Η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που αντιμετωπίζουν πόλεμο, πείνα, φτώχεια, φαίνεται ακατανόητη για τον δυτικό κόσμο, μέρος του οποίου είναι η Ευρώπη και η Βουλγαρία. Γι' αυτό δεχόμαστε τις ιστορίες τέτοιων ανθρώπινων πεπρωμένων ως στατιστικά και ως κάτι που συμβαίνει μακριά μας, που δεν θα μας επηρεάζει άμεσα. Έτσι επιλέγουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Μπροστά προχώρησε και η Σιλσίλα Μαχμπούμπ αλλά ορίστε η πρώτη της παιδική ανάμνηση:

«Επισκεφτήκαμε το σπίτι του θείου μου στην Καμπούλ, μαζί με τη μητέρα, τον πατέρα και την αδερφή μου» - μέχρι στιγμής όλα ακούγονται φυσιολογικά.

Όμως, κάποια στιγμή έξω ακούστηκαν πυροβολισμοί. Όλοι κρύφτηκαν στο υπόγειο του σπιτιού. Πέρασαν όλη τη νύχτα εκεί, και όταν γύρισαν σπίτι το πρωί, περπάτησαν σε δρόμους γεμάτους με πτώματα. Ο λόγος – οι Ταλιμπάν που εκείνο το βράδυ απλά πυροβόλησαν όλους όσους είδαν μπροστά τους.

Η ζωή της Σιλσίλα στο Αφγανιστάν συνεχίστηκε, προσαρμόστηκε σε ό,τι συμβαίνει γύρω της, βρήκε μια δουλειά με κύρος ως δημοσιογράφος σε ιδιωτικό ΜΜΕ της χώρας, που παραδέχεται ότι της λείπει σήμερα. Αποφάσισε να μεταναστεύσει στη χώρα μας, όπου ο θείος της ζει εδώ και 35 χρόνια. Ήταν αυτός που την βοήθησε να ενσωματωθεί στη χώρα μας στην αρχή.

«Ομολογώ ότι υπήρξαν στιγμές που ήταν δύσκολο, αναρωτιόμουν γιατί ήμουν ακόμα εδώ και ήλπιζα να βρω άλλο μέρος για να ζήσω - θυμάται η νεαρή κοπέλα. - Μερικές φορές ο λόγος ήταν η στάση των ανθρώπων, άλλες φορές - κάποιο πρόβλημα με τα έγγραφα, με τη γλώσσα. Εξάλλου, είναι μια γλώσσα που έχω μάθει και δεν είναι η μητρική μου. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη πόσο θα μείνω, άρχισα να βλέπω διάφορες τηλεοπτικές σειρές μεταγλωττισμένες στα βουλγαρικά. Μετά τα βελτίωσα στην δουλειά μου ως ράφτρα.»

Εκτός από την ραφτική, οι μέρες της Σιλσίλα Μαχμπούμπ στη χώρα μας είναι απασχολημένες και με τη δουλειά να βοηθάει τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή:

«Το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες είναι μια οργάνωση που ιδρύσαμε πριν από δύο χρόνια - μας λέει η ίδια. - Σε αυτήν είμαστε επτά άνθρωποι από διαφορετικές χώρες - Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Κουρδιστάν, Υεμένη και όλοι έχουμε ήδη περάσει από αυτό το μονοπάτι της ενσωμάτωσης. Γι’ αυτό, θέλουμε επίσης να βοηθήσουμε άλλους που έχουν ανάγκη - να βρουν δουλειά, να γράψουν τα παιδιά τους στο σχολείο και οι περισσότερες από τις επαφές μας είναι με προσφυγικές οργανώσεις στο εξωτερικό».

Εκτός από νομικά και διοικητικά θέματα, το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες βοηθά στην ενσωμάτωση όσων έχουν ανάγκη και στη διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων που παρουσιάζουν τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων.

Στο τέλος της συνέντευξης, η συνομιλήτρια θέλησε να κάνει μια έκκληση στους Βούλγαρους, με την οποία ελπίζει ότι η καθημερινότητά μας θα είναι πιο ήρεμη και ότι θα προσεγγίσουμε με περισσότερο σεβασμό όσους δεν είναι σαν εμάς:

«Στην Ευρώπη, οι άνθρωποι ζουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο από εμάς. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά είναι ωραίο οι άλλοι να μας γνωρίσουν και να μην είναι απαραίτητα εναντίον μας. Για να φύγουν από τη χώρα τους, όλοι έχουν κάποιο λόγο, γιατί, πιστέψτε με, σε κανέναν δεν αρέσει να βρίσκεται αντιμέτωπος με την επιλογή να μείνει με το κόστος της ζωής του ή να φύγει από τη χώρα του - λέει η συνομιλήτριά μας και είναι κατηγορηματική: - Αν στο Αφγανιστάν υπήρχε ειρήνη σήμερα και είχα εγγυημένα δικαιώματα ως γυναίκα, δεν θα ήμουν εδώ».

Κείμενο: Ιοάν Κόλεφ

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα