Τους αρέσει να βρίσκονται στη φύση, να αφουγκράζονται την ησυχία, να αισθάνονται τη μοναξιά, να κοιτούν με τις ώρες την επιφάνεια του νερού, να παρατηρούν τις κινήσεις της σημαδούρας της πετονιάς, περιμένοντας την κάθε του κίνηση για να ξεκινήσουν το κυνήγι και να ικανοποιήσουν το πάθος τους. Για τους περισσότερους ψαράδες το ψάρεμα είναι πάθος. Πάθος που ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν γνωρίζει.

Για ορισμένους το ψάρεμα είναι ένα μποέμικο χόμπι με ιδιαίτερη φιλοσοφία. Άλλοι το θεωρούν ένα καλό τρόπο για να ηρεμήσουν και να αντιμετωπίσουν το καθημερινό άγχος και την υπερένταση. Σίγουρα για κάτι τέτοιο πρόκειται, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το ότι σηκώνονται αχάραγα, και διανύουν αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων μόνο και μόνο για να καθίσουν στις όχθες κάποιας λίμνης, ποταμού ή θάλασσας και να περιμένουν με τις ώρες να "τσιμπήσει".


Φωτογραφία: BGNES

"Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο αίσθημα", λέει ο μανιώδης ψαράς Αλεξάντερ Αλεξάντροφ από τη Σόφια, ο οποίος περνά ψαρεύοντας κάθε Σαββατοκύριακο και κάθε αργία, "μακριά από την τρέλα της πόλης, εκεί που ακούγεται μόνο το κελάηδισμα των πουλιών".

"Τον τελευταίο καιρό ο αριθμός των ψαράδων έχει αυξηθεί", λέει ο Αλεξάντερ Αλεξάντροφ στη συνέντευξή του. "Παλιά οι φίλοι μου, μου έλεγαν οτι πρέπει να είμαι τρελός για να σηκώνομαι στις τέσσερις το πρωί, άγρια χαράματα, για να πάω να πιάσω ψάρια αντί να τα αγοράσω από το ψαράδικο. Μόνο που εμένα δεν με ενδιαφέρει να πιάσω ψάρια για να τα φάω. Αυτό που με συγκινεί είναι το να αίσθημα της αναμονής και το αποτέλεσμα. Κοιτάω τον πλωτήρα της πετονιάς και περιμένω να δω την κίνηση που σημαίνει οτι το ψάρι τσίμπησε το δόλωμα. Τότε αρχίζει το κυνήγι. Αν το ψάρι που θα πιάσω είναι μεγάλο και σπάνιο θα φωτογραφηθώ μαζί του και μετά θα βγάλω το αγκίστρι και θα το ρίξω και πάλι στο νερό. Και να μην είναι πάλι θα το ελευθερώσω. Δεν ψαρεύω για να φάω αλλά για να ικανοποιηθώ από το ίδιο το ψάρεμα. Για να πω την αλήθεια, η γεύση του ψαριού δεν μου αρέσει ιδιαίτερα".


Ο Αλεξάντερ Αλεξάντροφ με ένα από τα "τρόπαιά" του. Φωτογραφία: προσωπικό αρχείο

Οι ψαράδες είναι παράξενοι. Το καλοκαίρι κάθονται με τις ώρες κάτω από τον καυτερό ήλιο, ενώ το χειμώνα πηγαίνουν στις παγωμένες λίμνες, ανοίγουν μια τρύπα στον πάγο και, ξεχνώντας το τσουχτερό κρύο, κάθονται και ψαρεύουν ώρες και ώρες. Από το 1985 γιορτάζουν την δική τους γιορτή - την Παγκόσμια ημέρα του ψαρέματος. Έχουν δικό τους τηλεοπτικό κανάλι, ραδιοφωνικό σταθμό, εφημερίδες, περιοδικά και αμέτρητες ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο, μέσω των οποίων ανταλλάσσουν πληροφορίες για τα καλύτερα μέρη στα οποία μπορούν να ικανοποιήσουν το πάθος τους.

"Γυρνάμε σε ολόκληρη τη Βουλγαρία", λέει ο Αλεξάντερ Αλεξάντροφ. "Αρκεί κάποιος να ρίξει το δόλωμα ότι στην τάδε περιοχή έχει σπάνια ψάρια κι αμέσως "τσιμπάμε". Κάνουμε διαδρομές διακοσίων, τριακοσίων και πολύ περισσότερων χιλιομέτρων απλά και μόνο γιατί κάποιος είπε οτι εκεί τσιμπάει μεγάλο ψάρι. Στήνουμε τις σκηνές μας και το βράδυ καθόμαστε παρέες, τρώγοντας, πίνοντας και λέγοντας ψαράδικες ιστορίες, οι περισσότερες από τις οποίες, πολλές φορές, φαντάζουν ή είναι παραμύθια".


Φωτογραφία: BGNES

Ψέματα λένε και οι ψαράδες, και οι κυνηγοί, ενώ ανέκδοτα υπάρχουν πάμπολλά και για τις δυο ομάδες. Μια γυναίκα λέει στο σύζυγό της ότι τηλεφώνησε ένας φίλος του και είπε οτι αναβάλλεται το ψάρεμα γιατί το μπαρ έχει κλείσει για ανακαίνιση.

"Δεν μπορούμε να πούμε ποιοι από τους δυο λένε τα περισσότερα ψέματα, μια κι ο αγώνας μεταξύ κυνηγών και ψαράδων συνεχίζεται ανελέητος", λέει γελώντας ο Αλεξάντερ Αλεξάντροφ. "Η αλήθεια είναι οτι πολλοί από εμάς το παρακάνουν. Κάποτε έδεσαν τα χέρια ενός ψαρά για να σταματήσει να τα ανοίγει δείχνοντας πόσο μεγάλα ήταν τα ψάρια που έπιανε. Εκείνος άνοιξε τις παλάμες του και άρχισε να δείχνει πόσο μεγάλο ήταν το μάτι του ψαριού. Ένας κυνηγός λέει στους φίλους του οτι μόλις τον είδε μια αρκούδα τρόμαξε τόσο που η καρδιά της πήγε στη φτέρνα της κι έτσι την πυροβόλησε εκεί για να τη σκοτώσει. Πάντως όταν πιάνουμε κάποιο μεγάλο ψάρι προτιμούμε να φωτογραφιζόμαστε μαζί του για να μην μπορούν οι άλλοι να λένε οτι λέμε ψέματα".


Φωτογραφία: BGNES

Το πρώτο βιβλίο για το ψάρεμα εκδόθηκε το 17ο αιώνα και οι πρώτοι αγώνες ψαρέματος πραγματοποιήθηκαν το 1930 στην Αγγλία. Εικόνες με ψαράδες, που χρησιμοποιούν καλάμι, υπάρχουν στην Αίγυπτο και χρονολογούνται στο 2000 π.Χ.

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης