Ποιες είναι οι προσωπικές και επαγγελματικές μάχες των εργαζομένων πρώτης γραμμής σε διάφορους κοινωνικούς τομείς στις συνθήκες πανδημίας; Ποια είναι τα προβλήματα, τι είναι η αλληλεγγύη και μήπως υπάρχει στη Βουλγαρία; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα παρουσιάζονται από την ομάδα του περιοδικού Ντιβέρσια και το Ίδρυμα Friedrich Ebert-Βουλγαρία στο ηχητικό άλμπουμ «Η πανδημία από την πρώτη γραμμή». Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ επεισόδια με οκτώ διαφορετικές απόψεις για την εποχή που ζούμε και για το τι συμβαίνει στη βουλγαρική υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, την κοινωνική περίθαλψη, τις μεταφορές, την επιστήμη και τον πολιτισμό. Οκτώ ιστορίες πρώτου προσώπου στην κατάσταση της Covid-19.

«Με την πάροδο του χρόνου, από την αρχή της πανδημίας το 2020, το θέμα των ανθρώπων στην «πρώτη γραμμή» εξαφανίστηκε εν μέρει από τη δημόσια θέα και περιορίστηκε στο ιατρικό προσωπικό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πάρα πολλούς ανθρώπους που εργάζονται σε σημαντικούς δημόσιους τομείς, για τους οποίους πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο» λέει ένας από τους δημιουργούς του έργου, ο Στανισλάβ Ντόντοφ. Σύμφωνα με τον ίδιο, το άλμπουμ δείχνει ότι σε κάποιο βαθμό τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας δίνουν σημασία στα γεγονότα σχετικά με την κατάσταση και συχνά ξεχνούν να «δείξουν» πώς τα καταφέρνουν οι άνθρωποι με δύσκολη ζωή πριν από την Covid-19 και αν τα καταφέρνουν καθόλου. Πρόκειται για όλους εκείνους τους πολίτες που ζουν στη μοναξιά, τους άστεγους, τους πολύ άρρωστους ή ηλικιωμένους Βούλγαρους που βασίζονται στο δίκτυο κοινωνικής ασφάλισης που υπάρχει ή όχι γύρω τους.

«Βλέπουμε ότι ένα από τα πράγματα που η πανδημία έχει δυναμώσει είναι η μεταξύ μας απομόνωση και το σχίσμα στην κοινωνία με τρόπο που δεν ρωτάμε πώς είμαστε. Το μεγάλο πρόβλημα για το οποίο όλοι οι συνομιλητές μας σε αυτό το ηχητικό άλμπουμ μιλούν με διαφορετικούς τρόπους είναι το αίσθημα της εγκατάλειψης, της μοναξιάς και από την άλλη - της αποξένωσης και της εχθρότητας προς αυτούς τους εργαζόμενους στην πρώτη γραμμή. Καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν ιστορίες στον δημόσιο χώρο για τη ζωή μιας ομάδας ανθρώπων. Τι σημαίνει να δουλεύεις στην πρώτη γραμμή σε αυτή την περίπτωση. Ή να ζεις στην πρώτη γραμμή. Μόνο πολιτικοί και ειδικοί συνεχίζουν να μιλούν για την πανδημία στα μέσα ενημέρωσης, και αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει την αλληλεγγύη που είναι σημαντική. Παρεμπιπτόντως, η λέξη «αλληλεγγύη» λείπει από το λεξιλόγιο των πολιτικών» είναι κατηγορηματικός ο Στανισλάβ Ντόντοφ.

«Δεν είναι δυνατόν μια κοινωνία που πείθεται εδώ και δεκαετίες με διάφορους τρόπους ότι το πιο σημαντικό είναι να φροντίζεις μόνος τον εαυτό σου, να εξελίσσεσαι μόνος σου κ.λπ., να αλλάξει σε μια μέρα, ή σε αυτήν την περίπτωση σχεδόν σε δύο χρόνια, και να δείχνει αλληλεγγύη. Αλλά πρέπει να επαναληφθεί πολύ ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι στη Βουλγαρία δεν είναι κακοί σκοτεινοί βαλκανικοί υποκείμενοι ή ανόητοι. Και ακούμε συχνά τέτοια σχόλια από ειδικούς. Αλλά όχι, είναι απλώς μια κοινωνία που έχει ξεχάσει πώς να δείξει αλληλεγγύη».

Στα μέσα ενημέρωσης, η δημόσια «αλληλεγγύη» φαίνεται να συνδέεται πρωτίστως με τα εμβόλια, τη χρήση μάσκας και την απόσταση - «για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και έτσι να προστατεύσουμε τους άλλους». Αλλά η αλληλεγγύη είναι πολύ περισσότερο από αυτό, λέει ο Ντόντοφ.

«Με αυτή την έννοια, δεν καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το είδος της κοινωνίας που θέλουμε να έχουμε, αλλά από το άλμπουμ καταλάβαμε σίγουρα τι κοινωνία δεν θέλουν οι άνθρωποι στην πρώτη γραμμή – μια κοινωνία στην οποία «ο καθένας αποφασίζει μόνος του» λέει ο Στανισλάβ Ντόντοφ.

Φωτογραφίες: @dversiamagazine, bgnes

Επιμέλεια: Βέσελα Κράστεβα (από συνέντευξη της Νικολέτα Ατανάσοβα, ΒΕΡ-Χρίστο Μπότεφ)

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα