Όπως κάθε προϋπολογισμό και ο προϋπολογισμός του Εθνικού Ταμείου Ασφάλισης Υγείας αποτελείται από έσοδα και έξοδα. Τα έσοδα διαμορφώνονται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι οι εισφορές υγείας που αποτελούν το 8% των εισοδημάτων μας. Για το 2016 το ποσό αυτό υπολογίζεται σε 920 εκ. ευρώ, και είναι κατά 46 εκ.ευρώ μεγαλύτερο σε σύγκριση με το 2015.

Ο δεύτερος τρόπος είναι οι εισφορές που το Δημόσιο κάνει για τους ανθρώπους που ασφαλίζει. Το ποσό αυτό ανέρχεται σε περίπου 500 εκ. ευρώ. Με μέσο μισθό 410 ευρώ τα ασφάλιστρα του Βούλγαρου ανέρχονται σε περίπου 30 ευρώ. Για τα παιδιά και τους συνταξιούχους, όμως, οι εισφορές του κράτους είναι από 10 ευρώ, ή τρεις φορές μικρότερες. Για τον λόγο το Ταμείο Ασφάλισης Υγείας κάλεσε το κράτος να τις αυξάνει.

Στην πραγματικότητα ο Βούλγαρος πληρώνει το 60% των εξόδων για υγειονομική περίθαλψη από την τσέπη του, ενώ σύμφωνα με έρευνα μη κυβερνητικών οργανώσεων κάτω από τραπέζι δίνει περισσότερο από 1 δις. ευρώ. Έτσι διαμορφώνονται δύο προϋπολογισμού του Ταμείου Υγείας – "πάνω και κάτω από το τραπέζι".

Το πρόβλημα είναι ότι οι πολιτικοί δεν έχουν στρατηγική. Για 15 χρόνια ο Νόμος περί Ασφάλισης Υγείας έχει τροποποιηθεί 90 φορές. Η ιδέα ήταν τα χρήματα να ακολουθούν τον ασθενή, δηλαδή η πληρωμή να γίνεται για συγκεκριμένες δραστηριότητες. Με το υπάρχον σύστημα όμως τα χρήματα πάνε για θεσμούς. Όλα τα μέτρα που προτείνει ο νυν υπουργός Υγείας, Πέταρ Μόσκοφ, αφορούν τα νοσοκομεία. Εκεί πάν τα περισσότερα χρήματα, αλλά στα νοσοκομεία ο πολίτης πρέπει να καταλήγει σε ακραία περίπτωση. Για τον λόγο στις αναπτυγμένες χώρες τα ποσά κατευθύνονται προς τις προληπτικές δραστηριότητες και την θεραπεία στα εξωτερικά ιατρεία. Στη Βουλγαρία είναι το αντίθετο: τα χρήματα για εξωνοσοκομειακή περίθαλψη αυξάνονται με αρκετά πιο αργούς ρυθμούς από τα ποσά για τα νοσοκομεία. Αυτός είναι και ο λόγος στην ανάλυση της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη μεταρρύθμιση του τομέα υγείας στη Βουλγαρία να αναφέρονται τα εξής: "Η κάλυψη με προληπτικές υπηρεσίες υγείας είναι χαμηλή, και οι Βούλγαροι μπαίνουν σε νοσοκομεία πολύ πιο συχνά από τους πολίτες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών – ένδειξη ότι το σύστημα δεν προτείνει τον σωστό συνδυασμό υπηρεσιών".

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα