Η ζωγράφος Πέτια Πετρόβα ζει στη Γερμανία εδώ και 17 χρόνια, αυτό όμως δεν μπορεί να την κάνει να ξεχάσει τις ρίζες της. Και όσο περισσότερο γνωρίζει τον κόσμο, τόσο εκτιμά τις αξίες που χτίζουν την εθνική της ταυτότητα. Η Πέτια σπούδασε Ζωγραφική στο Πανεπιστήμιο του Βελίκο Τίρνοβο πριν 20 χρόνια, όντας από τη γενιά της «μετάβασης» που βίωσε επώδυνα την κατάρρευση του οικείου της τρόπου ζωής και δύσκολα κατάφερε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.

Η Γερμανία την υποδέχτηκε φιλόξενα και της εξασφάλισε μια άνετη ζωή, μα η νοσταλγία δεν περνάει, ούτε η αίσθηση πως παραμένει ξένη, παρά την επιτυχημένη της ένταξη στην κοινωνία του Άαχεν. «Οι άνθρωποι δύσκολα ξεπερνούν την απώλεια», λέει η Πέτια.

«Όταν έφυγα από τη Βουλγαρία, πήρα μια υφασμένη ποδιά από την γιαγιά μου, για να έχω πάντα μπροστά μου τα βουλγάρικα χρώματα», συνεχίζει εκείνη. – «Η ποδιά από την προίκα της γιαγιάς μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό. Δεν μπορώ να ξεχάσω το μοναδικό φως της Βουλγαρίας. Εδώ στη Γερμανία ο καιρός είναι συχνά μουντός και αναπολώ τη ζέστη και τον γαλάζιο ουρανό. Προσπαθώ να ζωντανέψω τις αναμνήσεις μου μέσα από τις ζωγραφιές μου.

Πριν μερικά χρόνια συνειδητοποίησα πως θέλω να εντάξω στους πίνακές μου τον βουλγαρικό χαρακτήρα μου. Αυτή τη στιγμή η αγορά στο Άαχεν έχει συρρικνωθεί, για τους καλλιτέχνες είναι ακόμα πιο δύσκολα, αλλά οι φίλοι μου, που είναι από διαφορετικές εθνικότητες, βλέποντας τους πίνακές μου άρχισαν να ενδιαφέρονται για τις βουλγάρικες παραδόσεις και τον πολιτισμό μας. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να διηγούμαι ενδιαφέρουσες ιστορίες για τη χώρα μου και αυτό δίνει νέο νόημα στη ζωή μου. Η επαφή με τον πολιτισμό των άλλων μας κάνει πιο ανεκτικούς.»

Η Πέτια συμμετέχει κάθε χρόνο στην γιορτή με βουλγαρικούς παραδοσιακούς χορούς που διοργανώνει η κοινότητα των Βουλγάρων της Δυτικής Ευρώπης στις Βρυξέλλες. Έχει ζωγραφίσει μάλιστα το λογότυπο της εκδήλωσης και ο θυρεός κοσμεί τη σημαία του κλαμπ που ταξιδεύει σε πλήθος ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

«Το θέμα δεν είναι να κάνουμε επίδειξη, αλλά να μαζευτούμε όλοι μαζί και να διασκεδάσουμε μαζί με τους ντόπιους», σχολιάζει η ζωγράφος. – «Συγκινούμαι πολύ όταν χορεύω, όταν ακούσω τη μουσική δεν μπορώ να μην πιαστώ στο χορό, είναι πολύ ωραίο όταν και οι ξένοι προσπαθούν να μάθουν τα βήματα και γινόμαστε ένα.»

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο