Τι απαιτείται για να ανοίξει κανείς δικό του μουσείο; Φυσικά, μεγάλο ενθουσιασμό, αγάπη για τα παλιά αυτοκίνητα, αλλά όχι μόνο αυτό – ο Ντίνκο Κούσεφ, ο οποίος άνοιξε πρόσφατα δικό του μουσείο του σοσιαλισμού στη γενέτειρά του Πέστερα, θέλει να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση για τα παιδικά του χρόνια. Στον πρώην κινηματογράφο της πόλης βρίσκονται παρκαρισμένα και καλογυαλισμέναπαλιά αυτοκίνητα, που ήταν το καμάρι της σοσιαλιστικής παραγωγής αυτοκινήτων.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί ένα απ’ αυτά – το «Τσάικα», που κατασκευάστηκε πριν πάνω από 40 χρόνια, εξοπλισμένο με ηλεκτρικά παράθυρα και κλιματιστικό.

Ο Ντίνκο Κούσεφ άρχισε να συλλέγει τα αυτοκίνητα πριν από 5-6 χρόνια, αλλά σήμερα στο μουσείο έχουν τοποθετηθεί και άλλα αντικείμενα - «μάρτυρες» εκείνης της εποχής. Και κατά τη διάρκεια της βόλτας στο μουσείο ακούγεται μουσική - βουλγαρικές επιτυχίες από τη δεκαετία του ’60, ’70 και ’80.

«Αυτά είναι στην πραγματικότητα τα παιδικά μου χρόνια. Εδώ έχουμε πάνω από 20 βιτρίνες, που αποτελούν «οθόνη» εκείνης της εποχής με διάφορα αντικείμενα της καθημερινότητας καθώς και εξοπλισμό. Οι επισκέπτες, βλέποντάς τους, θυμούνται το παρελθόν και μάλιστα κάποιοι πιο συναισθηματικοί δακρύζουν - ξυπνάνε μέσα τους αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Όσο και δύσκολη να ήταν η εποχή, οι βούλγαροι θυμούνται με νοσταλγία το παρελθόν. Εμένα μου αρέσει – ήταν χρόνια φτώχειας και δυσκολιών, αλλά στην παιδική ηλικία μας, δεν το νιώθαμε. Οι γονείς μας ίσως υπόφεραν πιο πολύ. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, μπορούμε να εκτιμήσουμε το τι έχει συμβεί. Όμως, κάθε πολιτικό σύστημα έχει τα υπέρ και τα κατά του.»

Ο Ντίνκο Κούσεφ έχει τακτοποιήσει τη συλλογή του με πολλή αγάπη για κάθε λεπτομέρεια. Και είναι περήφανος, γιατί έχει πραγματοποιήσει το όνειρό του, αλλά και επειδή το μουσείο προσελκύει το ενδιαφέρον των συμπολιτών του. «Όλοι με υποστηρίζουν» - λέει ο Ντίνκο.

«Θέλω να διατηρήσω την ιστορία και οι άνθρωποι να έχουν τη δυνατότητα να δουν τα αντικείμενα. Είναι πολύ σημαντική και η αυθεντική ατμόσφαιρα – βρισκόμαστε σε ένα παλιό σινεμά, αυθεντικό, από την εποχή του κομμουνισμού. Πάνω από 15 χρόνια ήταν άδειο και αχρησιμοποίητο και τώρα του εμφυσήσαμε νέα ζωή».

Παρά το γεγονός ότι η συλλογή είναι το καμάρι του, ο Ντίνκο Κούσεφ θυμάται με θλίψη το παρελθόν, αλλά… «Δεν ήταν τα πάντα άσχημα» – αναγνωρίζει ο ίδιος, και συνεχίζει:

«Αυτή τη στιγμή βλέπω μια παρακμή και έλλειψη πνευματικότητας στη Βουλγαρία. Δεν υπάρχουν ηθικές αξίες ούτε στην κοινωνία, ούτε ανάμεσα στους νέους ανθρώπους, τα παιδιά, τους εφήβους. Πρέπει να σκεφτούμε περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί η κουλτούρα και η διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων εξελίσσεται σε μια πολύ δυσμενή κατεύθυνση.»

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: carsofsocialism.com