Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να αρχίσεις την μέρα σου με χαμόγελο. Πριν το Ίντερνετ που προσφέρει πλήθος αστείων ήταν η εποχή της καρικατούρας στην εφημερίδα. Μια κινέζικη παροιμία λέει πως μια ζωγραφιά αξίζει όσο χίλιες λέξεις και οι γελιογραφίες συνεχίζουν να διασκεδάζουν τους ανθρώπους. Το αποδεικνύει το ενδιαφέρον προς το Βαλκανικό φεστιβάλ των χαμόγελων που έχει σκοπό να δείξει την αίσθηση του χιούμορ των λαών της περιοχής.

Ο Γιουλιάν Στανκούλοφ, καλλιτεχνικός διευθυντής του ιδρύματος "Ιμέον Μπαλκάνι" που διοργανώνει το φεστιβάλ μας διηγείται για την ιδέα της έκθεσης: "Πέρσι το καλοκαίρι διεξάχθηκε η πρώτη έκδοση του Φεστιβάλ των χαμόγελων. Τώρα αποφασίσαμε να είναι Βαλκανικό και να δείξουμε τι διασκεδάζει του λαούς της περιοχής. Στην έκθεση συμμετέχουν 30 δημιουργοί από 9 χώρες με 120 έργα συνολικά. Το καλύτερο είναι πως όλα μπορούν να γελοιοποιηθούν μέσω της καρικατούρας, η οποία δίνει στους ανθρώπους την ελευθερία να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται και να πουν την αλήθεια με χαμόγελο. Η αγαπημένη μου καρικατούρα είναι αυτή που έχουμε βάλει στην αφίσα και είναι του Ιβάιλο Τσβετκόφ μιας και η Βουλγαρία φιλοξενεί το φεστιβάλ. Είναι πολύ σημαντικό που παρά τα γεγονότα στην Γαλλία οι καρικατουρίστες συνεχίζουν να έχουν το θάρρος να λένε την αλήθεια στην κοινωνία".

Παρακολουθώντας την έκθεση ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα επίκαιρα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες του βαλκανικού χαρακτήρα με τρόπο που προκαλεί το χαμόγελο – από την γιαγιά που υποδέχεται τους μετανάστες με την τσάπα στην αυλή του χωριατόσπιτου (στην άνω γελιογραφία) ως τον πολιτικό του οποίου το στόμα είναι κλειστό με 500 €.

Να περιγράψεις τα χθεσινά γεγονότα με έναν σοβαρό, αλλά και πνευματώδη τρόπο δίχως να θίξεις κανέναν είναι ικανότητα που κατέχουν λίγοι άνθρωποι. Οι καρικατουρίστες με το οξύ πνεύμα και το μυτερό μολύβι τους καταγράφουν την ιστορία του δικού μας κόσμου με ανεπανάληπτο τρόπο. Ο Αλεξάνταρ Μποζίνοφ (1878-1968) ένας από τους πατέρες της βουλγάρικης καρικατούρας υπερασπίζεται τη θέση πως.

"Η καρικατούρα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα ένα έργο τέχνης. Γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε χυδαία ούτε πρόστυχη. Εγώ είμαι κατά του αίματος και αν έχω δημιουργήσει κάποια δραστική εικόνα, κάποιο μέρος όπου έχει χυθεί αίμα αυτό δεν σημαίνει πως είμαι κατά του μέρους όπου έχει συμβεί το δράμα αλλά κατά των μεθόδων και των ενεργειών αυτών που το έχουν διαπράξει".

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου
Φωτογραφίες: Σίλβια Πετρόβα και ίδρυμα "Ιμεόν Μπαλκάνι"