Κάθε χρόνο στις 10 Φεβρουαρίου, η γιορτή του Αγίου Χαράλαμπου, Επισκόπου της Μαγνησίας, γιορτάζεται με ιδιαίτερη επισημότητα σε μια μικρή αλλά ενωμένη στην αγάπη της για τον Θεό πόλη στο βορειότερο μέρος της Μαύρης Θάλασσας. Για τη Σάμπλα και τους κατοίκους της, αυτή είναι η γιορτή του ναού της εκκλησίας «Αγ. Μάρτυρας Χαράλαμπος», την οποία έκτισαν με μεγάλη αφοσίωση, κόπο και θυσίες, αλλά και ημέρα ευγνωμοσύνης.

Από τους κατοίκους μαθαίνουμε για την ιστορία του ναού που ξεκινά στα τέλη του 19ου αιώνα, με την πρώτη του κατασκευή, με το όνομα του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου. Ο πατήρ Πάβελ Μαξίμοφ, ο οποίος υπηρετεί στο ναό εδώ και 25 χρόνια, διευκρινίζει ότι η κατασκευή ξεκίνησε το 1896, αλλά το 1900 η Σάμπλα υπέστη καταστροφικό σεισμό:

«Σχεδόν 7ου βαθμού, με πολλά θύματα και καταστροφές στα σπίτια, και ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς - λέει ο πατήρ Πάβελ. - Οι κάτοικοι της Σάμπλα αναρωτήθηκαν αν έπρεπε να αλλάξουν τη θέση του ναού αλλά τελείωσαν έτσι την κατασκευή του επειδή είχαν θέσει ήδη τα θεμέλια. Υπάρχει και έγγραφο που καθιστά σαφές ότι το 1907 μάζευαν ακόμη χρήματα για την ολοκλήρωση του ναού, αλλά δεν σημειώνεται πότε ακριβώς κατασκευάστηκε πλήρως. Ήταν μάλλον το 1908, γιατί οι εικόνες για το τέμπλο είναι του 1909-1910.»

Την ιστορία του πατέρα Πάβελ συμπληρώνει η Ντανιέλα Τοντορόβα, διευθύντρια του Πράσινου Εκπαιδευτικού Κέντρου στη Σάμπλα, όπου κάποτε βρισκόταν το σχολείο.

«Αυτό που ξέρουμε από τις ιστορίες των ντόπιων είναι ότι στις αρχές του 20ου αιώνα, η τοπική διακυβέρνηση αποφάσισε να χτίσει τρία κύρια κτίρια - την εκκλησία, το σχολείο και το δημαρχείο. Η τοιχοποιία της νέας εκκλησίας και του Πράσινου Κέντρου είναι πολύ παρόμοιες και ίσως εργάστηκαν οι ίδιοι τεχνίτες.Όλα γίνονται από ντόπιους που συμβάλλουν με εργασία, κόπο και τα υλικά τους για να βοηθήσουν στην κατασκευή.»

Η χαρά των κατοίκων της Σάμπλα δεν κράτησε πολύ και το 1913, μετά το τέλος του Διασυμμαχικού Πολέμου, δυνάμει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, ολόκληρη η Νότια Ντόμπρουτζα μέχρι το σημερινό Μπαλτσίκ έγινε ρουμανικό έδαφος. Τα αρχεία της εκκλησίας διασώζουν επίσης τα ρουμανικά μητρώα, όπου ξεχωρίζει η φωτεινή προσωπικότητα ενός από τους πρώτους ιερείς που φρόντιζαν την ενορία της Σάμπλα και τα γύρω χωριά - ο πατήρ Νικόλα Τσίτσοφ, ο οποίος δώρισε την εικόνα του τέμπλου του Αγ. Νικόλαου του Θαυματουργού:

«Τα αρχεία δείχνουν ότι είχε 51 χρόνια υπηρεσίας», συνεχίζει ο πατήρ Πάβελ. «Το όνομά του εμφανίζεται ως νεαρός ιερέας από το 1897. Στα τελευταία μητρώα, όταν βάφτιζε, έγραφε ήδη με μεγάλα γράμματα και προφανώς το 1948 ήταν ήδη πολύ ηλικιωμένος.Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι άφησε προσωπικά μια λεπτομερή περιγραφή της ακτής με γεωδαιτικά σημεία στον φάρο της Σάμπλα, που δείχνει ότι ήταν πολύ μορφωμένος.»

Σύμφωνα με τα αρχεία, ο πατήρ Νικόλα δεν υπηρέτησε στην ενορία μεταξύ 1914 και 1917 και υπάρχουν αναφορές ότι φυλακίστηκε κάπου στη βόρεια Ρουμανία. Με το θέλημα του Θεού, επέστρεψε στους κατοίκους της Σάμπλα, όπου μάλλον τελείωσε το επίγειο ταξίδι του και η εκκλησία βυθίστηκε στην ερήμωση. Ωστόσο, το 1999 ξεκίνησε η ανακαίνιση:

«Η ανακαίνιση του ναού με τη σημερινή του μορφή χρονολογείται από το 2000, χωρίς το καμπαναριό, το οποίο χτίστηκε γύρω στο 2010. Πολλοί συμμετείχαν με ενθουσιασμό στην ανακαίνιση. Οι περισσότεροι ήταν ενορίτες που επισκέπτονταν τακτικά την εκκλησία. Δυστυχώς, μεγάλο μέρος από αυτούς δεν είναι πια μαζί μας.»

Ο ναός με το όμορφο και εντυπωσιακό καμπαναριό βρίσκεται στο κέντρο της Σάμπλα. Οι τέσσερις καμπάνες του προσκαλούν τους πιστούς σε προσκύνηση. Ανάμεσά τους Ρουμάνοι, Ρώσοι και Ουκρανοί, επισκέπτες από κοντά και μακριά, που δεν μισούν ο ένας τον άλλον, αλλά αγαπούν τους πάντες. «Έτσι η εκκλησία θεραπεύει τις πληγές της κοινωνίας», καταλήγει ο πατήρ Πάβελ.

Κείμενο: Νταρίνα Γκριγκόροβα

Μετάφραση: Άιλιν Λάζοβα