"Το θαύμα μας", "η σωτηρία μας", "θαυμάσιος νεαρός άνθρωπος" - έτσι οι κάτοικοι των ορεινών κωμοπόλεων Ντομπρίνιστε, Γιακορούντα και τα γύρω χωριά στους πρόποδες του Πίριν περιγράφουν με ευγνωμοσύνη τον 19χρονο Κριστιάν Βακλίνοφ. Η αφορμή το αγόρι να μετατραπεί σε ήρωα στα μάτια τους, είναι η νίκη του στον αγώνα με τους θεσμούς για την αποκατάσταση του βραδινού τρένου στη διαδρομή Ντομπρίνιστε-Γιακορούντα.

Ο ίδιος ο Κριστιάν δε θεωρεί ότι έκανε κάποιο ιδιαίτερο κατόρθωμα. Περιγράφει τον εαυτό του ως σεμνό νέο από την πόλη Πάζαρτζικ, ο οποίος προσπαθεί με όσα μπορεί να αλλάζει τον κόσμο σε θετική κατεύθυνση. Δεν κρύβει όμως η χαρά του που κατόρθωσε να βοηθήσει τους ντόπιους. Και η είδηση για την πράξη του γύρισε πολλά βουλγαρικά ΜΜΕ.

Από 6 χρόνια ο Κριστιάν και η οικογένειά του μένουν στη Σόφια. Ο νέος είναι απόφοιτος του Γυμνασίου Εκμάθησης Ισπανικής Γλώσσας και τώρα είναι πρωτοετής φοιτητής στην ειδικότητα "Οικονομικά και λογιστικός έλεγχος" στο Πανεπιστήμιο Εθνικής και Παγκόσμιας Οικονομίας. Λέει ότι επέλεξε αυτή την ειδικότητα γιατί είναι σοβαρή και προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες για δουλειά καθώς και λόγω της αγάπης του για τα μαθηματικά. Τι όμως το έκανε να ενστερνιστεί την εν λόγω πρωτοβουλία; 

"Τα τελευταία δύο χρόνια ο στενός σιδηρόδρομος μετατράπηκε σε κάτι σαν χόμπι μου – να φωτογραφίζω και να ταξιδεύω", λέει ο Κριστιάν. "Σταδιακά γνώρισα διάφορους ανθρώπους: υπαλλήλους, προϊστάμενους, ντόπιους κατοίκους και τουρίστες. Έτσι τυχαίως έμαθα για τα προβλήματα των ντόπιων. Στα τέλη του 2011 σταμάτησε το βραδινό τρένο που συνδέει το χωριό Ντομπρίνιστε με τις πόλεις Μπάνσκο, Ραζλόγκ, Γιακορούντα, Βέλινγκραντ και Σεπτέμβρι. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες άνθρωποι παράτησαν τη δουλειά τους, άλλοι κοιμούνται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, άλλοι αγόρασαν αυτοκίνητα. Στο τρένο ταξίδευαν οι άνθρωποι από τα χωριά που νωρίς το πρωί φεύγουν για τη Γιακορούντα και το Μπάνσκο, όπου δουλεύουν, και το βράδυ γυρίζουν σπίτι. Μια μέρα του 2012 αποφάσισα να κάνω μια έρευνα ανάμεσα στους επιβάτες. Με βοήθησαν συμμαθητές μου. Ρωτήσαμε τους ανθρώπους αν είναι αρκετά τα τρένα, αν είναι καλή η κατάσταση των βαγονιών. Οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες έχουν κοινωνικές λειτουργίες, ιδιαίτερα στην περιοχή, από την οποία περνά ο στενός σιδηρόδρομος. Δεν υπάρχουν δρόμοι που να συνδέουν πολλά από τα χωριά με τις πόλεις και οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μόνο το τρένο αυτό, διανύουν χιλιόμετρα με τα πόδια ανεξάρτητα από την εποχή, για να φτάσουν σε κάποιο σταθμό. Το χειμώνα, όταν πέσουν τα χιόνια, η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είναι δύσκολη. Τα λεωφορεία είναι ένα-δύο, η τιμή του εισιτηρίου είναι διπλάσια και οι άνθρωποι είναι φτωχοί. Έτσι αποφάσισα να γράψω μερικά γράμματα στους αρμόδιους θεσμούς και να προσπαθήσω να αποκαταστήσω την κίνηση του τρένου τουλάχιστον μέχρι την πόλη Γιακορούντα".

Ο Κριστιάν στέλνει γράμματα σε κάθε λογής θεσμούς, ανάμεσα στους οποίους ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Βουλγαρίας, η Εκτελεστική Υπηρεσία "Σιδηροδρομική Διοίκηση", το υπουργείο Μεταφορών. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν παίρνει καθόλου απάντηση, ή η απάντηση είναι αρνητική. Μετά την αλλαγή της εξουσίας την άνοιξη του 2013, αποφασίζει να κάνει μια τελευταία προσπάθεια. Αυτή τη φορά γράφει απευθείας στον πρωθυπουργό Πλάμεν Ορεσάρσκι, προβάλλοντας κοινωνικά επιχειρήματα.

"Δεν είναι ομαλό στον 21^ο αιώνα οι άνθρωποι σε μια περιοχή με τεράστιο ποσοστό ανεργίας και παρά το γεγονός αυτό με αύξηση του πληθυσμού, κάτι που αποτελεί εξαίρεση στη χώρα μας, να μην έχουν τη δυνατότητα για μια ομαλή καθημερινή ζωή", εκφράζει την αγανάκτησή του ο Κριστιάν. Μαζί με την επιστολή, ο νέος στέλνει και τις υπογραφές των ντόπιων, που συγκεντρώθηκαν υπέρ της αποκατάστασης του βραδινού τρένου. Οι προσπάθειες στέφονται με επιτυχία και από τον Δεκέμβριο του 2013 το τρένο συμπεριλαμβάνεται εκ νέου στο δρομολόγιο του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Βουλγαρίας. Η γραμμή του στενού σιδηροδρόμου που συνδέει το Ντομπρίνιστε με το Σεπτέμβρι είναι η μόνη τέτοια στη χώρα μας. Η διαδρομή της περνάει από γραφικές τοποθεσίες. Στη μετατροπή της σε τουριστική ατραξιόν, ο Κριστιάν βλέπει άλλη μια ευκαιρία η γραμμή να διατηρηθεί και να αποφέρει κέρδη.

"Η σιδηροδρομική γραμμή αυτή αποτελεί εθνικό πλούτο", είναι πεπεισμένος ο Κριστιάν. "Συνδέει την πεδιάδα της Άνω Θράκης με τρία βουνά. Περνά από τη Ροδόπη, το ομορφότερο βουνό στη Βουλγαρία, από τη Ρίλα και φτάνει ως το Πίριν και το λεκανοπέδιο του Ραζλόγκ. Συνδέει το Βέλινγκραντ με το Μπάνσκο – η πρώτη γνωστή ως η πρωτεύουσα των spa, και η δεύτερη – ως η πρωτεύουσα των σκι στα Βαλκάνια. Περνάει και από κάποιες από τις θερμότερες ιαματικές πηγές στα Βαλκάνια κοντά στο χωριό Βαρβάρα. Όταν ταξιδεύει κανείς στη διαδρομή αυτή, μπορεί να δει πολλά αξιοθέατα και ατραξιόν και να αισθανθεί τη ρομαντική ατμόσφαιρα. Το ταξίδι αποτελεί μια περιπέτεια. Για 5 ώρες διανύονται 125 χιλιόμετρα και η εμπειρία είναι μοναδική".

Ο Κριστιάν λέει ότι αγαπάει τη Βουλγαρία και ελπίζει να βρει τον δρόμο και το μέλλον του εδώ. "Πιστεύω ότι η θέση μου είναι στη Βουλγαρία. Γεννήθηκα εδώ και πρέπει να εργάζομαι για τη Βουλγαρία. Γιατί, αν όλοι φύγουμε, δε θα μείνει τίποτε μετά μας", λέει στο τέλος ο 19χρονος Κριστιάν Βακλίνοφ.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα