Από τους πίνακες της Λίλι Ντίμκοβα πηγάζει φως, ενώ ο μυστικισμός, που τους αγκαλιάζει αφήνει μηνύματα εκτός του δικού μας σκληρού και κερδοσκοπικού κόσμου.

Για την τελευταία έκθεση της διαλέγει 113 πίνακες, με τους οποίους να διηγηθεί για τη δημιουργική και πνευματική πορεία της ζωής της.

«Αυτή η έκθεση είναι επετειακή και αναδρομική - 50 χρόνια αναζητώ το φως, το ομορφότερο που μπορεί να ειδωθείστη φύση και το ανθρώπινο πνεύμα» διηγείται η Λίλι Ντίμκοβα για τους πίνακές της, που εκτίθενται σε μία γκαλερί της Σόφιας.

Κόρη του μεγάλου θεραπευτή Πέταρ Ντίμκοφ, η ζωγράφος ακολουθεί το παράδειγμα του πατέρα της – να είναι προς υπηρεσία των άλλων και να κάνει καλό. Ίσως γι’ αυτό οι πίνακές της μας κάνουν καλύτερους. Γεννημένη το 1932 η Λίλι Ντίμκοβα τελειώνει σκηνογραφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και σχεδιάζει τα κοστούμια πολλών βουλγαρικών ταινιών. Οι πίνακές της εκτίθενται στο μουσείο του Νικολάι Ρέριχ στη Νέα Υόρκη, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Βερολίνο, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, καθώς και σε πινακοθήκες σ’ όλη τη Βουλγαρία. Επίσης η Λίλι Ντίμκοβα είναι οπαδός της Λευκής Αδελφότητας και υποκλίνεται στη γνώση του πνευματικού Δασκάλου Πέταρ Ντάνοφ.

«Αφιερώνω αυτήν την έκθεση στον Δάσκαλο Πέταρ Ντάνοφ, επειδή έχω δεχτεί για τον εαυτό μου το δικό του λόγο, που είναι ο λόγος του Χριστού», λέει με την αφορμή αυτή η ζωγράφος και καλεί όλους μας όσο μπορούμε να είμαστε προς υπηρεσία των άλλων στο καλό. - «Ο πατέρας μου όλη του τη ζωή ήταν προς υπηρεσία των ανθρώπων, βοηθώντας τους, θεραπεύοντάς τους. Ενώ εγώ προσπαθώ με τους πίνακες μου να φέρω κάτι φωτεινό στην ψυχή τους, κάτι καλό.»

Περίεργη είναι η ιστορία του πορτραίτου που η Λίλι Ντίμκοβα κάνει πριν χρόνια στον Πέταρ Ντάνοφ. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το πορτραίτο είναι τοποθετημένο στο κέντρο της έκθεσης και μπαίνοντας στην αίθουσα είναι το πρώτο που οι επισκέπτες βλέπουν.

Η Λίλι Ντίμκοβα λέει ότι στο ζωγράφισμα των πινάκων της νιώθει αόρατη βοήθεια. Και επειδή όλο το δημιουργικό της έργο είναι γέφυρα μεταξύ του πνευματικού και του υλικού, δίνει ιδιαίτερη σημασία στα μάτια σαν παράθυρο της ανθρώπινης ψυχής.

«Κατ’ αρχήν πρέπει να ζωγραφίζουμε όχι τόσο το πρόσωπο, όσο τα μάτια, επειδή ακριβώς αυτά δείχνουν το πνεύμα του ανθρώπου» πιστεύει η Λίλι Ντίμκοβα. - «Και εκεί ζητούμε και βλέπουμε το πιο πολύτιμο, το πιο καθαρό και καλύτερο στον άνθρωπο. Και νομίζω ότι όλοι φέρουμε τη θεία σπίθα, αλλά ορισμένες φορές είναι σαν κάρβουνο, σκεπασμένο με στάχτη.»

Μετάφραση: Σοφία Μπόντσεβα

Φωτογραφίες από την έκθεση: Ντιάνα Τσανκόβα