Ka pasur njëherë e një kohë një copë druri. Ai nuk ka qenë ndonjë dru i posaçëm dhe i veçantë, por një trung i madh i zakonshëm, të cilët gjatë dimrit i vendosin në sobë dhe në vatër, në mënyrë të mund të ngrohin dhomat...”. Kështu nis përralla për Pinokion, sikur të na thotë, se dhe materiali i cili nuk bën fare përshtypje mund të kthehet në një diçka të shkëlqyer. Mjafton që ndonjë si babi Xhepeto, t’i japë jetë.

Sa herë punuesi i drurit Vllad Vlladov ka frymëzuar me mjeshtërinë e tij jetë të një cope prej druri, të hedhur në pyll, diku në rrugë ose në ndonjë oborr të braktisur? Gjatë 79 vjetët e tij ai ka parë që shpendi i bukur feniks të fluturojë prej duarve të tij dhe disi të ndiejë një uratë nga një amvise shtëpie e cila ka mundur të përgatis një gjellë të shkëlqyer me një lugë prej druri të përmbushur me shumë ngrohtësi. Por, a rastis kështu gjithmonë, kur e kupton se çfarë ka përfshirë dhe ka futur krijuesi në shpirtin tënd dhe me një mirënjohje t’i përkushtohesh.

Por, asgjë nuk ka parashikuar se, ndonjë ditë duart e tij do të krijojnë piktura të ndryshme prej druri. Me përjashtim të avionëve, të cilët i ka gdhendur në fëmijëri. Mbase për shkak të tyre, djali i cili ka lindur në fshatin e krahinës së Lloveçit – Beli Osëm, ka shkuar në shkollën ushtarake në Dollna Mitropolia të mësojë për inxhinier avionësh. Dhe pasi e ka kaluar periudhën e shpërndarjes së vet në Dobriç, specialisti i ri ka gjetur vendin e tij të vërtetë në Krumovo, ku ka mbetur deri në ditën e fundit të vet të punës. Regjimenti i helikopterëve i ka dhënë mbështetjen të mund të sigurojë familjen e tij, kurse çasti më emocionues ka ardhur gjatë mbrëmjes, kur ai ka zbritur në podrumin e tij në shtëpinë që ka në qytetin e Plovdivit, të kthyer në një atelie, që të ndalojë kohën.

“Menjëherë pasi fillova punë e kuptova se kam aftësi në drugdhendje – kujtohet për hapat e tij të para në art Vllad Vlladov. – Në qytetin Dobriç merresha nga pak me të, por kur erdha në Plovdiv, fillova të punoj shumë më tepër me dru. Të gjitha gjërat e mia janë fryt të kureshtjes sime – kudo dhe çfarëdo që kam parë, që mund të punohet prej druri, e kam marrë. Kam punuar dhe duke parë fotografi. Puna me dru më ka mësuar me shumë gjëra, por më e rëndësishmja sikurse është qetësia. Kur zbrisja në podrum, nuk e kuptoja se kur kalon koha dhe shpesh herë gruaja ime ka ardhur të më thërrasë për të ngrënë darkë. Në përgjithësi druri më harxhonte shumë kohë.”

Por, a mundej dhe të flasë? Dhe kush i shikonte i pari pamjet – imagjinatën njerëzore ose copën e drurit?

“Unë fillimisht ndalem mbi pikturën të cilën do ta bëj, dhe pas kësaj zgjedh drurin, që të mund ta punoj – thotë mjeshtri. – Zakonisht më duhen midis 2 dhe 3 muajve, kurse për gjërat më të vogla rreth 20 ditë. Por pjesa më e madhe e gjërave kërkojnë shumë punë. Bliri është më i përshtatshëm për drugdhendje – është i lehtë, punohet shumë mirë me të, spastrohet lehtë dhe llaku i vendoset shumë lehtë. Për një periudhë të shkurtër kohe jetova për pak në qytetin Karllovo, në ekonominë pyjore aty kishte pemë bliri të rrëzuar. I morra që aty dhe i ruajta për një periudhë më të gjatë kohe.”

Sot podrumi i mjeshtrit është i mbushur me zahire, por diku aty në qosh, në pritje, akoma qëndrojnë instrumentet e tij, me të cilat ka punuar krijime të shumta. Vllad Vlladovi pohon se, mundësitë e tij tanimë janë të vogla. Prandaj provoi një gëzim të ri – për herë të parë pa në sytë e ndonjë njeriu tjetër një mahnitje nga punimet e tij mbi dru. Pavarësisht se është munduar dhe ka punuar vite të tëra me radhë krijimet e tij me pamje magjepsëse – kafshë, shpendë, vajza dhe turli farë gjërash të tjera, mezi kohët e fundit ai i paraqiti punimet e tij. Në ekspozitën në galerinë e qytetit Plovdiv “Aleko” u mblodhën adhurues të shumtë, të cilët e përmbushën me buqeta të shumta me lule dhe fjalë të mira, kurse shokët e tij e inkurajuan me urimin “Vazhdo në po këtë drejtim!” Dhe kush e di, mbase dashuria sjellë forca dhe bën çudira!

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva

Fotografi: arkiv personal