Μουσικός του δρόμου – μοίρα ή προσωρινή περιπέτεια;

Δημιουργούν ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα, ξυπνούν αναμνήσεις και όνειρα, εμπνέουν ζωή και προσδίδουν χρώμα στη γκρίζα καθημερινότητα, σε κάνουν να παραδοθείς στη μαγεία που χύνεται από τη μουσική τους. Εκείνοι είναι οι μουσικοί που επέλεξαν τους δρόμους για σκηνή τους, όπου δεν υπάρχουν μεγάλοι προβολείς και εισιτήρια.

Πολλοί απ’ αυτούς πιστεύουν ότι η τέχνη είναι πηγή, από την οποία ο καθένας πρέπει να αντλεί. Γι’ αυτό γενναιόδωρα χαρίζουν χαρά και απόλαυση για την ψυχή των βιαστικών περαστικών.

Η επιθυμία τους να διαπρέψουν και να έχουν μουσική σταδιοδρομία ή απλώς να βγάλουν λεπτά, είναι κάποια από τα μοτίβα τους να επιλέξουν αυτή την ασυνήθιστη σκηνή. Οι μουσικοί του δρόμου που θα δείτε σε κάποια γωνιά, σε κάποιο σταθμό του μετρό ή σε κάποιο κήπο, είναι διάφορου είδους και ηλικίας. Δεν μπορούμε όμως να φανταστούμε την πόλη χωρίς την ποικιλοχρωμία, που της προσδίδουν. Η μουσική που χύνεται στους δρόμους της Σόφιας είναι εξίσου ποικίλη – κλασική μουσική, rhythm & blues, ροκ, δημοτική μουσική κ.ά.

Ο 27χρονος Νικολάι είναι ένας από εκείνους που επέλεξαν να ερμηνεύουν κλασική μουσική. Παίζει ηλεκτρονικό βιολί. Λέει ότι στη Μουσική Ακαδημία μάθαινε να παίζει το όργανο αυτό. Και ο δρόμος είναι σκηνή του 8 χρόνια τώρα. "Μου αρέσει να διασκεδάζω τους ανθρώπους", συμμερίζεται ο Νικολάι. Μας εξηγεί επίσης ότι παίζει 4-5 ώρες την ημέρα. Ένας από τους τόπους όπου μπορείτε να τον δείτε είναι η λεωφόρος "Βίτοσα" στην πρωτεύουσα.

"Εμείς οι μουσικοί έχουμε διαίσθηση για τους τόπους όπου να παίζουμε. Επιλέγουμε τέτοιους τόπους από τους οποίους περνάνε περισσότεροι άνθρωποι", λέει ο νέος μουσικός του δρόμου. Έχει παίξει όχι μόνο στη Βουλγαρία, αλλά και στην Ισπανία. Λέει ότι οι Ισπανοί είναι πιο φιλεύσπλαχνοι και εγκάρδιοι άνθρωποι, παρά το γεγονός αυτό προτιμάει να παίζει για τους Βουλγάρους. "Μου δίνει μεγαλύτερη χαρά γιατί εδώ είναι η πατρίδα μου", συμπληρώνει ο Νικολάι. Οι άνθρωποι σταματάνε να τον ακούσουν, τον ρωτάνε πού έχει σπουδάσει, τι μουσική ερμηνεύει… Φέτος ο Νικολάι σχεδιάζει να παίζει στα παραθαλάσσια θέρετρά μας.

Μπορεί ένας μουσικός του δρόμου στη Βουλγαρία να ζει με τα λεφτά που βγάζει;
"Εξαρτάται από τον άνθρωπο", συμμερίζεται τη γνώμη του ο Νικολάι. "Εξαρτάται από τα έξοδά του. Αν του φτάνουν 10-15 ευρώ την ημέρα μπορεί να συντηρείται. Εγώ προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένος. Δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω παιδιά, ακόμη δεν καπνίζω και τα χρήματα αυτά μου φτάνουν. Αν με ρωτάτε μήπως μπορώ να συντηρούμαι με το βιολί στον δρόμο, ναι, μπορώ".

Η οικονομική κρίση όμως έπληξε και τους μουσικούς του δρόμου. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα, που παίζουν στη χώρα μας, αρχικά είχε 6-7 μέλη, και τώρα τα μέλη της είναι μόλις 3. Πρόκειται για τους καλά γνωστούς στους κατοίκους της πρωτεύουσας Περουβιανούς του συγκροτήματος Sin Fronteras /στα ελληνικά "Χωρίς σύνορα"/. "Πριν από χρόνια παίζαμε χωρίς καμία τεχνική, τώρα όμως η αγορά είναι δύσκολη και ένα μέρος των οργάνων μας ηχογραφούμε σε δίσκο και ζωντανά παίζουμε κυρίως τα πνευστά όργανα" θυμάται ο Φρέντι Ρομέρο, ο οποίος είναι κάτι σαν μάνατζερ του συγκροτήματος.

Οι Περουβιανοί παίζουν στη χώρα μας από το μακρινό 1993. Τότε έρχονται με πρόσκληση της πρεσβείας του Περού για να πραγματοποιήσουν μερικές συναυλίες στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού. Ένα μέρος των μουσικών μένουν στη Βουλγαρία και άλλοι φεύγουν για την Ελλάδα και τη Ρουμανία. Εκτός από στη Σόφια, οι Περουβιανοί το καλοκαίρι παίζουν στη θάλασσα και το χειμώνα – στα χιονοδρομικά μας θέρετρα Μπάνσκο και Μπόροβετς. Κάπου κάπου ταξιδεύουν στην Ελλάδα ή την Τσεχία.

"Προτιμάμε να παίζουμε σε υπαίθριους χώρους και σε τόπους όπου περνά περισσότερος κόσμος", εξηγεί ο Φρέντι. "Προτιμάμε να παίζουμε στους δρόμους, ώστε όλοι οι άνθρωποι να μας ακούνε. Συχνά παίζουμε μπροστά στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού, στην Πλατεία Σλαβέικοφ, στην πλατεία της Αγίας Κυριακής".

Ο ίδιος ο Φρέντι μένει στη Βουλγαρία από πάνω από 27 χρόνια. Έφτασε για να σπουδάσει και τελείωσε πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Εθνικής και Παγκόσμιας Οικονομίας. Έχει δουλέψει και στην πρεσβεία του Περού στη χώρα μας πριν να κλείσει. Μαγείρεψε και περουβιανά φαγητά για διάφορες δεξιώσεις, αλλά μεγαλύτερη χαρά του δίνει να είναι μάνατζερ του συγκροτήματος Sin Fronteras. Το συγκρότημα έχει 9 δίσκους με μουσική, που ο καθένας περαστικός μπορεί να αγοράσει.

"Ως πριν από 3-4 χρόνια, ερμηνεύαμε μόνο δημοτική μουσική από τις Άνδεις, το Περού, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ", λέει ο Φρέντι. Τραγουδάμε για τη γη, για τη ζωή, για τον έρωτα. Με τα όργανά μας παίζουμε πολύ ωραία και ελαφριά μουσική. Ακόμη και από διάφορα spa κέντρα έρχονται και αγοράζουν τους δίσκους μας, που χρησιμοποιούν ως φόντο μουσικής κατά τη διάρκεια των spa διαδικασιών. Και τώρα το νέο που κάνουμε είναι να φοράμε τα παραδοσιακά ενδύματα των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων και να ερμηνεύουμε ένα μέρος της μουσικής τους".

Τα αγόρια του Sin Fronteras μένουν ως μουσικοί του δρόμου. "Αυτός είναι ο κόσμος τους και ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψουν", συμμερίζεται ο Φρέντι. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους μουσικούς του δρόμου περνάνε όλη την ημέρα έξω, παίζοντας. Οι Περουβιανοί δεν έχουν μουσική εκπαίδευση, αλλά έχουν μεγαλώσει με τη μουσική.

Τι είναι η στάση των Βουλγάρων απέναντι στους μουσικούς του δρόμου; Να τι μας λέει ο Φρέντι Ρομέρο: "Απέναντί μας είναι πολύ ευγενικοί", λέει κατηγορηματικά ο ίδιος. "Ο Βούλγαρος λόγω του εύρους γνώσεών που έχει, γνωρίζει την αυτοκρατορία των Ίνκας. Όταν μάθουν ότι είμαστε από το Περού, αρχίζουν να μας ρωτάνε για το Μάτσου Πίκτσου. Τους αρέσει η μουσική μας, κάτι που μας δίνει ιδιαίτερη χαρά".
Μουσική

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα

Διαδώστε

Μουσικός του δρόμου – μοίρα ή προσωρινή περιπέτεια;

Περισσότερα στην κατηγορία

Η ΒΕΡ γιορτάζει τα 90 της χρόνια στο Λονδίνο με συναυλία του Μάριο Άγγελοβ

«Κάτι συμβαίνει» - το ντουέτο «Ριτόν» σε συναντήσεις με το κοινό σε όλη τη Βουλγαρία

Η «Γαλανομάτα» του συνθέτη Γκεόργκι Ζλάτεβ-Τσέρκιν

Πλάμεν Μπόνεφ De La Bona – «Αρχή ή τέλος»