Πριν 3 χρόνια μαθητές από ένα γυμνάσιο - λύκειο στο Βίντιν, στη Βορειοδυτική Βουλγαρία, διοργάνωσαν μια χριστουγεννιάτικη συναυλία και με τα χρήματα που συγκέντρωσαν αγόρασαν τρόφιμα για τους μοναχικούς ανθρώπους της περιοχής. Η μιζέρια, την οποία βρήκαν στο χωριό Βάρμποβετς και στον Οίκο Ευγηρίας στην πόλη Κούλα τους έκαναν να υιοθετήσουν σαν αποστολή τους την φροντίδα για τους ηλικιωμένους.

Η Αντονίνα Λοζάνοβα είναι μαθήτρια στην τελευταία τάξη του Λυκείου, είναι 18 χρονών και είναι από τους πρώτους που ξεκίνησαν αυτήν την πρωτοβουλία. Έφτιαξε μάλιστα μια ταινία για τους ξεχασμένους ανθρώπους της Βορειοδυτικής Βουλγαρίας που είναι μια από τις πιο υπανάπτυκτες περιοχές στην ΕΕ. Η Αντονίνα μαζί με τους συμμαθητές της, κάθε χρόνο πια, στις 21 Δεκεμβρίου διοργανώνουν την καμπάνια «Έσο άνθρωπος» για να δώσουν ζεστασιά στους ανθρώπους που ζουν τόσο μακριά που δεν έχει δρόμο μέχρι τα σπίτια τους.

Κανείς δεν αξίζει να ζει σε μισογκρεμισμένο σπίτι, άρρωστος, δίχως τα πράγματα άμεσης ανάγκης, λέει η κοπέλα. Οι περισσότερες ιστορίες μοιάζουν. Πρόκειται για ανθρώπους που οι συγγενείς τους δουλεύουν στο εξωτερικό ή έχουν μετακομίσει σε μεγαλύτερες πόλεις με περισσότερες δυνατότητες για βιοπορισμό. Η πιο λυπηρή ιστορία είναι αυτή μιας γιαγιάς, η οποία δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και της δίνουμε τα τρόφιμα από το παράθυρο. Το σπίτι της δεν έχει καν πάτωμα. Οι γονείς της είχαν πάει στην Αμερική όπου κέρδισαν χρήματα, γύρισαν και αγόρασαν σπίτι και γη, αλλά όλοι οι συγγενείς της πέθαναν και έχει μείνει μόνη στον κόσμο. Ο μόνος άνθρωπος που την βοηθά είναι η αντιδήμαρχος, η οποία της δίνει ξύλα και ψωμί και την επισκέπτεται για να την βοηθά όσο μπορεί.

Η εσωτερική ανάγκη της Αντονίνα να βοηθά εμπνέει τους γύρω της. Τις τελευταίες εβδομάδες μαθητές από όλη την χώρα επισκέφτηκαν τους κατοίκους χωριών της περιοχής του Βίντιν και τους πήγαν τρόφιμα εμπνευσμένοι από το ερώτημα για το νόημα της ζωής που θέτει το κορίτσι στην ταινία του.

Συνειδητοποιούμε τι είναι σημαντικό για μας όταν ξεκαθαρίσουμε τις αξίες μας, λέει εκείνη. Ένα τέτοιο ερώτημα μας κινητοποιεί να δράσουμε. Για τους ανθρώπους κάθε ηλικίας το νόημα είναι διαφορετικό. Για μένα ας πούμε το σημαντικό είναι να πραγματοποιώ τα όνειρά μου, να βρίσκω στήριξη, κατανόηση, αγάπη, αλλά και να φροντίζω τους ηλικιωμένους, γιατί μετά από χρόνια θα είμαι σαν κι αυτούς. Οι συντάξεις είναι χαμηλές, τα χρήματα δεν φτάνουν, αλλά με το να παραπονιόμαστε τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Δεν πιστεύω σε «μακάρι» και «ελπίζω». Η πρόοδος βρίσκεται στην δράση και στο θετικό παράδειγμα. Οι νέοι ανταποκρίθηκαν και ήρθαν για να βοηθήσουν από τόσο μακριά. Αυτό που συμβαίνει είναι υπέροχο.

Με την ταινία «Οι ξεχασμένοι Βορειοδυτιοί» η Αντονίνα κέρδισε βραβείο από τον διαγωνισμό «Σινεμά στην παλάμη μας». Η κοπέλα έχει δημιουργήσει και άλλες βραβευμένες ταινίες οι οποίες όμως είναι μικρού μήκους, όπως αυτή για τον Βασίλ Λέβσκι και άλλους εθνικούς ήρωες. Το όνειρό της είναι να σπουδάσει Σκηνοθεσία στην Εθνική Ακαδημία Θεατρικής και Κινηματογραφικής Τέχνης στη Σόφια. Αν και η πραγματοποίηση του ονείρου της θα την απομακρύνει από το Βίντιν ελπίζει πως θα επιστρέψει στην πόλη της όπως και τα αποτελέσματα της δουλειάς της.

Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο