Την εβδομάδα αυτή γίναμε μάρτυρες περίεργων διαφοροποιήσεων στις δημόσιες δηλώσεις της βουλγαρικής πολιτικής ελίτ και πολλοί αναρωτήθηκαν αν πρόκειται για κάποια πραγματική διάσταση απόψεων ή για την κατά σειρά μπλόφα για την εξαπάτηση του κόσμου. Ας δούμε τι έγινε όμως.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ρόσεν Πλέβνελιεφ, τον οποίο αναλυτές χαρακτηρίζουν ρωσόφοβο, δήλωσε κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο, ότι η Βουλγαρία υποστηρίζει και ζητά την συνέχιση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας έως ότου αυτό διασφαλίζει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον ουκρανό ομόλογό του Πέτρο Ποροσένκο, ο Ρόσεν Πλέβνελιεφ δήλωσε ακόμα, ότι η προσάρτηση της Κριμαίας παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και ότι «η Βουλγαρία δεν αναγνωρίζει και δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την παρανομία αυτή». Γαρνίρισε δε τον λόγο του με το σλόγκαν: «Για μας η Κριμαία είναι Ουκρανία και η Ουκρανία είναι Ευρώπη!», το οποίο ακούστηκε σαν : «Союз нерушимый республик свободных» - «Ακατάλυτη ένωση ελεύθερων δημοκρατιών» (στίχος από τον ύμνο της ΕΣΣΔ) και δημιούργησε την εντύπωση, ότι ο ομιλητής πιστεύει πως η Ρωσία βρίσκεται στην Ασία.

Μια ή δυο ημέρες μετά την πρόταση του Ρόσεν Πλέβνελιεφ για την συνέχιση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ, τον οποίο σειρά αναλυτών χαρακτηρίζουν ως αμερικανόφιλο πολιτικό,  δήλωσε σε συνέντευξή του στο ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ТАСС: «Παρακαλώ το Θεό να συνεννοηθούν πιο σύντομα οι ηγέτες και να αρθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας». Ο Μπόικο Μπορίσοφ δεν περιορίστικε σ’ αυτό και συμπλήρωσε ότι, «χωρίς να είμαστε υπεύθυνοι, χωρίς να είναι αυτός ο στόχος μας, οι σχέσεις της Βουλγαρίας με την Ρωσία ψυχράνθηκαν». Στην συνέχεια αναγνώρισε, ότι «Η Βουλγαρία σαν πιστό μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστήριξε τις κυρώσεις», αλλά πλέον προσπαθεί να κάνει «ότι είναι δυνατό για να αποκαταστήσει τις ομαλές σχέσεις » της Βουλγαρίας με την Ρωσία, «χώρες οι οποίες έχουν αιώνιες παραδόσεις και που η καταστρατήγησή τους οδηγεί σε απώλειες για την Βουλγαρία», όπως φυσικά και τα αντίμετρα τα οποία επέβαλε η Μόσχα. Ο Μπόικο Μπορίσοφ «έβαλε το κερασάκι στην τούρτα» λέγοντας, ότι «οι ιστορικοί δεσμοί, οι σχέσεις φιλίας και το αίσθημα αναγνώρισης του βουλγαρικού προς τον ρωσικό λαό, έχουν τις ρίζες τους στον Απελευθερωτικό πόλεμο και δεν εξαρτώνται από την επικρατούσα πολιτική κατάσταση».

Κι έτσι, την εβδομάδα αυτή, όσοι παρακολουθούν την εξωτερική πολιτική της Βουλγαρίας, βρέθηκαν μπροστά στο δίλλημα προς ποια μεριά γέρνει η ζυγαριά, προς την μεριά της προεδρίας ή της εκτελεστικής εξουσίας και ποια, άραγε, είναι η επίσημη θέση της Βουλγαρίας απέναντι στην ουκρανική κρίση και την Ρωσία. Αν θα έπρεπε να κάνουμε συγκρίσεις με κινήσεις διανοητικών παιχνιδιών, θα λέγαμε, ότι ο Πλέβνελιεφ, ακολουθώντας την δραστήρια ρωσοφοβική του πολιτική, βρίσκεται στην αδύναμη θέση του σκακιστή ο οποίος πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση και ο Μπορίσοφ, μ’ αυτήν την κατηγορηματική στροφή στις θέσεις του, ακόμα κι αν αυτές δεν είναι παρά ένα ευκαιριακό και συναισθηματικό φλερτ με την Μόσχα, έβαλε τους πολιτικούς του αντιπάλους στην θέση των παικτών του μπριτζ οι οποίοι έχουν ξεγελαστεί και μαζεύουν άχρηστα χαρτιά στο τελευταίο χέρι του παιχνιδιού.

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης