Η Βουλγαρία βρίσκεται στο κατώφλι των επόμενων εκλογών για δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους, οι οποίοι συγκροτούν την τοπική αυτοδιοίκηση στις διάφορες περιοχές της χώρας. Ως ο κύριος πολιτικός θεσμός των πολιτών σε μια δημοκρατική κοινωνία, η τοπική αυτοδιοίκηση εισήχθη για να δώσει στους ανθρώπους την ευκαιρία να νιώσουν κοινότητα. Είναι οι κοινοί στόχοι και τα συμφέροντα που δίνουν τη βάση σε μια ομάδα ανθρώπων να εκλέξει τους εκπροσώπους τους στην εξουσία που θα εργαστούν για την επίτευξή τους.

Πρώτα βήματα προς την τοπική αυτοδιοίκηση στη Βουλγαρία

Ήδη τον Νοέμβριο του 1876 ιδρύθηκε στη Ρωσία το Γραφείο Πολιτικής Διοίκησης των απελευθερωμένων εδαφών πέρα ​​από τον Δούναβη, που θα διαχωριστούν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στόχος είναι να δημιουργηθεί εκεί μια στρατιωτική-πολιτική κυβέρνηση με τη συμμετοχή των Βουλγάρων, οι οποίοι πρέπει να αποκτήσουν διευθυντική εμπειρία για να πάρουν περαιτέρω τη μοίρα στα χέρια τους. Έτσι, η οργάνωση της βουλγαρικής τοπικής αυτοδιοίκησης ξεκίνησε από τις ρωσικές στρατιωτικές αρχές το 1877-78, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού απελευθερωτικού πολέμου για τη Βουλγαρία. Οι κατοχικές αρχές κατάλαβαν γρήγορα ότι με τους εκκλησιαστικούς δήμους οι Βούλγαροι έχουν παραδόσεις στην αυτοδιοίκηση. Σε αυτούς τους δήμους, ακόμη και πριν από την Απελευθέρωση, οι Βούλγαροι φορολογούνταν με «τοπικούς» φόρους. Διατηρούσαν τα σχολεία, τα κοινοτικά κέντρα και τις εκκλησίες τους. Διόριζαν δασκάλους και αποφάσιζαν τι και πώς να μαθαίνουν τα παιδιά τους. Αυτοί οι δήμοι εκπροσωπούσαν τους Βούλγαρους ενώπιον των οθωμανικών αρχών και των άλλων εθνοτικών κοινοτήτων της αυτοκρατορίας. Έτσι, η ρωσική κατοχική δύναμη όρισε ως τοπικούς αξιωματούχους της Βούλγαρους γνωστούς στον πληθυσμό.

Πώς αναπτύσσεται η βουλγαρική δημοτική αυτοδιοίκηση μετά την Απελευθέρωση;

«Ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί, δύσκολο και σταδιακό όπως όλα σε μια νέα χώρα, όπως ήταν τότε η Βουλγαρία, με έλλειψη αστικών παραδόσεων και σταθερής πολιτικής κουλτούρας στον βουλγαρικό πληθυσμό», σχολίασε ο ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας Σβετοσλάβ Ζίβκοφ. «Η ρωσική κατοχική διοίκηση επενδύει ένα συγκεκριμένο ποσό πόρων στην οργάνωση των αντίστοιχων δήμων. Λέγεται ότι έθεσαν τα θεμέλια της αυτοδιοίκησης, αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τουλάχιστον μέχρι το 1901-1903 οι δήμοι εξαρτώνταν πολύ έντονα από την κρατική εξουσία. Επομένως, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για πραγματική αυτοδιοίκηση με τη σύγχρονη έννοια του όρου. Όπως γνωρίζουμε, σήμερα κάθε δήμαρχος και Δημοτικό Συμβούλιο έχει την θητεία του και υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αστικών και αγροτικών δήμων. Ωστόσο, τότε η θητεία αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό πλαστή, γιατί ο υπουργός Εσωτερικών είχε το δικαίωμα να «διαλύσει» ανά πάσα στιγμή έναν αγροτικό ή αστικό δήμο. Έκανε πολύ συχνά κατάχρηση αυτού του ρόλου μέχρι τη στιγμή που άλλαξε ο νόμος, που εξασφάλισε ότι ο υπουργός δεν θα είχε πλέον το δικαίωμα να κλείνει δήμους».

Μια ανάλυση των εκλογικών εκστρατειών τοπικής αυτοδιοίκησης έως το 1944 δείχνει ότι δεν διαφέρουν πολύ από εκείνες των συγχρόνων μας:

«Οι κομματικές διαμάχες, οι συκοφαντίες, οι δυσφημήσεις και οι λογομαχίες κατά του αντιπάλου υποψηφίου συνόδευσαν όλες τις εκστρατείες μας - είναι κατηγορηματική η αναπληρώτρια καθηγήτρια Μιλένα Στέφανοβα. «Ακόμη και πριν από την Απελευθέρωση, κατά την Αναγέννηση, όταν οι πλούσιοι Βούλγαροι μπορούν να αντιληφθούν ως πρωτότυπα των δημάρχων, έφτιαξαν δικά τους κόμματα. Μετά από αυτό, πολέμησαν με όλα τα μέσα και δεν απέφευγαν ούτε καν να σκοτώσουν ή να καταστρέψουν σχολεία. Ο λόγος, για παράδειγμα, ήταν ότι τα ανταγωνιστικά κόμματα μάλωναν σε ποια γειτονιά έπρεπε να είναι το σχολείο. Πάντα υπήρχε αυτού του είδους η ανεντιμότητα. Σήμερα, αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες της αγοράς ψήφων και των αποτυχημένων προσπαθειών αντιμετώπισης αυτής της πρακτικής».

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα