Το 1970 ο Εμίλ Ντιμιτρόφ γράφει τη μουσική του τραγουδιού "Η χώρα μου", που έγινε δημοφιλές ως "Η χώρα μου, η Βουλγαρία μου", και το αφιερώνει στο γιό του. Οι στίχοι είναι του Βασίλ Αντρέεφ, και η ενορχήστρωση του Μίτκο Στέρεφ. Στο αρχείο της Εθνικής Ραδιοφωνίας διατηρείται ηχογράφηση από το 1970, η ερμηνεία είναι του Εμίλ Ντιμιτρόφ με την ορχήστρα "Οι γαλανόλευκοι".

Το τραγούδι "Η χώρα μου, η Βουλγαρία μου" είχε απαγορευτεί επειδή στο κομμάτι οι λογοκριτές βρίσκουν αστική επιρροή και υποδείξεις για μετανάστευση. Ο Εμίλ Ντιμιτρόφ δηλώνει: "Κατηγόρησαν τους δημιουργούς, ότι έγραψαν τραγούδι για τους Βούλγαρους μετανάστες στο εξωτερικό, αλλά μάλλον δεν διάβασαν στο κείμενο τις λέξεις "θα επιστρέψω". Εγώ το έδωσα στο φεστιβάλ βουλγαρικού τραγουδιού "Χρυσός Ορφέας", αλλά άλλαξαν οι κανονες στον διαγωνισμό και δεν μπόρεσα να λάβω βραβείο".

Προκαλεί ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην αρχή ηχογράφησαν το τραγούδι με γαλλικό κείμενο. Κυκλοφόρησε στη Γαλλία με τίτλο "Μόνικα" και έγινε επιτυχία. Μετά από πολλές συναυλίες στο Παρίσι, και παρά την ευκαιρία που έχει να μείνει και να αναπτύσσει την καριέρα του εκεί, ο Εμίλ Ντιμιτρόφ αρνήθηκε και επέστρεψε στη Βουλγαρία. Ο Χρήστο Κούρτεφ, πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Τεχνών στο Παρίσι, αναφέρει ότι οι ξένοι τραγουδιστές από το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γερμανία, το Μαρόκο και τον Λίβανο ζήτησαν πολλά από τα τραγούδια του Εμιλ. Έτσι, ο Εμίλ Ντιμιτρόφ έγινε το πρώτο βουλγαρικό μέλος της Ένωσης των Γάλλων Συνθετών. Οι πύλες της Ένωσης Βουλγάρων Συνθετών όμως παραμένουν κλειστές για τον ίδιο, γιατί δεν έχει σπουδάσει μουσική. Εκτός από τη Γαλλία, είναι αστέρι και στη Σοβιετική Ένωση, όπου τραγούδησε σε κατάμεστες αίθουσες και αθλητικά γήπεδα.

Στην πολύχρονη καριέρα του ο Εμίλ Ντιμιτρόφ έλαβε πολλά βραβεία και αναγνωρίσεις από το κοινό. Δημιουργεί δέκα επιτυχίες που μπαίνουν στις ευρωπαϊκές κατατάξεις. Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1940 σε μια οικογένεια ταχυδακτυλουργών. Από μικρός ταξιδεύει μαζί τους και έτσι με τα χρόνια αγάπησε τη σκηνή.

Σπουδάζει στο Ανώτατο Ινστιτούτο Θεατρικής Τέχνης (σήμερα Εθνική Ακαδημία Κινηματογραφικής και Θεατρικής Τέχνης "Κράστιο Σαράφοφ"). Το 1962 για πρώτη φορά ερμήνευσε, το τραγούδι του "Αρλεκίνος", το οποίο σηματοδότησε την αρχή της λαμπρής καριέρας του. Το ίδιο κομμάτι παρουσίασε και στον διαγωνισμό "Χρυσός Ορφέας" το 1975 η Ρωσίδα τραγουδίστρια Άλλα Πουγκατσόβα, με το οποίο πήρε το Μεγάλο βραβείο και ξεκινά η λαμπρή σταδιοδρομία της.

Από το 2000 έως το θάνατό του το 2005, ο Εμίλ Ντιμιτρόφ σταμάτησε να ασχολείται με τη μουσική, λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του. Πάνω από 400 είναι τα τραγούδια, που δημιούργησε και ερμήνευσε ο ίδιος και οι άλλοι τραγουδιστές. Οι ενορχηστρώσεις είναι των Μίτκο Στέρεφ, Μόρις Αλατζέμ, Αλεξάντερ Γιόσιφοφ, Νάιντεν Αντρέεφ και πολλών άλλων.

Το 2012 η Βουλγαρική Εθνική Ραδιοφωνία, έγινε παραγωγός μαζί με το ίδρυμα "Εμίλ Ντιμιτρόφ" ενός cd, το οποίο περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει και εκτελέσει ο ίδιος. Μέσω της μουσικής, κατάφερε να δημιουργήσει μια αόρατη γέφυρα μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο Εμίλ λέει ότι δεν θα είναι ποτέ αρκετή η αγάπη που λαμβάνει από τους λάτρες του, αλλά δεν πιστεύει ότι τα τραγούδια του θα θυμούνται και μετά το θάνατό του. Κάτι που, δεν έγινε πραγματικότητα, επειδή τον "βασιλιά" της βουλγαρικής ποπ μουσικής θα τον θυμόμαστε για πάντα.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα