Το χωριό Μπρασλιάν δεν αλλάζει, σε αντίθεση με τόσα μέρη που έχασαν την αυθεντικότητά τους με τις άπειρες οικοδομήσεις. Εδώ δεν έχει ούτε διαφημιστικές πινακίδες, ούτε μαγαζιά. Δεν υπάρχει καν εστιατόριο στο χωριό.

Το καλοκαίρι στο Μπρασλιάν έρχονται πολλοί τουρίστες από την κοντινή ακτή της Μαύρης Θάλασσας για ημερήσιες εκδρομές. Κάποιοι μένουν και σε ξενώνες για το Σαββατοκύριακο. Οι ξενώνες εδώ εξωτερικά δεν διαφέρουν από τα τυπικά ξύλινα σπίτια της Στράντζα, αλλά στο εσωτερικό προσφέρουν όλα τα σύγχρονα έξτρα.

Το χαρακτηριστικό των σπιτιών της περιοχής της Στράντζα είναι ότι είναι διώροφα και ασυνήθιστα μεγάλα. Επίσης, χτίστηκαν χωρίς θεμέλια - σκάφτηκαν απευθείας στο έδαφος. Ο πρώτος όροφος αποτελεί ένας πέτρινος τοίχος με ξύλινα δοκάρια ώστε να είναι σταθερός σε σεισμούς. Ο δεύτερος όροφος είναι επιστρωμένος με σανίδες βελανιδιάς, αριστοτεχνικά συναρμολογημένες η μία στην άλλη χωρίς ούτε ένα καρφί.

«Επτά από τα σπίτια έχουν ανακηρυχθεί πολιτιστικά μνημεία, μεταξύ τους είναι και το σπίτι της γιαγιάς μου. Φωτογραφήθηκαν από την Υπηρεσία Πολιτιστικής Κληρονομιάς και δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε τίποτα σε αυτά. Η ιδέα είναι να διατηρηθεί αυτό το όμορφο εθνογραφικό χωριό και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα νέα σπίτια χτίζονται στο ίδιο στυλ» λέει η Ντόνκα Ιβανόβα, η οποία ξεναγεί τους τουρίστες στο εθνογραφικό σπίτι - μουσείο του Μπρασλιάν και τους γνωρίζει τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της ζωής των προγόνων της.

Στο σαλόνι του δεύτερου ορόφου κοιτάμε με περιέργεια τον «προπάππο» των σύγχρονων παιδικών περιπατητών - ένα ξύλινο εργαλείο στο οποίο τοποθετούνταν το μωρό για να μην πέσει στην εστία. Μόνο στο Μπρασλιάν, τα σπίτια ήταν εξοπλισμένα με έναν εξωτερικό διάδρομο - μια κλειστή βεράντα, στο τέλος της οποίας υπάρχει.. τουαλέτα –μοναδική άνεση για εκείνους τους δύσκολους καιρούς.

Με το που μπαίνουμε στο Μπρασλιάν μας χαιρετά η παλιά εκκλησία «Αγ. Δημήτρης» με το κρυφό σχολειό που μετατράπηκε σε μουσείο. Εδώ, το 1871, ο δάσκαλος Πέταρ Κιπρίλοφ άρχισε να διδάσκει τους μαθητές του - μόνο αγόρια από 9 έως 13 ετών. Η εκπαίδευση διαρκούσε δύο χρόνια. «Η πρώτη χρονιά ήταν υποχρεωτική. Η δεύτερη ήταν προαιρετική και όποιος έμενε θεωρούνταν πιο μορφωμένος και μπορούσε να κατέχει ιερατική θέση» λέει η ντόπια Στάνκα Μπούκλεβα και προσθέτει:

«Ο πρώτος δάσκαλος, ο Πέταρ Κιπρίλοφ, ζητούσε από τους γονείς να στείλουν δέρματα για τα παιδιά για να καθίσουν στο έδαφος. Έλεγε στα παιδιά να φέρνουν βοηθητικά υλικά όπως καρύδια, φουντούκια, αμύγδαλα για να μάθουν τα μαθηματικά. Για να γράφουν, δημιούργησε έναν πίνακα από κερί. Ζεσταινόταν στην φωτιά για να μαλακώσει και τα παιδιά έγραφαν πάνω του με ένα καρφί.»

Φέτος το καλοκαίρι, λόγω της πανδημίας Covid-19, υπάρχουν λιγότεροι επισκέπτες στο Μπρασλιάν. Λείπουν κυρίως οι οργανωμένες ξένες ομάδες. Ωστόσο, δύο φορές την εβδομάδα, έρχονται Βρετανοί, Γάλλοι και Ρώσοι από τα κοντινά παραθαλάσσια θέρετρα. Το μεγαλύτερο αξιοθέατο είναι οι ντόπιες γιαγιάδες ντυμένοι με φορεσιές που τους χαιρετούν με τραγούδια και τύμπανα.

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα