Μετά την αποτυχία της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ζαν Βίντενοφ, η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Στέφαν Σοφιάνσκι κατορθώνει για σύντομο χρονικό διάστημα να σταθεροποιήσει την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα, και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των διεθνών θεσμών προς τη Βουλγαρία. Στις 19 Απριλίου του 1997 ο συνασπισμός κομμάτων, ενωμένων στην Ένωση Δημοκρατικών Δυνάμεων (ΕΔΔ) σημειώνει κατηγορηματική νίκη με πλήρη πλειοψηφία στις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές.

Με τα πρώτα γρήγορα και αποτελεσματικά μέτρα της η κυβέρνηση των Ενωμένων Δημοκρατικών Δυνάμεων διακόπτει τον καθημερινό εκβιασμό και την πληρωμένη προστασία της μαφίας. Αρχίζει η εκπλήρωση και των προεκλογικών υποσχέσεων για επείγουσες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούν στη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού, μείωση του πληθωρισμού έως ανεκτά για τους πολίτες και τις εταιρίες επίπεδα και προσέλκυση των ξένων επενδύσεων. Για τον σκοπό συμβάλλει και το Νομισματικό Συμβούλιο, καθιερωμένο από την κυβέρνηση του Ιβάν Κόστοφ. Υπογράφεται και τριετής συμφωνία με το ΔΝΤ που παρέχει στη Βουλγαρία τη δυνατότητα να λάβει φρέσκο χρήμα που να επενδύσει στην οικονομία της.

Η εξωτερική πολιτική ακολουθεί την κατεύθυνση που πρέπει να οδηγήσει τη Βουλγαρία στην πορεία προσχώρησης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Έτσι, το 1999 η Βουλγαρία λαμβάνει πρόσκληση και οδικό χάρτη για την ένταξη της στην ΕΕ, ενώ στο τέλος της θητείας της κυβέρνησης – το 2001 οι άδειες εισόδου για τους Βούλγαρους πολίτες στις χώρες της ΕΕ καταργούνται.

Στον απολογισμό που ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πέταρ Στογιάνοφ κάνει μετά το πρώτο έτος της διακυβέρνησης των δημοκρατικών δυνάμεων δίνεται έμφαση ακριβώς την αποκατάσταση του διεθνούς ίματζ της χώρας: "Εγώ νομίζω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης γι' αυτό το ένα έτος είναι ότι αποκατέστησε την εμπιστοσύνη του κόσμου προς την Βουλγαρία. Αυτό αδιαμφισβήτητα οφείλεται στην χρηματοοικονομική και μακροοικονομική σταθεροποίηση. Αυτό έκανε τη Βουλγαρία χώρα για την οποία μιλούν σοβαρά και αντιλαμβάνονται σαν σοβαρό και αξιόπιστο εταίρο. Η κυβέρνηση πρέπει από δω και πέρα να συνεχίσει να καταβάλλει επίμονες προσπάθειες τουλάχιστον σε τρεις βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η δημιουργία ευνοϊκότερου κλίματος για την προσέλκυση ξένων, και μάλιστα στρατηγικών, ξένων επενδύσεων. Η δεύτερη - πολύ πιο αποφασιστική και σαφής ιδιωτικοποίηση. Και η τρίτη είναι για ευρωπαϊκή συμπεριφορά προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για τις οποίες είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσουν τη σπονδυλική στήλη της βουλγαρικής οικονομίας".

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Ιβάν Κόστοφ κάνουν και τα πρώτα θαρραλέα και ανεξάρτητα βήματα τους στην εξωτερική πολιτική, οδηγούμενοι από τα εθνικά συμφέροντα της Βουλγαρίας. Τον Μάρτιο του 1999, 11 χώρες μέλη του ΝΑΤΟ αρχίζουν στρατιωτική επιχείρηση στην Γιουγκοσλαβία, που έχει ως στόχο να σταματήσει την εθνοκάθαρση στο Κόσοβο από το καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Στις 28 Απριλίου τον ίδιο χρόνο η Βουλγαρία και το ΝΑΤΟ υπογράφουν συμφωνία για τη διέλευση αεροσκαφών της Συμμαχίας από τον εναέριο χώρος της Βουλγαρίας. Δεν έχουν όμως δικαίωμα να απογειώνονται από βουλγαρικά αεροδρόμια, επειδή η Βουλγαρία έχει κηρύξει ουδετερότητα. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση αρνείται να εξασφαλίσει εναέριο διάδρομο για τα ρωσικά αεροπλάνα που θέλουν να κάνουν απόβαση στην Σερβία, και αρνείται παρά την πίεση της Δύσης να δεχτεί στο έδαφός της χώρας πρόσφυγες από την σύγκρουση στο Κόσοβο.

Σε κρίσιμη στιγμή όταν δυτικά από τα βουλγαρικά σύνορά διεξάγεται πόλεμος, η κυβέρνηση κατορθώνει να υπερασπίσει τα εθνικά συμφέροντα και το σημαντικότερο να τηρήσει την ουδετερότητα που κήρυξε και να μην επιτρέψει να παρασυρθεί η χώρα σε πολεμικές ενέργειες.

Βασικό σημείο στην εσωτερική πολιτική των κυβερνόντων είναι η ιδιωτικοποίηση. Ακόμα με τον ερχομό της στην εξουσία η κυβέρνηση του Ιβάν Κόστοφ αρχίζει να πουλά και διαλύει τις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις.

Αυτό όμως που ταλαντεύει τους οπαδούς της Ένωσης Δημοκρατικών Δυνάμεων είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η ιδιωτικοποίηση, ύστερα από την οποία πολλές επιχειρήσεις γίνονται ιδιοκτησία της κόκκινης νομενκλατούρας και των συνδεδεμένων μαζί της ολιγάρχων. Ευνοούνται και κύκλοι είναι κοντά στους κυβερνώντες.

Ο νόμος δίνει το δικαίωμα στην διαδικασία ιδιωτικοποίησης για την διαμόρφωση επιχειρήσεων εργαζομένων και διοίκησης, να πληρώνεται μόνο το 10% του ποσού τις μετρητοίς, ενώ το υπόλοιπο 90% - σε δόσεις στην διάρκεια των επόμενων 10 ετών. Έτσι γίνονται ορισμένα από τα πιο σκανδαλώδη συμβόλαια ιδιωτικοποίησης στη Βουλγαρία, που μετατρέπονται σε ενδεικτικά παραδείγματα για την λεηλασία του κράτους στα χρόνια της βουλγαρικής μετάβασης.

Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η ιδιωτικοποίηση είναι και μία από τις αιτίες για την ήττα της ΕΔΔ στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2001. Τα μη δημοφιλή μέτρα στα οποία προέβη η κυβέρνηση Κόστοφ για να σώσει τη Βουλγαρία από την χρηματοοικονομική καταστροφή μετά το χειμώνα της διακυβέρνησης Βίντενοφ επίσης υπονόμευσε την εκλογική υποστήριξη για τα δεξιά κόμματα. Η ανεργία έφτασε στο 20%, ενώ τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων προκάλεσαν ζημιές σε πολλές κοινωνικές ομάδες, πριν το αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων να γίνει αισθητό.

Παρά τα λάθη της η διακυβέρνηση των Ενωμένων Δημοκρατικών Δυνάμεων παραμένει μία από τις πιο επιτυχείς στην ιστορία της βουλγαρικής μετάβασης. Έθεσε οριστικά τη Βουλγαρία στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες με ελεύθερη οικονομία. Άνοιξε για την χώρα τον πιο άμεσο δρόμο για τη συμμετοχή της στην ΕΕ, μέσω της ευρωατλαντικής αλληλεγγύης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Η διακυβέρνηση του Ιβάν Κόστοφ μετέτρεψε την χώρα σε αξιόπιστο και προβλέψιμο εταίρο και προκαθόρισε το μέλλον της για πολλά χρόνια στο μέλλον.

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα