Το 1999 στα Εισόδια της Θεοτόκου  (21 Νοεμβρίου) στον χώρο έξω από τον ναό του Αγίου Προφήτη Ηλία στη συνοικία "Ντρούζμπα 2" στην πρωτεύουσα μια ομάδα νέων που επισκέπτονται τον ναό, αποφασίζουν να διοργανώσουν κοινωνικό συσσίτιο. Ακολουθεί περίοδος προετοιμασίας, στην οποία συγκεντρώνουν χρήματα, ξύλα και ιδέες και στις 9 Ιανουαρίου του 2000 μαγειρεύουν για πρώτη φορά. Τότε δίνουν τροφή σε 35 άτομα – φτωχούς και άστεγους. 16 χρόνια αργότερα κάθε Κυριακή στον ίδιο τόπο προσφέρεται φαγητό σε 400 άτομα σε ανάγκη και ούτε μια φορά κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής το συσσίτιο δεν έμεινε χωρίς προϊόντα.

Ο Μόνι Μαρίνοφ, ο οποίος είναι ένας από τους διοργανωτές της πρωτοβουλίας και τώρα είναι υπεύθυνος για όλη την επιχείρηση μας λέει περισσότερα για τους ανθρώπους που επισκέπτονται το συσσίτιο: "Έρχονται κάθε λογής άνθρωποι – μοναχικοί γιαγιάδες και παππούδες με χαμηλές συντάξεις, ασθενείς, ζητιάνοι, πολύτεκνες οικογένειες κ. ά. Πρόσφατα είχαμε μια οικογένεια με επτά παιδιά, Βουλγάρους, που κοιμούνταν και έμεναν σε μια στάση του λεωφορείου. Μετανάστες  και πρόσφυγες έρχονται επίσης, έχουμε και πολλούς ανθρώπους από την επαρχία – ταξιδεύουν από διάφορα μέρη για να πάρουν τροφή από το συσσίτιό μας – από τις πόλεις Μπερκόβιτσα και Σεπτέμβρι (στην περιοχή του Πλόβντιφ). Υποδεχόμαστε τον καθένα. Όταν τελειώσει η τροφή συμβαίνει να μοιράζουμε πακέτα με ρύζι, για παράδειγμα, αλλά πάντοτε έχει κάτι που να δώσουμε. Δίνουμε τροφή σε όλους τους  ανθρώπους που έρχονται στο συσσίτιο τις Κυριακές. Τώρα δεν έχουμε  καμία ανάγκη από τρόφιμα, έχουμε και αποθέματα για τους επόμενους μερικούς μήνες".

Τώρα το βασικό πρόβλημα των διοργανωτών της πρωτοβουλίας είναι η έλλειψη χρημάτων για να ανταποκριθεί το συσσίτιο πλήρως στις αυστηρές προδιαγραφές υγιεινής του νόμου. Το κοινωνικό συσσίτιο δεν έχει δικό του προϋπολογισμό, όλα τα χρήματα εξασφαλίζονται από δωρητές. Παρά το γεγονός αυτό: "Για μας έχει σημασία ότι 400 άτομα κάθε Κυριακή όχι μόνο τρώνε στο συσσίτιο ζεστό φαγητό, αλλά και παίρνουν από ένα πακέτο τροφίμων, που φτάνει για ένα άτομο για όλη την ημέρα. Κάποιοι γιαγιάδες και παππούδες το καταναλώνουν μέχρι την Τετάρτη και την Πέμπτη. Σ’ αυτό το πακέτο έχει 700 γραμμάρια ζεστό φαγητό, σάντουιτς με τρεις κεφτέδες ή τρία κεμπάπια. Έχει ακόμη ψωμί και φρούτα, συχνά και γάλα", αναφέρει ο Μόνι Μαρίνοφ.

Οι υποχρεώσεις του Μόνι και των εθελοντών όμως δεν τελειώνουν με την ετοιμασία και το μοίρασμα της τροφής. Οι άνθρωποι στον ναό ασχολούνται όχι μόνο με κοινωνική δραστηριότητα, αλλά και με εκπαίδευση και εργασία με παιδιά, έχει και κυριακάτικο σχολείο, εφημερίδα, διοργανώνονται διάφοροι έρανοι.

"Έχουμε εξαιρετικά καλή οργάνωση και παρόλο που όλοι είμαστε εθελοντές, στην οργάνωσή μας έχει ιεραρχία και υπεύθυνους. Έχουμε τρεις διαφορετικές ομάδες: η μία ομάδα είναι το Πνευματικό και Μορφωτικό Κέντρο μας, όπου σχεδόν 20 άτομα αναπτύσσουν μορφωτική δραστηριότητα – ασχολούνται με τον δικτυακό τόπο μας, με τη σελίδα μας στο Facebook, με την έκδοση εφημερίδας κάθε εβδομάδα. Η δεύτερη ομάδα μας είναι το Κέντρο Εργασίας με Ανθρώπους. Στο κέντρο θαυμάσιοι νέοι άνθρωποι διοργανώνουν ασταμάτητα φιλανθρωπικές καμπάνιες. Τώρα, για παράδειγμα, διεξάγεται εκστρατεία συγκέντρωσης αθλητικών μπαλών. "Χάρισε κουβέρτα» ήταν μια μεγάλη καμπάνια συγκέντρωσης κουβερτών. Αποδείχτηκε ότι οι μισοί άνθρωποί μας είναι ζητιάνοι και κοιμούνται σε κάθε λογής τόπους και μια κουβέρτα είναι εξαιρετικά πολύτιμη γι’ αυτούς. Κάθε Κυριακή έχει μαθήματα για τα παιδιά των ανθρώπων σε ανάγκη, γιατί, πολλά απ’ εκείνα δεν πηγαίνουν σχολείο. Προσπαθούμε να τα βοηθάμε όχι μόνο με ρούχα. Πρόσφατα ένα από τα παιδιά έλαβε υπολογιστή, δεύτερο χέρι βεβαίως, αλλά για το παιδί ήταν σαν καινούριος. Η βασική ομάδα μας είναι στο συσσίτιο. Η εφημερία εκεί αρχίζει το Σάββατο με την προετοιμασία και συνεχίζεται την Κυριακή, που είναι εξαιρετικά φορτωμένη".

Στο κοινωνικό συσσίτιο δουλεύουν κυρίως νέοι άνθρωποι. Υποδέχονται τον καθένα και φεύγουν με θετική διάθεση μετά από κάθε εφημερία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που επισκέπτονται τον ναό κάθε Κυριακή είναι μοναχικοί και δεν έρχονται μόνο για το ζεστό φαγητό, αλλά αναζητούν κοινωνικές επαφές και προσοχή.

"Κάθε Οίκος του Χριστού είναι σπίτι της ελπίδας, τέτοιος είναι ο προορισμός της εκκλησίας, τέτοια είναι η αποστολή που μας ενώνει – η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Η πίστη στον Θεό μας και η ορθόδοξη θρησκεία είναι αυτό που θα μας κάνει καλύτερους, δυνατότερους και πιο δεμένους. Χωρίς την πίστη το έθνος και το κράτος μας θα χαθούν", είπε ο Μόνι.