Ηλιόλουστη πόλη στην καρδιά της Γαλλίας με καθεδρικούς ναούς με οξυκόρυφους πύργους και μικρές μονοκατοικίες με τακτοποιημένες αυλές – αυτό είναι το Κλερμόν-Φεράν – μια πόλη που σαγηνεύει την καρδιά μιας Βουλγάρας, η οποία ζει και διδάσκει εκεί πάνω από 10 χρόνια τώρα.

Η Ντιάνα Γκεοργκίεβα-Φάι είναι από τη Σόφια και όταν ήταν φοιτήτρια στη Βιολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Σόφιας, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές της στη Γαλλία. Εκεί τελείωσε το πανεπιστήμιο της Ντιζόν στην ειδικότητα «Βιολογία των πληθυσμών και των οικοσυστημάτων» και μετά έκανε ειδίκευση στον τομέα της οικολογίας στο Παρίσι. Η πτυχιακή εργασία της ετοίμασε στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών στην πρωτεύουσα, όπου ερεύνησε πως η κοινωνία αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί τους πόρους του περιβάλλοντος. Για τη Βουλγάρα είναι σαφές ότι με την υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών ως ενεργειακής πηγής σε μεγάλο βαθμό αποφασίζουν οι πολιτικοί, και όχι οι βιολόγοι. Αυτό την οδήγησε στη σκέψη ότι είναι καλύτερο να μείνει πιστή στην επιστήμη για τη φύση και επέλεξε το επάγγελμα του καθηγητή.

Στη Γαλλία την κρατά όχι μόνο η εκπαίδευση, αλλά και η οικογένεια, που δημιούργησε όταν ήταν φοιτήτρια. «Κι εδώ, όπως στη Βουλγαρία, στα μικρά χωριά λείπουν προετοιμασμένοι άνθρωποι για καθηγητές. Γι’ αυτό εύκολα βρήκα δουλειά, είδαν σε μένα άνθρωπο, που θα είναι χρήσιμος, προσαρμόζεται εύκολα, αντέχει στην ένταση με τους μαθητές και δεν είναι πολύ απαιτητικός», - λέει η Βουλγάρα.

«Ακριβώς αυτό μου αρέσει, να κάνω τα μικρά παιδιά να παρατηρούν, να ερευνούν τον κόσμο, να θαυμάζουν τη φύση, κυρίως να τη φροντίζουν και να την προστατεύουν. Αυτά είναι απλά πράγματα, αλλά πολύ σημαντικά. Το επάγγελμά του καθηγητή με κάνει να γυρίσω πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στις ρίζες μου και στα όσα έμαθα στη Βουλγαρία.»

Σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι προτιμούν τις ανέσεις της πόλης στο εξωτερικό, η Ντιάνα Γκεοργκίεβα-Φάι αποφάσισε να αλλάξει την πόλη με το χωριό. Ενοικίασαν ένα αγρόκτημα σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την πόλη Puy en Velay στη Νοτιοανατολική Γαλλία και ταξιδεύει, για να διδάσκει σε κοντινά σχολεία. Δε λυπάται καθόλου για την απόφασή της, γιατί θεωρεί ότι στο χωριό η οικογένειά της νιώθει καλύτερα χωρίς τις σύγχρονες τεχνολογίες και ακόμη χωρίς σύνδεση με το Διαδίκτυο.

«Εγώ παρότρυνα όλη την οικογένεια να μετακομίσουμε στο χωριό πριν από 5 χρόνια και ο σύζυγός μου ακόμη και άφησε την ασφαλή δουλειά του στην πόλη. Το σπίτι μας διαθέτει μεγάλο σταύλο και κοτέτσι, στον κήπο καλλιεργώ βουλγαρικές ντομάτες και πιπεριές. Άνθρωποι σαν και μας που αναζητούν την ησυχία δε θέλουν να δουν τη διείσδυση των τεχνολογιών. Σε πολλά μέρη εδώ δεν υπάρχει σύνδεση με το Διαδίκτυο. Κατά τη διάρκεια της απομόνωσης λόγω του κοροναϊού δεν είχα επαφή ακόμη και με τους μαθητές, γιατί πολλά παιδιά εδώ δεν έχουν Διαδίκτυο.

Τηρώ όλες τις βουλγαρικές οικογενειακές παραδόσεις – την 1^η Μαρτίου δένω μαρτενίτσες στον γιο μου και σε όλους τους φίλους μου» - λέει επίσης η Ντιάνα. – «Για το Πάσχα μαζεύω τα παιδιά και μαζί βάφουμε αυγά. Προσπαθώ κάθε χρόνο να γυρίζω στη Βουλγαρία και να δείχνω στον γιο μου διάφορα μέρη. Ήμασταν στη Ροδόπη, κάναμε βόλτα πλάι στην όχθη του Δούναβη. Νομίζω ότι του αρέσει περισσότερο η ελευθερία που αισθάνεται στη Βουλγαρία. Στη Γαλλία όλα είναι ιδιωτική ιδιοκτησία και περιβάλλονται από φράχτες, ενώ στη Βουλγαρία δεν είναι ακόμη έτσι.»

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα