Στις αρχές του Ιούλη 1908 αξιωματικοί του οθωμανικού στρατού και μέλη των επιτροπών «Ενότητα και Πρόοδρος» έκαναν πραξικόπημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στην Σόφια, πρωτεύουσα του υποτελούς στον σουλτάνο Πριγκιπάτου της Βουλγαρίας μετά την Συνθήκη του Βερολίνου, συνειδητοποίησαν ότι η νέα εξουσία στην Κωνσταντινούπολη θα εντείνει τις προσπάθειές της να κρατήσει τις περιοχές των Βαλκανίων που ήταν ακόμα υπό την κυριαρχία της και ότι αυτό θα οδηγήσει σε βαναυσότητες κατά των κατοίκων, που δεν ήταν Τούρκοι και μουσουλμάνοι, στις γεωγραφικές περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Σ’ αυτές τις περιοχές τότε είχαν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται μεταρρυθμίσεις υπό την επίρρεια των Μεγάλων Δυνάμεων οι οποίες υποστήριζαν τον ντόπιο πληθυσμό.

Αυτή ήταν η κατάσταση όταν ο πρίγκιπας Φερδινάνδος της Βουλγαρίας και οι πολιτικοί της βουλγαρικής κυβέρνησης αποφάσισαν να κηρύξουν την ανεξαρτησία του Πριγκιπάτου με σκοπό να γίνει βασίλειο.

Η Αυτοκρατορία της Αυστρο-Ουγγαρίας επίσης είδε στα γεγονότα δυνατότητα να μην επιστρέψει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την κυριαρχία της Βοσνίας και της Ερζεγοβίνης, την οποία είχαν συμφωνήσει, βάση της Συνθήκης του Βερολίνου, να κατέχει η Αυστρο-Ουγγαρία για 30 χρόνια. Η Αυστρο-Ουγγαρία συμφώνησε με την Ιταλία να αναγνωρίσει την προσάρτηση την Βοσνίας Ερζεγοβίνης από την Αυστρο-Ουγγαρία με αντάλλαγμα η Ιταλία να προσαρτήσει το οθωμανικό προτεκτοράτο της Λιβύης.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρο-Ουγγαρίας, Αλόιζ φον Έρενταλ, κάλεσε έπειτα τον ρώσο ομόλογό του, Αλεξάνταρ Ιζβόλσκι και στις 15 Σεπτεμβρίου οι δυο τους συμφώνησαν η Ρωσία επίσης να μην αντιταχθεί στην προσάρτηση της Βοσνίας Ερζεγοβίνης με αντάλλαγμα τα πλοία της να περνούν ελεύθερα τον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια. Οι δυο υπουργοί συμφώνησαν ακόμα να μην αντιπαρατεθούν η Βουλγαρία να κηρύξει Ανεξαρτησία, κάτι που ο αυτοκράτορας της Αυστρο-Ουγγαρίας, Φραντς Γιόζιφ, είχε συμφωνήσει 5 μέρες πριν με τον Πρίγκιπα της Βουλγαρίας, Φερδινάνδο.

Η Βουλγαρία κήρυξε την Ανεξαρτησία της στις 22 Σεπτεμβρίου του 1908 ενώ στις 5 Σεπτεμβρίου η Αυστρο-Ουγγαρία ανακήρυξε την προσάρτηση της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Η Σερβία προσπάθησε να αντιδράσει αλλά η Γερμανία υποστήριξε την Αυστρο-Ουγγαρία και η κατάσταση ηρέμησε. Η Γαλλία και η Αγγλία δεν είχαν εκείνη την στιγμή ετοιμότητα για πόλεμο και πρότειναν διαπραγματεύσεις.

Για την Κωνσταντινούπολη αναχώρησε με εντολή του τότε πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, Αλεξάντερ Μαλίνοβ, ο υπουργός Εμπορίου, Μεταφορών και Γεωργίας, Αντρέι Λιάπτσεβ, ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωσε την συγκέντρωση των στρατευμάτων του Πριγκιπάτου. Οι διαπραγματεύσεις κινήθηκαν γύρω από την χρηματική αποζημίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατόρίας για τα εδάφη που έχανε. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ζήτησε 572 εκ. χρυσά λέβα η Βουλγαρία όμως είχε την δυνατότητα να πληρώσει μόνο 10 εκ. Η βουλγάρικη κυβέρνηση έδειξε ετοιμότητα να βρεί 82 εκ. και τότε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας πρότεινε η Βουλγαρία να πληρώσει 125 εκ. τα οποία όμως να εκπέσουν από το οθωμανικό χρέος για τον Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο του 1878. Έτσι κι έγινε.

Στις αρχές Απριλίου του 1909 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ξέσπασε νέα εξέγερση. Στις 6 Απριλίου οι οθωμανικές αρχές αναγνώρισαν επίσημα της Ανεξαρτησία του Τρίτου Βουλγάρικου Βασιλείου. 5 χρόνια αργότερα ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τέσσερις αυτοκρατορίες έπαψαν να υφίστανται – η Αυστρο-Ουγγρική, η Γερμανική, η Ρωσική και η Οθωμανική. Το 1918 υπογράφηκε η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόβσκ και το νέο καθεστώς των Μπολσεβίκων στην Ρωσία, που είχε αναλάβει την διοίκηση μετά την Επανάσταση του 1917, δεν διεκδίκησε το χρέος της Βουλγαρίας κι έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Ανεξαρτησία της Βουλγαρίας ήταν μια διπλωματική πράξη συμμορφωμένη με τα γεγονότα της εποχής.

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα