Το να συνοψίσουμε τα γεγονότα μιας ολόκληρης χρονιάς σε λίγες γραμμές είναι αναμφίβολα μια πρόκληση, ειδικά όταν μιλήσουμε για πολιτική. Οι έκτακτες κοινοβουλευτικές εκλογές, που έχουν γίνει παράδοση και φέτος στη χώρα μας, ήταν αφορμή για τους Βούλγαρους να πάνε στις κάλπες δύο φορές φέτος - τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο. Την πρώτη φορά επιλέξαμε και ευρωβουλευτές, αλλά σε αντίθεση με αυτούς που εργάζονται ήδη εδώ και μισό χρόνο, οι συνάδελφοί τους στο εθνικό κοινοβούλιο δεν κατάφεραν να σχηματίσουν τακτική κυβέρνηση και έστειλαν τη χώρα σε νέες έκτακτες εκλογές τον Οκτώβριο. Σήμερα, σχεδόν δύο μήνες μετά, δεν υπάρχει ακόμη τακτική κυβέρνηση, αν και ο διάλογος και οι προοπτικές για κάτι τέτοιο είναι μάλλον καλές. Ένας από τους σημαντικούς λόγους για να σχηματιστεί τακτική κυβέρνηση είναι η ανάγκη, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, να αναθεωρηθεί ο προϋπολογισμός της χώρας για το 2025 που προτείνει η υπηρεσιακή κυβέρνηση.

«Ο προϋπολογισμός ως έχει τώρα φαίνεται με πολλές δαπάνες που η χώρα δεν μπορεί να αντέξει. Επομένως, ελπίζω ότι θα υπάρξει μια κυβέρνηση με σαφή πλειοψηφία που θα αντιταχθεί σε αυτόν τον προϋπολογισμό, επεσήμανε ο κοινωνιολόγος από το πρακτορείο «Μέτρο» Παρβάν Σιμεόνοφ σε συνέντευξή του για το Ράδιο Βουλγαρία.»

Τα θετικά νέα που ανακούφισαν τους πολιτικούς, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες στο τέλος του 2024 είναι η πλήρης ένταξη της Βουλγαρίας στον χώρο Σένγκεν, η οποία θα γίνει επίσημα την 1η Ιανουαρίου 2025. «Η ένταξή μας στο Σένγκεν είναι πράγματι αφορμή χαράς, ένα βήμα στην ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση, ωστόσο, δύσκολα θα θεωρηθεί ως τεράστια επιτυχία από όλους» - επισημαίνει ο Παρβάν Σιμεόνοφ.

Η επίτευξη ενός εθνικού στόχου, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε και άλλους, είναι πεπεισμένος ο κοινωνιολόγος και υποδεικνύει πού πρέπει να κατευθυνθούν οι προσπάθειες των πολιτικών και της κοινωνίας:

«Το ένα είναι η μείωση της αναποτελεσματικής δαπάνης των κονδυλίων. Το λέω στο πλαίσιο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό που γίνεται αυτή τη στιγμή. Δεύτερος στόχος μας θα πρέπει να είναι η μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων στη χώρα, ως μέρος μιας πολιτικής αφιερωμένη στην ευημερία και το ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας. Ο τρίτος εθνικός στόχος, αν και πολύ αφηρημένος, είναι να εμφανιστούν οι λεγόμενες ιστορίες επιτυχίας. Η χώρα πρέπει να αρχίσει να ενθαρρύνει τους ανθρώπους και να τους δίνει αυτοπεποίθηση.»

Σύμφωνα με τον Ισραηλινό ιστορικό Γιουβάλ Χαράρι, «η έλλειψη διαλόγου και κατανόησης άλλων απόψεων σημαίνει ότι δεν υπάρχει λειτουργική δημοκρατία». Αυτό το σύμπτωμα είναι παγκόσμιο, αλλά το παρατηρούμε και στη χώρα μας, από την έναρξη της πανδημίας Covid το 2020. Ωστόσο, είναι δυνατόν να το αντιμετωπίσουμε:

«Είμαι πάντα αισιόδοξος, γιατί ξέρω ότι το μέλλον είναι όπως το φτιάχνουμε, και η κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών μας, αλλά είναι και θέμα κινήτρου – τονίζει ο πολιτικός επιστήμονας Στραχίλ Ντελίισκι. - Ναι, το βασικό χαρακτηριστικό των δημοκρατικών κοινωνιών είναι η ικανότητα του διαλόγου, ωστόσο, είναι συνάρτηση της κατανόησης και της αναγνώρισης της πολιτικής ισότητας. Σε ένα καθεστώς όπου διαφορετικές ομάδες της κοινωνίας αυτοπροσδιορίζονται μέσω αντιπαράθεσης με άλλες ομάδες, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Τα προβλήματα της σύγχρονης δημοκρατίας είναι βαθιά και σύνθετα γιατί πρέπει να ρυθμίσει τις πολιτικές σχέσεις σε ένα κοινωνικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα. Επομένως, νομίζω ότι πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κουβέντα για τη σχέση μεταξύ του καπιταλισμού και της πιθανότητας να ρυθμιστούν δημοκρατικά τα προβλήματά του» - επισημαίνει ο Στραχίλ Ντελίισκι.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Βουλγαρία και ο κόσμος βρίσκονται σε μια εποχή που θα πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουν να χτίσουν ένα νέο κοινό νόημα, και το καλύτερο είναι να είναι δημοκρατικό.

«Οι προσπάθειες προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν είναι λίγες και όταν λείπουν προσπάθειες για εκδημοκρατισμό των σχέσεων τόσο εντός της κοινωνίας όσο και μεταξύ της κοινωνίας και της ελίτ, τότε οι αντιδημοκρατικές εναλλακτικές δεν περιμένουν καν πρόσκληση, αλλά εγκαθίστανται μεταξύ μας.» - λέει εν κατακλείδι ο Στραχίλ Ντελίισκι.

Κείμενο: Ιοάν Κόλεφ

Μετάφραση: Άιλιν Λάζοβα