Ο μεγάλος βούλγαρος βιολιστής Μίτσο Ντιμιτρόφ γεννήθηκε στο Πλόβντιβ, όπου τελειώνει το μουσικό σχολείο και στη Σόφια σπουδάζει στη Μουσική Ακαδημία στην τάξη των Μπογιάν Λέτσεφ και Βλαντιμίρ Αβράμοφ. Είναι φιναλίστας του διαγωνισμού «Τσαϊκόφσκι» στη Μόσχα και κάτοχος πρώτου βραβείου στον διαγωνισμό Fritz Kreisler στη Βιέννη. Κάνει ειδίκευση κοντά στον καθ. Ίφρα Νίμαν στο Guildhall School of Music & Drama στο Λονδίνο. Είναι πρώτο βιολί της φιλαρμονικής του Πλόβντιβ με διευθυντή τον Ντομπρίν Πετκόφ μέχρι το 1988.

Για την γιορτή του πνεύματος, γύρω από την επέτειό του, περισσότερα μαθαίνουμε από τον μουσικό:

«Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Στις 20 Μαΐου συμπλήρωσα τα εβδομήντα. Είμαι βιολιστής, αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια ζωγραφίζω. Η επέτειος μου ξεκίνησε με μια έκθεση και συναυλία, αφιερωμένη στη μουσική δωματίου. Μουσικοί από το ίδρυμα «Κονσονάνς» (γνωστό επίσης και ως «Η πνευματική κληρονομιά του Πάντσο Βλαντιγκέροφ), που ιδρύθηκε το 2006, έπαιξαν για μένα στην γκαλερί «Τρακάρτ» στο Πλόβντιβ - έναν υπέροχο χώρο με ρωμαϊκά ψηφιδωτά, γεμάτο ιστορίας, όπου και εγώ ερμήνευσα μερικά έργα. Αλλά το μεγαλύτερο γεγονός αναμφίβολα ήταν η συμμετοχή μου στο 52^ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου στο Πλόβντιβ, ένα από τα παλαιότερα στην Ευρώπη, με τη μόνιμη παρτενέρ μου στη σκηνή, την πιανίστρια Βιολέτα Ποπόβα. Στο Λαογραφικό Μουσείο ερμηνεύσαμε ένα «μπουκέτο» έργων από διάφορες περιόδους της ζωής μου που έχω παίξει».

«Γνώρισα τον Ίφρα Νίμαν στον διαγωνισμό «Τσαϊκόφσκι» το 1978. Μερικούς μήνες αργότερα κέρδισα το εξαιρετικό βραβείο του διαγωνισμού Fritz Kreisler στη Βιέννη και εκεί μου έκανε την πρόταση για υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου. Έφυγα για την Αγγλία την άνοιξη του 1980. Έμεινα εκεί τρία χρόνια και τους τελευταίους δύο μήνες, μαζί μου ήρθε σε επαφή ο θρυλικός βούλγαρος διευθυντής ορχήστρας Ντομπρίν Πέτκοφ, ο οποίος με κάλεσε να αναλάβω τη θέση του πρώτου βιολιού της Φιλαρμονικής του Πλόβντιβ, όπου μέχρι τότε ήταν ο Κεβόρκ Μαρντιροσιάν. Ο ίδιος επίσης έκανε ειδίκευση κοντά στον καθηγητή. Νίμαν και σε δυο χρόνια αποφάσισε να δουλεύει στο εξωτερικό. Εγώ έμεινα στη χώρα μου μαζί με την Ελμίρα Νταρβάροβα, η οποία αργότερα επίσης αναχώρησε για την Αμερική στη Μετροπόλιταν Όπερα. /Η Ελμίρα Νταρβάροβα είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι τώρα γυναίκα πρώτο βιολί στην ιστορία της Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης/. Μας ονόμαζαν «τα τρία αστέρια - πρώτα βιολιά». Το 1988 στην Ολλανδία κέρδισα τον διαγωνισμό για πρώτο βιολί της μεγαλύτερης ολλανδικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας. Σε αυτήν τη θέση ήμουν 25 χρόνια. Συνεχίζω να παίζω. Όλο και περισσότερο διδάσκω τα τελευταία χρόνια και δίνω masterclass στη Βουλγαρία».

Για το ζωγράφισμα, το στυλ και την προέλευση των καθεδρικών ναών του περισσότερα μας διηγείται ο καλλιτέχνης:

«Εμείς οι μουσικοί στην καλύτερη περίπτωση είμαστε συνδημιουργοί, αλλά πρώτα απ’ όλα είμαστε ερμηνευτές. Δεν μπορώ να αλλάξω ούτε μια νότα του Μότσαρτ και πρέπει να τηρώ αυτό που γράφτηκε 250 χρόνια πριν από μένα. Αλλά ήθελα να βγει κάτι από το χέρι μου, και το ενδιαφέρον ήταν, ότι αντί στη μουσική, προσανατολίστηκα στη ζωγραφική. Μου δίνει την ελευθερία, τη δυνατότητα για αυτοσχεδιασμό και είναι χόμπι. Ζωγραφίζω με ακρυλικά χρώματα. Η ζωγραφική είναι μια άλλη κατηγορία σε άλλο επίπεδο. Η αρχιτεκτονική και κυρίως η μεσαιωνική και η αρχαία μου προκαλεί μεγάλο δέος. Έχω ένα ολόκληρο κύκλο έργων με μολύβι. Δοκιμάζω διάφορα πράγματα. Πέντε φορές ετησίως δίνω masterclass στη Βουλγαρία και γνωρίζω σχεδόν όλα τα ταλαντούχα παιδιά των τελευταίων δύο γενιών. Μετά από μια περίοδο πλήρους παρακμής, επανεμφανίζεται και πάλι ένα κύμα αναγέννησης στον χώρο της κλασικής μουσικής. Μ’ αυτόν τον τρόπο εκφράζω την ψυχή μου». 

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα