Όταν η Κωνσταντινούπολη ήταν πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ζούσαν σ΄αυτήν άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων. Στα τέλη του 18^ου αιώνα εκεί ζούσαν και αρκετοί Βούλγαροι που εργάζονταν σαν φουρνάρηδες, μπακάληδες και τεχνίτες, όντας μέρος της τοπικής κοινωνίας.

Η βουλγάρικη κοινότητα αποτελούνταν, εκείνο τον καιρό, από 50 000 άτομα περίπου και εκπρόσωποί της έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πρόοδο των βουλγάρικου διαφωτισμού και στους αγώνες για την ανεξαρτησία της βουλγάρικης εκκλησίας. Ένα από τα αξιοθέατα της Πόλης και σήμερα είναι η βουλγάρικη Σιδερένια εκκλησία «Άγιος Στέφανος» κοντά στο Πατριαρχείο.

Μετά την ίδρυση του Τρίτου Βουλγάρικου Κράτους, το 1878 και ειδικά μετά τους Βαλκανικούς πολέμους πολλοί Βούλγαροι από την Κωνσταντινούπολη επέστρεψαν στις ρίζες τους για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της νέας βουλγάρικης κοινωνίας. Αυτοί που έμειναν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην ονομαζόμενη πια Τουρκία έχασαν την επαφή τους με τους συμπατριώτες τους και η κατάσταση χειροτέρευσε ακόμα περισσότερο όταν ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος.

Η μείωση των Βουλγάρων στην Κωνσταντινούπολη είχε σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο του τελευταίου βουλγάρικου σχολείου το 1972 ενώ σήμερα ζουν σ’ αυτήν περίπου 400 χιλιάδες Βούλγαροι. Η κουλτούρα τους προκάλεσε το ενδιαφέρον της δημοσιογράφου από την Τουρκία Βερτζιχάν Ζιφλίογλου (Vercihan Ziflioğlu) που πρόσφατα εξέδωσε το βιβλίο «Τα παιδιά του χαμένου χρόνου και οι Βούλγαροι της Ισταμπούλ».

«Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου, μου έδειξε το όμορφο κτήριο της Βουλγάρικης Εξαρχίας, λέει εκείνη σε συνέντευξή της για το Ράδιο Βουλγαρία. Αργότερα σαν δημοσιογράφος της εφημερίδας «Χιουριέτ» άρχισα μια μελέτη γιατί θεωρώ πως η άγνοια για αυτό το θέμα μας στερεί μια ιστορική άποψη και έτσι γεννήθηκε το βιβλίο μου. Η τουρκική κοινωνία δεν ξέρει πολλά για τους Βουλγάρους της Πόλης. Μετά την έκδοση του βιβλίου μου πολλοί άνθρωποι ήθελαν να μάθουν περισσότερα. Ξεκίνησα να συζητώ με Βουλγάρους που ζουν εδώ και οι οποίοι έχουν συνήθως μπερδεμένες ιστορίες από διάφορες γεωγραφικές περιοχές. Όλες οι μειονότητες, όσο μικρές κι αν είναι, επηρεάζουν τον πολιτισμό ενός τόπου».

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα