Ο εθελοντισμός είναι προσωπική αποστολή και σημαντική εμπειρία. Οι εθελοντές βοηθούν για διάφορους σκοπούς αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τις ικανότητές τους – μαθαίνουν να είναι πιο υπεύθυνοι, οργανωμένοι, να συνεργάζονται σε ομάδες, βελτιώνουν τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν. Από το 1985 ο ΟΗΕ αποφάσισε να ορίσει την 5^η Δεκεμβρίου σαν Διεθνή Ημέρα των Εθελοντών και του Εθελοντισμού για να δημοσιοποιήσει το έργο των εθελοντών σε όλο τον κόσμο και να συγχαρεί τον ανθρωπισμό τους.

Στις 7 Δεκεμβρίου 1986 στην Βόρεια Βουλγαρία, στην πόλη Στράζιτσα, κοντά στο Βελίκο Τάρνοβο, σημειώθηκε ισχυρός σεισμός – 5.7 Ρίχτερ. 3 άτομα έχασαν την ζωή τους ενώ 80 τραυματίστηκαν. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους.

«Όταν βοηθάμε κάποιον συνάνθρωπό μας ο Θεός μας βλέπει, λέει ο Μπόικο Μπάνεβ που εκείνη την εποχή μόλις είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο και βοηθούσε εθελοντικά στην Στράζιτσα. Τότε είδα από κοντά πολλές ανθρώπινες τραγωδίες και τώρα με συγκινεί αυτό που συνέβη στην Αλβανία (σ.σ. σεισμός 6.4 Ρίχτερ στην Αδριατική θάλασσα, κοντά στα Τίρανα και μετασεισμικές δονήσεις). Οι επιπτώσεις από μια τέτοια καταστροφή κάπως φυσικά ξυπνάνε μέσα μας την συμπόνια και την αλληλεγγύη, την επιθυμία να βοηθήσουμε όπως μπορούμε γιατί οι άνθρωποι που έχουν ζήσει κάτι τόσο τρομακτικό είναι μουδιασμένοι και χαμένοι, δεν μπορούν να αντιδράσουν».

Το σημαντικότερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να υπάρξει καλή οργάνωση και διαχείριση των δωρεών προς τους δεινοπαθούντες έτσι ώστε η ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να είναι αποτελεσματική.

«Σε ένα μέρος που έχει πληγεί από σεισμό το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να αποκλειστεί η περιοχή και να στηθούν σημεία όπου να ελέγχονται όσοι μπαίνουν και βγαίνουν με τα πόδια ή με οχήματα γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν άκαρδοι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την δυστυχία των συμπολιτών τους και βρίσκουν ευκαιρία να τους ληστέψουν. Έχω δει να κλέβουν από ερειπωμένα σπίτια και να εξαφανίζονται προμήθειες από την ανθρωπιστική βοήθεια. Σίγουρα επίσης πρέπει να υπάρχει λίστα με τους ανθρώπους που έχουν πληγεί και με το μέγεθος των απωλειών τους γιατί όταν έρθει η ώρα των αποζημιώσεων υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να κερδίσουν από μια τέτοια καταστροφή. Σε πρώτο στάδιο φτιάχνονται σπίτια στα οποία εγκαθίστανται περισσότερες οικογένειες και σιγά σιγά φτιάχνονται και ξεχωριστές οικίες».

Η πείρα σε τέτοιες περιπτώσεις δείχνει πως η καλύτερη πρακτική είναι οι ανθρωπιστική βοήθεια να διανέμεται από μια μόνο οργάνωση η οποία να έχει διαφάνεια στον απολογισμό και να λειτουργεί υπό συνεχή ανεξάρτητο έλεγχο. Οι δωρεές πρέπει να μοιράζονται βάση των καταλόγων με τα ονόματα των πληγέντων.

«Τα αντίσκηνα σίγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση αλλά είναι μια καλή αρχή, λέει ο κύριος Μπάνεβ. Έπειτα πρέπει να εξασφαλιστούν λυόμενα για προσωρινές κατοικίες τις οποίες οι δεινοπαθούντες πρέπει να αφήσουν σε καλή κατάσταση όταν βρουν που να μείνουν μόνιμα. Μετά την απόσυρση των ερειπίων τα νέα κτίσματα πρέπει να είναι χτισμένα πιο γερά έτσι ώστε να αντέχουν σε φυσικές καταστροφές και πρέπει να έχουν εγγύηση τουλάχιστον 50 χρόνων».

Η συμπόνια και η βοήθεια των εθελοντών δίνουν στους συνανθρώπους τους κουράγιο για να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις, να ξεπεράσουν την απελπισία τους και να φανούν πιο δυνατοί από τις φυσικές καταστροφές. 

Φωτογραφίες: Γιορντάνκα Ιβανόβα

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα