Στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο "Επιθυμία για αλήθεια" η Σεσίλια Ατιάς, πρώην σύζυγος του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί, αφιερώνει 25 σελίδες στην συμμετοχή της στην απελευθέρωση των Βουλγάρων νοσηλευτριών στην Λιβύη.

"Αυτό το πιο δυνατό γεγονός στην ζωή μου άλλαξε την ιδέα μου για τα πράγματα", γράφει η ίδια. Για τις 5 άδικα καταδικασμένες Βουλγάρες – Βάλια, Βαλεντίνα, Σνεζάνα, Νάσια και Κριστιάνα, η μορφή της γυναίκας, η οποία τους περίμενε με ανοιχτά τα χέρια στην σκάλα του αεροπλάνου, που επιτέλους θα τις πήγαινε σπίτι, για πάντα θα μείνει στην μνήμη τους.

Οι ίδιες δεν την ξαναείδαν ποτέ.  Εδώ και χρόνια θέλουν να συναντηθούν με την Σεσίλια Ατιάς. Και η κυρία ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή τους, που απευθύνθηκε μέσω της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας – την περιμένουν σε λίγες μέρες. Σε συνέντευξη για τον ραδιοσταθμό μας η ίδια εξέφρασε την χαρά της γι' αυτήν την τόσο επιθυμητή συνάντηση.

Επιστρέφουμε στα δραματικά γεγονότα στα τέλη Ιουλίου 2007. Στο βιβλίο Σας γράφετε, ότι αυτές είναι «οι πιο έντονες στιγμές στη ζωή σας». Είναι ζωντανή ακόμη η ανάμνηση γι αυτές;
"Ο χρόνος περνά, αλλά τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις μου είναι ακόμα ζωντανά. Ήταν ένα απίθανο βίωμα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όταν έχει κανείς την δυνατότητα να σώσει την ζωή 5 νοσηλευτριών και ενός γιατρού αυτό δεν ξεχνιέται".

Αυτό ήταν το τέλος μιας εποποιίας διάρκειας 8 χρονών. Εσείς πετύχατε όπου οι άλλοι απέτυχαν. Πώς το κάνατε;
"Για μένα αυτή ήταν μια καθαρά ανθρωπιστική κινητοποίηση για την διάσωση ανθρώπινης ζωής. Γιατί πέτυχα; Νομίζω, ότι εμφανίστηκα στην κατάλληλη στιγμή. Ο Καντάφι είχε απολύτως μπερδευτεί σ' αυτήν την ιστορία, οι νοσηλεύτριες ήταν σε πολύ κακή κατάσταση της υγείας τους. Η θέλησή μου, τα επιχειρήματα, που τόνισα, οι πολυάριθμες συνομιλίες μου με τον Καντάφι, τους υπουργούς του, τους συγγενείς των μολυσμένων παιδιών στη Βεγγάζη, με βοήθησαν σε τελική ανάλυση να κατορθώσω να πάω τους ομήρους σπίτι τους".

Αναχωρώντας για την Τρίπολη πώς εκτιμούσατε τις πιθανότητες για επιτυχία;
"Δεν τους εκτιμούσα, απλώς δεν σκεφτόμουν γι' αυτό. Προσπάθησα να σώσω την ζωή τους, χωρίς να αναρωτιέμαι εάν θα γίνει ή δεν θα γίνει. Όταν έχει κανείς θέληση για κάτι, βρίσκει τους τρόπους. Έφυγα χωρίς να ξέρω ακριβώς που πάω, τι θα βρω, προχωρούσα στο σκοτάδι. Μόλις κατά την δεύτερη επίσκεψή μου τα πράγματα ήταν πιο σαφή".

Όταν αργότερα ο τότε Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι προσκλήθηκε σε επίσημη επίσκεψη στην Γαλλία και έστησε την σκηνή του μπροστά στο παλάτι των Ηλυσίων, πολύς κόσμος θεώρησε, ότι αυτό ήταν το αντίτιμο για την ελευθερία των Βούλγαρων.
"Όχι, δεν ήταν αντίτιμο της απελευθέρωσής τους. Εγώ, και βέβαια, έπρεπε να χρησιμοποιήσω σειρά επιχειρημάτων, για να τον πείσω να αφήσει ελεύθερους τους ομήρους. Ένα απ' αυτά είναι, ότι για να βελτιώσει το διεθνές του ίματζ αιμοβόρου δικτάτορα, πρέπει να κάνει αυτήν την φιλανθρωπική χειρονομία. Ο Καντάφι πραγματικά επισκέφθηκε αργότερα την Γαλλία και άλλες χώρες. Πήγε και στις ΗΠΑ, σε συνδερίαση της Γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ".

Στις αναμνήσεις τους από εκείνη την δραματική νύχτα στις 23 Ιουλίου 2007 οι Βουλγάρες νοσηλεύτριες φυλάσσουν την μορφή σας φωτεινού αγγέλου προστάτη και εδώ και χρόνια θέλουν να σας δουν: "Με πολλή συγκίνηση περιμένω να τις δω. Δεν τις έχω δει από τότε. Μετά την προσγείωση του αεροπλάνου στη Σόφια προτίμησα να τις αφήσω στις αγκαλιές των συγγενών τους και να αποσυρθώ, γι αυτό έφυγα γρήγορα. Και τώρα περιμένω αυτήν την συνάντηση με μεγάλη ανυπομονησία. Σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας να έρθω στη Σόφια".

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα