Ένα από τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα για το βουλγαρικό πολιτισμό στο απερχόμενο έτος είναι αναμφίβολα το βραβείο "Apollinaire", με το οποίο διακρίθηκε η Αξίνια Μιχάιλοβα για την τελευταία της συλλογή ποιημάτων "Ciel à perdre" ("Ουρανός, που να χαθείς"), γραμμένο στα γαλλικά.

То "Apollinaire" είναι ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία λογοτεχνίας και σπάνια απονέμεται σε ξένους. Αλλά αυτό που διακρίνει την ποίηση της Αξίνια Μιχάιλοβα είναι η γνήσια έκφραση, "χωρίς περιττές φιλοσοφίες και υπερφορτωμένες αλληγορίες", όπως λέει ένα μέλος της κριτικής επιτροπής Gofet Gee: "Στους στίχους της Αξίνια ξεχωρίζει μια αληθηνή γυναίκα σε αναμονή, εργαζόμενη, τοποθετημένη στην καθημερινότητά της όπου βράζει γλυκό κουταλιού, κοιτάζει έξω από το παράθυρο στον κήπο, και ταυτόχρονα αραδιάζει τις λέξεις που είναι κοινές. Αλλά αυτά τα καθημερινά αντικείμενα και δράσεις είναι φορτωμένες με τόσες εικόνες και συναισθήματα".

"Είχα πληροφορηθεί ότι λαμβάνω το βραβείο "Apollinaire", αλλά μέχρι την τελευταία φορά το κράτησα μυστικό", λέει η βραβευμένη ποιήτρια. "Έζησα την χαρά και στη Βουλγαρία όταν ήρθα εδώ αισθανόμουν σαν να βρίσκομαι σε παραμύθι. Και μετά η  μετατροπή της πριγκίπισσας στην Σταχτοπούτα μετά την λαμπρή νύχτα, είναι πολύ δύσκολη περίπτωση και επίπονη. Αυτή είναι μια αλληγορία για την ποίηση ως Σταχτοπούτα. Είναι λίγο λυπηρό για την ποίηση, γιατί αξίζει συχνά να είναι με "χρυσές γόβες". Για τους Γάλλους συγγραφείς οι αγορές βιβλίων και άλλα φόρουμ οργανώνονται συνεχώς, καθώς και συναντήσεις με μαθητές σε βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες, εκδηλώσεις που σχετίζονται με την ανάγνωση των κειμένων τους και έτσι αισθάνονται ποιητές. Ήμουν πρόσφατα με μια ποιήτρια από τη Ρουμανία και εκεί συμβαίνει το ίδιο όπως στη Βουλγαρία. Κάνετε μια πρεμιέρα ενός νέου βιβλίου, μετά δεύτερη, τρίτη παρουσίαση και μετά τα πράγματα σταματούν έως την έκδοση του επόμενου βιβλίου. Και αν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να αλλάξει στη χώρα μας είναι ακριβώς αυτό - να οργανώνονται περισσότερες εκδηλώσεις για τους ποιητές για να μπορούν να διαβάζουν τα ποιήματά τους".

Η Αξίνια δεν αισθάνεται διαφορετική μετά την απονομή του έγκυρου βραβείου. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το ενδιαφέρον των αναγνωστών για τα έργα της. Αμέσως μετά την ανακοίνωση για την βράβευση, τα δύο πρώτα βιβλία ποίησης της στη βουλγαρική γλώσσα εξαντλήθηκαν από την αγορά βιβλίου. Όσον αφορά τους Γάλλους αναγνώστες, αυτοί δέχτηκαν εγκάρδια την ποιήτρια μας. "Εξέφρασαν την επιθυμία να επισκεφθούν τη Βουλγαρία", αναφέρει μετά την συμμετοχής της στο Παρίσι η ποιήτρια.

Για την αγάπη της προς τα βιβλία και την ποίηση, η ίδια λέει: "Το έντυπο βιβλίο είναι πολύ σημαντικό - να πάρω το βιβλίο, να το αγγίξω, να αισθανθώ πώς μυρίζει, να ακούσω το χαρτί όταν ξεφυλλίσω τις σελίδες, να το βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου ή να το ανοίξω στο λεωφορείο. Ένα κείμενο γραμμένο, που διαβάζω στον υπολογιστή δεν έχει τέτοια χάρη. Ο καθένας άνθρωπος έχει μέσα του κάτι το ποιητικό και σίγουρα η ποίηση θα διαβάζεται και στο μέλλον.Δεν είναι απαραίτητα να γράφεις στίχους, επειδή η ποίηση δεν είναι μόνο γραπτός λόγος. Η ποίηση είναι η δυνατότητα να δεις ένα ωραίο ανθός, ένα ωραίο φυτό στο παράθυρο, μια όμορφη αψίδα του καθεδρικού ναού, ένα ωραίο ουρανό. Εδώ, όταν έκανα βόλτες στις όχθες του ποταμού Σηκουάνα, πάντα αναρωτιόμουν τι έχει αυτός ο ουρανός του Παρισιού και όλοι προσπαθούν να το περιγράφουν. Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να έρθει και να το δει πώς πολύ γρήγορα, για στιγμές αλλάζουν τα χρώματά του. Έτσι είναι και η ποίηση και νομίζω ότι ο άνθρωπος το έχει μέσα του".

Η Αξίνια Μιχάιλοβα έγραψε δύο βιβλία με ποίηση. Οι στίχοι της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, ρουμανικά, σλοβακικά, σερβικά και κροατικά. Είναι κάτοχος μερικών λογοτεχνικών βραβείων για ποίηση και μετάφραση. Αντιπροσωπεύει τη χώρα μας στο ποιητικό κίνημα "Προγεφύρωμα της Ανατολής", το οποίο συγκεντρώνει ποιητές από 11 χώρες από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, υπό την αιγίδα του Θεάτρου Μολιέρου – Οίκος της ποίησης  στο Παρίσι. Μέλος της βουλγαρικής λέσχης Χάικου από το 2001.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα