Κλείνουν 2 χρόνια από το πρωινό της 24^ης Φεβρουαρίου του 2022 που άλλαξε την ζωή στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν και επέβαλε την αναθεώρηση των σχέσεων του κόσμου με την Ομοσπονδία της Ρωσίας.

Στις επόμενες σειρές δεν θα αναλύσουμε την διάσταση των άμεσων και έμμεσων ζημιών για την παγκόσμια οικονομία τις οποίες προξένησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε δυο συναισθηματικές διηγήσεις για την ζωή δυο γυναικών κατά την διάρκεια του πολέμου οι οποίες είναι Βουλγάρες από την Βεσσαραβία. Η μια είναι σκηνοθέτης, η άλλη δασκάλα αλλά τις ενώνει η αγάπη για την πατρίδα τους – την Ουκρανία.

«Πλέον δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει χάσει από αυτόν τον πόλεμο, λέει σε συνέντευξη για το Ράδιο Βουλγαρία η σκηνοθέτης Τετιάνα Στάνεβα. Ο αριθμός των απελπισμένων στην Ουκρανία αυξάνεται κάθε μέρα. Οι πολιτικοί μας μαλώνουν ποιόν να στείλουν στο μέτωπο αλλά δεν υπάρχει πλέον ποιος να πάει να πολεμήσει. Η οικονομία μας είναι κατεστραμμένη αλλά πλέον παίρνουν τους ανθρώπους από την δουλειά τους για να τους κάνουν στρατιώτες. Για μας ο πόλεμος άρχισε το 2014 και από τότε τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Έχω φίλους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και δεν πιστεύουν ότι θα επιστρέψουν ποτέ. 

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει την ελπίδα τους να είναι ξανά ευτυχισμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι που εγκατέλειψαν ακόμα και την Ουκρανία, ξεκίνησαν να δουλεύουν πράγματα που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενό τους μόνο για να επιβιώσουν, μόνο γιατί έχουν να θρέψουν οικογένεια ή γιατί πρέπει να βοηθούν οικονομικά τους συγγενείς τους. Ο θάνατος του ρώσου αντιφρονούντα, Αλεξέι Ναβάλνι, είναι σημάδι ότι το καθεστώς στην Ρωσία συνεχίζει να κρατάει την εξουσία. 

Πριν τον Ναβάλνι ήταν ο Μπορίς Νέμτσοβ και η Άννα Πολιτόβσκαγια. Εμείς δεν βλέπουμε πιθανότητα η Ρωσία να αλλάξει, το ξέρουμε εδώ και αιώνες αλλά ο υπόλοιπος κόσμος άρχισε να το καταλαβαίνει μόλις μετά τις 24 Φεβρουαρίου του 2022. Από το 2014 οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν με την Ρωσία, να επινοήσουν οικονομικά σχέδια με τα οποία να την αποκλίνουν από την ιδέα για τον πόλεμο. Και τι έγινε; Έθρεψαν το τέρας και το έκαναν μεγαλύτερο».

Η Τετιάνα έμεινε στην Ουκρανία. Έρχεται στην Βουλγαρία για δουλειές και κινεί κάποια πρότζεκτ εδώ αλλά επιστρέφει πάντα πίσω. Η οικογένειά της είναι εκεί. Αγαπά την γη της, το χωριό της. Ο πόλεμος μόνο την συνέδεσε ακόμα περισσότερο με την πατρίδα της. Πολλά από τα σχέδιά της ακυρώθηκαν αλλά εκείνη δεν το βάζει κάτω.

Η προσωπική ιστορία της Νίνα Μπίκοβσκα επίσης συνδέεται άμεσα με τον πόλεμο. Ο σύζυγός της είναι αξιωματικός και η αρχή του πολέμου τον βρήκε στην Ανατολική Ουκρανία όπου υπηρετεί ως σήμερα. Οι δυό τους επικοινωνούν με μηνύματα. Όταν συνέβησαν τα γεγονότα της 24^ης Φεβρουαρίου του 2022 για την Νίνα ήταν δύσκολο να καταλάβει τι γίνεται αλλά συνήλθε γρήγορα και άρχισε να οργανώνει φιλανθρωπικές καμπάνιες.

«Συγκεντρώναμε ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, θυμάται εκείνη. Οι άνθρωποι έφερναν μόνοι τους χρήματα και αγοράζαμε ότι χρειάζονταν τα αγόρια μας στο μέτωπο. Πηγαίναμε τα δέματα σε συγκεκριμένα σημεία με ειδικές άδειες. Τώρα συνεχίζουμε να αγοράζουμε τα απαραίτητα και πια είναι πιο εύκολο γιατί ανοίξαμε τραπεζικό λογαριασμό στον οποίο καταθέτουν χρήματα όσοι έχουν δυνατότητα να το κάνουν».

Ο αδερφός της Νίνας και η μεγάλη της κόρη ζουν στην Βουλγαρία, στην Σόφια και στην Βάρνα. Κι εκείνοι οργανώνουν εράνους και στέλνουν χρήματα για ρουχισμό και είδη πρώτης ανάγκης για τους στρατιώτες. Κατάφεραν να αγοράσουν ακόμα και ντρον αλλά από τις τοπικές αρχές στο Μπόλγκραντ δηλώνουν ότι δεν είναι αρμόδιες να στέλνουν τέτοια πράγματα στο μέτωπο. Οι στρατιώτες όμως έχουν ανάγκη από τεχνικά μέσα και αυτοκίνητα.

Στην καθημερινότητά της η Νίνα είναι δασκάλα σε παιδικούς σταθμούς. Τα παιδιά δεν μπορούν να συνηθίσουν με τους συναγερμούς αν και τα καταφύγια είναι εξοπλισμένα με ότι είναι απαραίτητο για να συνεχίζονται τα μαθήματα. 

«Δεν είναι δυνατόν να συνηθίσουμε τον πόλεμο, λέει εκείνη. Ο πόλεμος εξαλείφει την ελπίδα και το πιο τρομερό είναι ότι χάνεται η ανθρωπιά».

Επιμέλεια και μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα