Ξεκινώντας προς το Βίντιν προετοιμαζόμαστε να βρεθούμε στην πιο φτωχή περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο δρόμος περνά δίπλα στο πολύχρωμο από τα φθινοπωρινά φύλλα βουνό – από τις δυο πλευρές τα χωράφια είναι οργωμένα. Οι εκτάσεις, αντιθέτως από τις προσδοκίες, είναι καλλιεργημένες και φτάνουμε απαρατήρητα στην πόλη και λίγο αργότερα και στην όχθη του Δούναβη. Σε μια από τις στροφές του ποταμού υψώνεται το καλοδιατηρημένο κάστρο Μπάμπα Βίντα που είναι το σύμβολο του Βίντιν.

Το κάστρο ανακηρύσσεται εθνικό μνημείο το 1927. Τα θεμέλια του μοναδισκού πλήρως διατηρημένου από το Μεσαίωνα κάστρου ανήκαν στο φυλάκιο της ρωμαϊκής Μπονόνια (που είναι και μια από τις αρχαίες ονομασίες της πόλης), ενώ οι πύργοι είναι κατασκευασμένοι από επιδέξια λαξευμένες πέτρες. Σήμερα στο χώρο διοργανώνονται συναυλίες και κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το οθωμανικό οχυρό Καλέτο από τον 17ο και 18ο αιώνα είναι οργανικά συνδεδεμένο με το κάστρο και του προσθέτει 9 πύλες που προσδίδουν γραφικότητα στο κέντρο της πόλης.

Το 1801 χτίζεται ο επονομαζόμενο Σταυροειδής στρατώνας (στην κάτω φωτογραφία), όπου οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του Βίντιν απολαμβάνουν ενδιαφέρουσες εκθέσεις. Αν βρεθείτε στην πόλη μην χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε το ιστορικό μουσείο στο κτίριο Κονάκι όπου μπορείτε να πληροφορηθείτε για την ανάπτυξη της περιοχής από τα ρωμαϊκά χρόνια ως το 1878, όταν η Βουλγαρία ανακτά την ανεξαρτησία της. Το κονάκι χτίστηκε τον 17^ο αιώνα και ήταν αρχικά αστυνομικό τμήμα, ενώ μετά το 1870, όταν ιδρύθηκε η Βουλγάρικη Εξαρχία, παρατέθηκε στην Βουλγάρικη εκκλησιαστική κοινότητα. Μετά την απελευθέρωση στο κτίριο άρχισε να λειτουργεί ο Δήμος του Βίντιν.

Οι φίλοι του θρησκευτικού τουρισμού μπορούν να επισκεφτούν τον καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου, που είναι σχεδόν τόσο μεγάλος όσο ο ναός του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στη Σόφια, αλλά και την μικρή εκκλησσίτσα του Αγίου Παντελεήμονα δίπλα στην Μητρόπολη Βίντιν. Ο ναός χτίστηκε τον 14^ο αιώνα και στην αυλή του βρίσκεται ο τάφος του πρώτου Βούλγαρου έξαρχου, του Άνθιμου Α', ο οποίος προήδρευσε την Πρώτη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση στο Βελίκο Τίρνοβο.

Στο Βίντιν, όπως και σε όλη τη χώρα γινόμαστε μάρτυρες της γνωστής βουλγάρικης θρησκευτικής ανεκτικότητας χάρη στην οποία ναοί διαφορετικών θρησκειών βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Η εβραϊκή συναγωγή δεν λειτουργεί, αλλά στην αυλή του τζαμιού οι βιβλιόφιλοι μπορούν να επισκεφτούν την βιβλιοθήκη του διοικητή της πόλης στα τέλη του 19^ου αιώνα, Οσμάν Παζβάνογλου.

"Το τζαμί και η βιβλιοθήκη χτίστηκαν από τον Παζβάνογλου το 1801 και είναι αφιερωμένα στους γονείς του", μας λέει ο ιμάμης του Βίντιν, Σαμέτ Ισμαήλοφ. "Αντιθέτως από τα υπόλοιπα οικοδομήματα που χτίζονται κατά την διοίκησή του, στα οποία τοποθετείται το σύμβολο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – η ημισέληνος, εδώ το κύριο σύμβολο είναι η καρδιά (στη φωτογραφία δεξιά). Οι μελετητές το ερμηνεύουν με την αγάπη και τον σεβασμό του προς τον πατέρα και την μητέρα του που είναι παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Εμείς είμαστε υπερήφανοι γιατί αυτό κάνει το τζαμί μας μοναδικό στον κόσμο και διαφυλάττουμε το μήνυμα και την παράδοση, όπως και τα αυθεντικά ξυλόγλυπτα και τα βιτρό".

"Πολλοί άνθρωποι φαντάζονται πως αφού είναι στην αυλή του τζαμιού η βιβλιοθήκη πάντα θα διέθετε θρησκευτικά κείμενα, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια", συνεχίζει την διήγησή του ο ιμάμης Ισμαήλοφ. "Την εποχή του Παζβάνογλου υπήρχαν πολλά βιβλία στα γαλλικά μιας και ο ηγέτης είχε σπουδάσει στην Γαλλία, αλλά μιλούσε και διάβαζε και σε άλλες γλώσσες. Τα βιβλία ήταν φιλοσοφικά, αλλά μπορούσαν να βρεθούν και συγγράμματα για την κηπουρική ή την μαγειρική. Σήμερα επίσης η βιβλιογραφία μας ποικίλει αλλά τα παλιά βιβλία κοσμούν την Εθνική Βιβλιοθήκη της Σόφιας ή έχουν δωριστεί στην Δημοκρατία της Τουρκίας".

Κάτω από τις τελευταίες αχτίδες του ήλιου στο λιμάνι του Βίντιν αγκυροβολεί ένα από τα τελευταία για την σαιζόν αυστριακά κρουαζιερόπλοια από το οποίο ξεχύνεται τσούρμο τουρίστες από όλο τον κόσμο που αρχίζουν να βγάζουν φωτογραφίες και εμείς ετοιμαζόμαστε να επιστρέψουμε στην Σόφια.

Μετάφραση: Αγάπη Ασπρίδου
Φωτογραφίες: Σίλβια Νικόλοβα, Δήμος Βίντιν και wikipedia.org