Ο Ιβάν Αλεξάνταρ ηγείται του βουλγάρικου κράτους από το 1331 έως το 1371. Με αυτά τα 40 χρόνια είναι ο δεύτερος βασιλιάς που διοικεί τόσα πολλά χρόνια, μετά τον Πέτρο που κρατάει το θρόνο από το 927 έως 969 μ. Χ. Αυτά τα χρόνια είναι πολλά για το Μεσαίωνα και ιδιαίτερα για τον ανήσυχο 14^ο αιώνα όταν η Βουλγαρία απειλείται από τους γείτονές της, από δυτικοευρωπαίους κατακτητές και από ένα νέο εχθρό – τους Οθωμανούς.

Η βασιλιεία του Ιβάν Αλεξάνταρ χαρακτηρίζεται από πολεμικές συρράξεις πάραυτα όμως εκείνος διατηρεί την δύναμη της χώρας, ενώ ο πολιτισμός βρίσκεται σε άνθηση.

Ο βασιλιάς είναι ανιψιός του βασιλιά Μιχαήλ Σισμάν και συγγενεύει με την δυναστεία των Σισμάν. Οι χρονικοί τον περιγράφουν σαν μορφωμένο άνθρωπο και εξαίρετο διπλωμάτη, ήξερε ελληνικά και τα χρησιμοποιούσε στις διαπραγματεύσεις του με το Βυζάντιο. Στις πολεμικές του επιτυχίες συμπεριλαμβάνεται η επιστροφή του Ρουσόκαστρου, του Πλόβντιφ και σειρά κάστρων της Ροδόπης.

Στον τομέα του πολιτισμού η εποχή του Ιβάν Αλεξάνταρ ονομάζεται Δεύτερη Χρυσή Εποχή και συγκρίνεται με την εποχή του Συμεών του Μεγάλου (893-927). Αυτήν την περίοδο χτίζονται πολλές εκκλησίες με αξιόλογες τοιχογραφίες και από τότε χρονολογείται και το διάσημο Τετραευαγγέλιο που φυλάσσεται στην Βρετανική βιβλιοθήκη, με τις 366 μινιατούρες του, μια εκ των οποίων απεικονίζει το βασιλιά με την οικογένειά του.

Ο Ιβάν Αλεξάνταρ ορίζει για διάδοχό του το πρωτότοκο γιό του, Ιβάν Σισμάν, ενώ στον δευτερότοκο Ιβάν Σρατσιμίρ αναθέτει την περιοχή του Βίντιν. Τότε ανεξαρτοποιείται ο δεσπότης Ντομπρότιτσα στα βορειοανατολικά και αυτός ο κατακερματισμός υποβοηθάει την κατάκτηση της Βουλγαρίας από τους Οθωμανούς.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου