Εκπρόσωποι των κρατικών θεσμών και μη κυβερνητικών οργανώσεων συναντήθηκαν στο πλαίσιο της διεθνούς συνδιάσκεψης με θέμα «Ασφαλές μέλλον για τις γυναίκες – ασφαλές μέλλον για όλους», η οποία διεξήχθη υπό την αιγίδα της Ευρωπαίας Επιτρόπου Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας Μαρία Γκαμπριέλ. Διοργανωτές της συνδιάσκεψης ήταν το ίδρυμα «Σύνδεσμος Άνιμους». Όλοι οι συμμετέχοντες ομόφωνα δήλωσαν πως το πρόβλημα με τη βία κατά των γυναικών γίνεται όλο και πιο σοβαρό και η απόφασή του δεν πρέπει να καθυστερήσει. Με αυτήν την αφορμή η πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτική, Τζέμα Γκροζντάνοβα, σημείωσε πως η Βουλγαρία έχει υπογράψει τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, αλλά δεν το έχει επικυρώσει. Προς στιγμήν η επίσημη ισχύ του έχει σταματήσει και θα συμβεί μόνο εάν η κοινωνία μας είναι έτοιμη για αυτό. Ως τότε πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα για την υπεράσπιση των θυμάτων και κατά τη γνώμη της υπουργού Δικαιοσύνης, Τσέτσκα Τσάτσεβα, είναι απαραίτητες τροποποιήσεις στον Ποινικό Κώδικα:

Τροποποιήσεις είναι απαραίτητες γιατί αυτή τη στιγμή ο Ποινικός Κώδικας δεν συμπεριλαμβάνει πράξεις, συνδεδεμένες με το θέμα της βίας σαν έγκλημα, είπε πιο συγκεκριμένα εκείνη. Τα στοιχεία είναι από μια έρευνα που συμπεριλαμβάνει τις πρακτικές 10 περιφερειακών δικαστηρίων, καταδικαστικές αποφάσεις για φόνους εκ προμελέτης και προσπάθειες δολοφονίας γυναικών κατά την περίοδο 2012-2014. Στο 91% των περιπτώσεων φόνων γυναικών οι δράστες είναι άντρες, στο 7% πρόκειται για συνενοχή αντρών και γυναικών και μόνο στο 2% οι δράστες είναι γυναίκες. Στο 35% των περιπτώσεων ο δράστης είναι νυν ή πρώην σύντροφος, ενώ στο 25% πρόκειται για συγγενή – αδερφό, γιο, εγγονό. Στο 31% των περιπτώσεων πρόκειται απλά για γνωστό άντρα, ενώ στο 9% για άγνωστο. Το συμπέρασμα είναι πως οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να μπουν στο επίκεντρο της προσοχής μας όταν πρόκειται για τροποποιήσεις στη νομοθεσία. Η έρευνα δείχνει πως προς στιγμήν δεν υπάρχει κατάλληλη υπεράσπιση των θυμάτων, ούτε κυρώσεις για τους δράστες των εγκλημάτων «Παρακολούθηση» και «Καταδίωξη» όπως γίνεται στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Οι διατάξεις δεν προβλέπουν και κυρώσεις για την ψυχολογική βία, ενώ είναι πολύ διαδεδομένη. Από τη μια πλευρά, είναι η λεκτική βία, από την άλλη, είναι η απομόνωση των θυμάτων και η έλλειψη πόρων για ανεξάρτητες ενέργειες. Υπάρχει και άλλη μια διάσταση που στερεί το θύμα από πόρους διαβίωσης. Παρόμοιες ενέργειες αφήνουν διαχρονικό σημάδι στη ζωή όχι μόνο του θύματος, αλλά και όσων συζούν μαζί του, όπως είναι τα παιδιά.

Μεταξύ των συμμετεχόντων στη συνδιάσκεψη ήταν και μια γυναίκα, η οποία πολλά χρόνια ήταν θύμα βίας από την πλευρά του άντρα της, τον οποίο εγκατέλειπε αρκετές φορές, αλλά επέστρεφε με την ελπίδα εκείνος να αλλάξει.

Η ιστορία της προκάλεσε τον πρώην υπουργό Εσωτερικών, Τσβετάν Τσβετάνοφ, να συνεχίσει το θέμα για τη βία και να στρέψει την προσοχή προς το πρόβλημα της εμπορίας ανθρώπων. Το κοινό μεταξύ των δυο εγκλημάτων είναι πως στρέφονται κατά της προσωπικότητας και γι’ αυτό οι δράστες πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά. Κατά τα λεγόμενα του Τσβετάνοφ, το 95% των καταδικαστικών αποφάσεων είναι με αναστολή.

Μπορώ να πω πως όταν οι θεσμοί συνεργάζονται, μπορούν να πετύχουν το απαραίτητο αποτέλεσμα με τις νομοθετικές τροποποιήσεις, είπε εκείνος. Τα καταφέραμε να αυξήσουμε τις ποινές για την εμπορία ανθρώπων στα 15 χρόνια. Αυξήσαμε και τα πρόστιμα και την ελάχιστη ποινή, αλλά είναι οι πολίτες και οι πολιτικοί έτοιμοι να συμβάλουν σ’ αυτόν τον αγώνα; Απ’ ό, τι φαίνεται λείπει η βούληση και η δέσμευση από τις τοπικές αρχές να δημιουργήσουν επιτροπές για την αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων. Σε περιφερειακό επίπεδο υπάρχουν μόνο 10 τέτοιες επιτροπές. Πρέπει να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία με κύριο στόχο να φτάσουμε ως τους γονείς, γιατί το οικογενειακό περιβάλλον είναι εξέχουσας σημασίας για την προστασία των παιδιών, έτσι ώστε να μην πέφτουν θύματα εγκληματικών σχεδίων.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα