Υπάρχουν μελωδίες που ηχούν σαν να έρχονται από την αιωνιότητα, μελωδίες πέρα από σύνορα και εποχές. Π.χ. ο Χοακίν Ροντρίγκο, από την Ισπανία του Φράνκο, συνθέτει το Concierto de Aranjuez το 1939, έργο που έγινε γνωστό χάρη στον Μάιλς Ντέιβις 20 χρόνια αργότερα. Με τον ίδιο τρόπο ένα αυθεντικό βουλγάρικο τραγούδι από την δεκαετία του ‘60 άγγιξε την αμερικάνικη κριτική χάρη στο τζαζ άλμπουμ του περκασιονίστα Έρολ Ρακίποφ.

Ο Έρολ Ρακίποφ παίζει βιμπράφωνο, μαρίμπα και τύμπανο. Το άλμπουμ του "Pictures From a Train Window" προσκαλεί σε ένα ταξίδι τρεις Βούλγαρους και τρεις Αμερικάνους μουσικούς. Ό Έρολ έχει πάρει αυτόν τον δρόμο πολλά χρόνια πριν να συνθέσει το τραγούδι του τίτλου. Όλα ξεκίνησαν όταν σαν μαθητής στο Μουσικό σχολείο της Σόφιας άκουσε για πρώτη φορά τον μαέστρο Γκέρι Μπάρτον.

"Αντί όμως να απελπιστώ, όταν άκουσα τον μαέστρο γεννήθηκε μέσα μου μια φιλοδοξία", θυμάται ο Έρολ σήμερα. "Στην Μουσική Ακαδημία ο καθηγητής μου ο Ντόμπρι Παλίεφ ήρθε σε επαφή με τον κ. Μπάρτον και με έστειλε στο Μουσικό κολλέγιο του Μπέρκλεϋ. Ο Ντόμπρι Παλίεφ, ο ιδρυτής της βουλγάρικης σχολής κρουστών, να σου λέει πως δεν έχει τι άλλο να σε διδάξει, είναι λίγο τρομακτικό. Πέρασαν χρόνια μέχρι να τολμήσω να γράψω δικά μου κομμάτια, αλλά την εποχή που έκανα το μάστερ μου στο Μαϊάμι γεννήθηκε το άλμπουμ Φωτογραφίες από το παράθυρο του τραίνου που περιγράφει το ταξίδι μου από τη Σόφια ως την Φλόριντα".

Στην Δυτική ακτή ο Έρολ συναντιέται με τον συμπατριώτη του Χρήστο Βίτσεφ και την λυρική του κιθάρα και μαζί με τον κλαρινετίστα Λιουμπομίρ Γκοσποντίνοβ που παίζει και σαξόφωνο δίνουν έναν ευρωπαϊκό τόνο στο άλμπουμ από το οποίο δεν λείπουν και πολύ γνωστά βουλγάρικα παραδοσιακά κομμάτια όπως το "Τρελό Τζόρε" και το "Ντιλμάνο, Ντιλμπέρο" (το οποίο στο άλμπουμ γίνεται "Dill Man", δηλ. "Ο άνθρωπος άνηθος"), χωρίς όμως πολλά άνισα μέτρα ασυνήθιστα για τον Ροντόλφο Τσουνίγκα, τον Τζος Άλεν και τον Μάρτιν Μπεϊεράνο.

Το αποκορύφωμα του "Pictures from a train window" είναι το κομμάτι του Ντιμίταρ Γιάνεφ "Είχε η μάνα ένα παιδάκι" που κατά τον κριτικό τέχνης Κρίς Μόζι αποτελεί πρότυπο τζαζ σύνθεσης.