Το 1936, το «Ράδιο Σοφία» (σήμερα Βουλγαρική Εθνική Ραδιοφωνία) άρχισε να εκπέμπει προγράμματα στο εξωτερικό μέσω ενός ραδιοπομπού βραχέων κυμάτων, ο οποίος κέρδισε δημοτικότητα ως Ραδιοφωνικός Σταθμός «Έλσα». Σήμερα, το πρόγραμμα Ράδιο Βουλγαρία μιλάει στον κόσμο σε 11 γλώσσες - αλβανικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ελληνικά, ρωσικά, σερβικά, ισπανικά, ρουμανικά, τουρκικά και βουλγαρικά.

Αποφασίσαμε να δούμε την ιστορία του Ράδιο Βουλγαρία μέσω του βουλγαρικού Τύπου και συλλέξαμε τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία.

«Πολλοί από τους Βούλγαρους ακροατές ραδιοφώνου δεν υποψιάζονται την ύπαρξη του τρίτου εθνικού προγράμματος της ΒΕΡ που ονομάζεται Ράδιο Βουλγαρία. Ωστόσο, αυτό δεν ενοχλεί όσους εργάζονται σε αυτό, γιατί γνωρίζουν ότι πολλοί Αμερικανοί δεν έχουν ακούσει για το «The Voice of America», γράφει η εφημερίδα «Λέξη».

«Υπάρχει ένα ραδιόφωνο που δεν ακούει σχεδόν κανείς στη Βουλγαρία. Παρά την ορθή λογική, όμως, δεν χρεοκοπεί και δεν σταματά. Αντίθετα, εκπέμπει εδώ και 70 χρόνια, γιατί οι ακροατές του ζουν εκτός Βουλγαρίας. Αυτό είναι το Ράδιο Βουλγαρία», γράφει η εφημερίδα «24 Ώρες» με αφορμή την επέτειό μας το 2007.

Αποδεικνύεται ότι «οι ξένες κυβερνήσεις ακούν επίσης το Ράδιο Βουλγαρία» - αναφέρθηκε στο Trud το 1999. Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες, 44 εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες, 38 κυβερνητικά τμήματα, 26 ακαδημαϊκά ιδρύματα και πολλές εταιρείες συμβούλων ενημερώνονται τακτικά για τα γεγονότα.

Σε μια συνέντευξη του 1985 στην εφημερίδα Narodna Mladost, ο τότε αναπληρωτής αρχισυντάκτης Ατανάς Τσένοφ μοιράστηκε: «Πολλοί ακροατές στο εξωτερικό έχουν οργανώσει λέσχες που ονομάζονται Φίλοι του Ράδιο Βουλγαρία. Ο αριθμός τους είναι περίπου 300. Τους ενώνει το ενδιαφέρον τους για τη Βουλγαρία. Οι λέσχες οργανώνουν εκθέσεις για τη Βουλγαρία και διαδίδουν τα διάφορα υλικά που τους στέλνουμε -αφίσες, βιβλία- στους συγγενείς και φίλους τους».

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία λέει το Trud στο τεύχος της 11ης Οκτωβρίου 1993: «Το πρώτο πράγμα που έσωσε ένας Αργεντινός από τις φλόγες της φωτιάς στο σπίτι του ήταν αναμνηστικά από το «Ράδιο Βουλγαρία». Μετά ζήτησε από τη γυναίκα του να γράψει ένα γράμμα στους συντάκτες γιατί τα χέρια του ήταν τραυματισμένα...»

Στο ίδιο άρθρο διαβάσαμε και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Σε μια μικρή πόλη της Λατινικής Αμερικής, γείτονες από όλη την οδό επέλεξαν έναν υπεύθυνο για την αλληλογραφία, επειδή τα γραμματόσημα για τη Βουλγαρία ήταν ακριβά. Και ένας δάσκαλος από ένα λύκειο σε μια πολιτεία της Αυστραλίας ηχογραφούσε τα προγράμματα του Ράδιο Βουλγαρία σε κασέτες και τα έπαιζε στον τοπικό σταθμό VHF.

Αστεία περιστατικά με συναδέλφους μας από την αλβανική σύνταξη περιγράφηκαν στο Trud του 1998. Όταν η συντάκτρια Ζόια Κοσταντίνοβα επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αλβανία, ο τελωνειακός την αναγνώρισε όταν η ίδια διάβασε το όνομά της από το διαβατήριο.

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα γεγονότα στη δημοσίευση εδώ και θα τελειώσουμε με ένα απόσπασμα από το Rabotnichesko delo της 23ης Απριλίου 1989: «Οι δημοσιογράφοι που ετοιμάζουν εκπομπές για το εξωτερικό δεν απολαμβάνουν τη δημοτικότητα των διάσημων «αστέρων» του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Η δουλειά τους παραμένει αόρατη στον Βούλγαρο ακροατή αλλά οι πολλές ειλικρινείς επιστολές-μηνύματα και κριτικές, που έχουν ξεπεράσει πολλά σύνορα, είναι αναγνώριση και ευθύνη, που υποχρεώνουν τη φωνή του Ράδιο Βουλγαρία να ακούγεται καθαρή και γνήσια στον αέρα».

Κείμενο: Ντεσισλάβα Σεμκόβσκα

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα