Μέσα στην βδομάδα πραγματοποιήθηκαν, και πάλι, σε ορισμένα σημεία της Σόφιας συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Δεν ήταν τόσο «μαζικές» όσο πριν δυο χρόνια, αλλά και πάλι θέμα τους ήταν η προώθηση ολιγαρχικών συμφερόντων, την φορά αυτή στο δικαστικό σύστημα. Όπως αποδείχτηκε, ακόμα και μετά τον «ιστορικό συμβιβασμό», σύμφωνα με τις αναγγελίες των πολιτικών, της Πέμπτης, τα μεγαλύτερα εμπόδια παραμένουν.

Η τιμή του συμβιβασμού είναι υψηλή. Ο εκ των προέδρων του Μεταρρυθμιστικού μπλοκ (ΜΜ) Ραντάν Κάνεφ αναφέρθηκε, αν και με πλάγιο τρόπο, ακόμα και στην πιθανότητα διενέργειας έκτακτων κοινοβουλευτικών εκλογών σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία απόψεων. Από το αρχικό σχέδιο, σε ότι αφορά στις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, από την θορυβωδώς διαφημιζόμενη, τόσο στην Βουλγαρία όσο και στις Βρυξέλες, δικαστική μεταρρύθμιση απέμεινε μόνο ο εξωτερικός σκελετός. Στο νέο νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνεται το, ίσως, πιο σημαντικό στοιχείο- η φανερή ψηφοφορία. Έτσι παραμένει η υποψία, ότι οι δικαστές θα ψηφίζουν κάτω από έξωθεν πιέσεις.

Η βασική ουσία της μεταρρύθμισης ήταν η αναδιάρθρωση του μοντέλου διοίκησης του δικαστικού συστήματος, με στόχο την απαλλαγή του από τις εξωτερικές πιέσεις, οι οποίες, αν κρίνουμε από τις επιθέσεις που δέχτηκαν οι εναντίων τους προσπάθειες, ήταν σημαντικές. Για το λόγο αυτό η απογοήτευση είναι κατανοητή. Όπως δείχνουν τα πράγματα, οι όποιες αλλαγές στο Σύνταγμα της Βουλγαρίας μάλλον δεν θα μειώσουν τον αριθμό αυτών οι οποίοι δεν πιστεύουν στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και που το ποσοστό τους ξεπερνά το 90% των πολιτών της Βουλγαρίας.

Στην ουσία το βασικό και πιο δύσκολο εμπόδιο βρίσκεται αλλού. Η δικαστική εξουσία είναι στενά εξαρτημένη από μια ελίτ η οποία δημιουργήθηκε στην διάρκεια των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης του 1989. Η ελίτ αυτή είναι ικανοποιημένη από την επικρατούσα κατάσταση και σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύει να επιτρέψει την πραγματοποίηση αλλαγών. Το δικαστικό σύστημα είναι το τμήμα της κοινωνικής ζωής το οποίο εκδημοκρατίζεται με πάρα πολύ αργό ρυθμό. Επί ολοκληρωτικού συστήματος, για μια περίοδο 45 ετών, τα σημαντικά προβλήματα λύνονταν από το ΚΚΒ. Από την 10^η Νοεμβρίου του 1989, έχουν περάσει μόλις 25 χρόνια- όπως φαίνεται το διάστημα αυτό είναι πολύ μικρό για να αισθανθεί το ίδιο το δικαστικό σύστημα την αναγκαιότητα αποδέσμευσής του από τους δυνατούς της ημέρας- πολιτικούς και οικονομικούς. Κι αυτό ακριβώς περιμένουν οι Βρυξέλες από την κυβέρνηση της Βουλγαρίας.

Μετάφραση- επιμέλεια: Σταύρος Βανιώτης