Βγήκε το νέο βιβλίο του ιστορικού λογοτεχνίας Ρόσεν Τάχοβ με τον τίτλο «Το τσίρκο της Βουλής, χρονικό των σκανδάλων στο Βουλγάρικο κοινοβούλιο».

«Πρόκειται για ένα βιβλίο χωρίς καμία λογοκρισία – λέει ο συγγραφέας. Μάζευα υλικό 30 χρόνια από τα στενογράμματα και τα ημερολόγια της Εθνοσυνέλευσης, συμπεριέλαβα απομνημονεύματα και ιστοριογραφίες, νομικές μελέτες. Η θέση μου είναι ενός αγανακτισμένου πολίτη που αναμένει οι εκπρόσωποι του λαού να είναι το παράδειγμά του, να εμπνέουν σεβασμό με τον τρόπο με τον οποίο διοικούν την πατρίδα του. Αντ’ αυτού εδώ και αιώνες αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο».

Είναι αδιανόητο ο ίδιος άνθρωπος να υπογράφει την θανατική καταδίκη του απόστολου της ελευθερίας Βασίλ Λέβσκι και να εκλέγεται για βουλευτής στην Ιδρυτική Εθνοσυνέλευση στο Βελίκο Τάρνοβο το 1879. Πως είναι δυνατόν ένα κράτος να παίρνει δάνειο με την απειλή του όπλου; Κι όμως αυτή είναι η ιστορία του μισού δις που παίρνει η Βουλγαρία για να μπει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο υπό την πίεση του πρωθυπουργού Βασίλ Ραντοσλάβοβ. Η διαφθορά δεν είναι κι αυτή σύγχρονο φαινόμενο. Ένας κερδίζει από εργοστάσιο οινοπνεύματος, άλλος από την εκχώρηση των σιδηροδρόμων Βάρνα – Ρούσε.

Η βασική πηγή που χρησιμοποιεί ο Ρόσεν Τάχοβ για την κριτική κατά των βούλγαρων πολιτικών στο παρελθόν είναι τα χειρόγραφα του Κωνσταντίν  Ίρετσεκ που γεννιέται σε μια τσέχικη οικογένεια στη Βιέννη το 1854 και εξειδικεύεται στο πανεπιστήμιο της Πράγας στην ιστορία των Σλάβων. Μελετά την Νεοβουλγάρικη Γραμματεία και εκδίδει την Βουλγάρικη Ιστορία του στα Τσέχικα, τα Γερμανικά και τα Ρώσικα. Το 1879 εγκαθίσταται στην Σόφια όπου αναλαμβάνει τις θέσεις του υπουργού Παιδείας και του διευθυντή της Εθνικής βιβλιοθήκης. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εργάζεται ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και πεθαίνει το 1918 έχοντας κερδίσει το σεβασμό των επόμενων γενεών.

Ως άλλος Ίρετσεκ ο Τάχοβ ασκεί κριτική στους σύγχρονους πολιτικούς μας. Στην ανάγκη τους να ζουν πλουσιοπάροχα και να παρελαύνουν με τις επαύλεις και τα ακριβά τους αυτοκίνητα, με την αυθάδεια και την αναίδειά τους, με την επιθετικότητα και την εξοργιστική τους συμπεριφορά που μερικές φορές αγγίζει το γελοίο.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως η Βουλή είναι θεσμός αντιπαράθεσης, ένας χώρος που δίνει τη δυνατότητα να ακουστούν οι διαφορετικές γνώμες και οι τελικές αποφάσεις στοχεύουν στην επίτευξη της κοινωνικής ισορροπίας. Οι βουλευτές κατεβαίνουν από την πολιτική σκηνή με το τέλος της θητείας τους αλλά ο κοινοβουλευτισμός μένει. Και η ιστορία του βουλγάρικου κοινοβουλευτισμού δείχνει πως για πάνω από 130 χρόνια η Βουλγαρία καταφέρνει να ελίσσεται διπλωματικά και να παραμένει στο χάρτη του σύγχρονου κόσμου παρά τα ανάρμοστα και τα παράλογα ορισμένων εκπροσώπων της εξουσίας.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου