Πρόσφατα την ΒΕΡ επισκέφτηκε μια ομάδα μαθητών του βουλγάρικου σχολείου «Δοδάκτωρ Πέταρ Μπερόν» στην Λάρνακα της Κύπρου. Τα παιδιά ήταν ηλικίας από 14 έως 19 ετών και τα συνόδευε η διευθύντρια του σχολείου Ελεωνόρα Άγγελοβα. 

Τα παιδιά των συμπατριωτών μας από την Κύπρο ήταν στην Βουλγαρία μια εβδομάδα και επισκέφτηκαν ενδιαφέροντα μέρη χάρη στο Πρόγραμμα «Εκπαιδευτικές Διαδρομές» του υπουργείου Παιδείας. Πριν την Εθνική Ραδιοφωνία είχαν επισκεφτεί την Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο.

Το σχολείο συμμετέχει στο πρόγραμμα του υπουργείου εδώ και χρόνια και φέτος η διαδρομή τους περνάει από την Σόφια, το Μπάνσκο, το Ρόζεν και άλλα μέρη στην περιοχή του όρους Πίριν. Τα παιδιά με ενθουσιασμό απολαμβάνουν τον αέρα της πατρίδας, τους αρέσει το φθινόπωρο, συζητούν με τους ανθρώπους που ζουν εδώ. Συλλέγουν αναμνήσεις που θα τους κρατάνε συντροφιά μέχρι να ξανάρθουν.

Τα βουλγάρικα σχολεία στο εξωτερικό υπάρχουν γιατί οι γονείς αυτών των παιδιών θέλουν να τους εξασφαλίσουν την δυνατότητα να είναι συνδεδεμένα με την Βουλγαρία. Η συζήτηση με τα παιδιά αποδεικνύει ότι τα σχολεία αυτά το πετυχαίνουν.

«Όταν πετύχουμε στις εξετάσεις θα λάβουμε δίπλωμα για την ικανότητά μας να μιλάμε βουλγάρικα, λέει ο Κριστιάν Ιβανόβ από την Α΄ Λυκείου. Έπειτα θα χρησιμοποιούμε αυτές τις γνώσεις όταν ερχόμαστε στην Βουλγαρία για διακοπές ή αν αποφασίσουμε να σπουδάσουμε εδώ. Εκτός από τα μαθήματα στο σχολείο μαθαίνουμε βουλγάρικους χορούς και επισκεπτόμαστε την Βουλγαρία. Ανακαλύπτουμε την όμορφη φύση της. Πέρσι ήμασταν στο Παμπόροβο και το Σμόλιαν, μου αρέσουν τα βουνά και οι σπηλιές. Ο παππούς και η γιαγιά μου ζουν εδώ και προσπαθώ κάθε χρόνο να περνάω χρόνο μαζί τους».

«Όταν ήμουν μικρότερη ερχόμασταν στην Βουλγαρία με την οικογένειά μου σχεδόν κάθε χρόνο, λέει η Νικόλ Πετκόβα από την Β΄ Λυκείου. Τώρα τελευταία για οικονομικούς λόγους δυσκολευόμαστε να ταξιδεύουμε. Στο σπίτι μου μιλάμε βουλγάρικα Μπορεί όταν τελειώσω το σχολείο να έρθω να σπουδάσω εδώ. Για μένα είναι σημαντικό να μιλάω καλά βουλγάρικα για να μπορώ να μάθω τα παιδιά μου, όταν αποκτήσω μια μέρα, να μιλάνε κι αυτά όπως εγώ. Πηγαίνω στο σχολείο «Πέταρ Μπερόν» από την πρώτη τάξη και κάνω καλή παρέα με τους συμμαθητές μου. Μπορεί να έχουμε μαθήματα μόνο μια φορά γτην εβδομάδα αλλά μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Μας προετοιμάζουν για τα επίπεδα γνώσης της γλώσσας βάση των διεθνών στάνταρ. Από την άλλη μπορώ να βλέπω ταινίες στα βουλγάρικα, οι γονείς μου παρακολουθούν τα βουλγάρικα νέα σε βουλγάρικα μήντια. Η Βουλγαρία μας ενδιαφέρει».

«Το αγαπημένο μου μάθημα είναι η Ιστορία, λέει ο Γκεόργκι Ντίλοβ από την Β΄ Λυκείου. Όταν μαθαίνω για ένδοξους βούλγαρους βασιλιάδες νιώθω υπερηφάνεια και αποκτώ αυτοπεποίθηση. Η Ιστορία με κάνει να ονειρεύομαι να γίνω επιτυχημένος όταν μεγαλώσω. Η Βουλγαρία ήταν σημαντικό κράτος και την λάμβαναν υπόψη οι γείτονές της. Το ότι υπάρχουμε σήμερα το οφείλουμε σε βασιλάδες όπως ο Συμεών ο Μέγας και σε διανοούμενους όπως ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος. Στο σχολείο στην Λάρνακα είμαι από την Β΄ Γυμνανσίου. Πριν από αυτό ήμουν σε σχολείο στην Βουλγαρία. Θέλω να γυρίσω να σπουδάσω στην Βουλγαρία. Το όνειρό μου είναι να γίνω Λογιστής αλλά παίζω επίσης μπάσκετ και θα ήθελα να γίνω προπονητής».  

Ο μεγαλύτερος μαθητής στην ομάδα ήταν ο Αλεχάντρο Ιβανόβ από την Γ΄ Λυκείου. Γεννημένος από βούλγαρους γονείς στο Τολέδο της Ισπανίας, έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Βουλγαρία με τον παππού και την γιαγιά του  και έπειτα βρέθηκε στην Κύπρο λόγω της καινούριας δουλειάς των γονιών του.

«Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έλαβα από τους συγγενείς μου και τους δασκάλους μου, λέει εκείνος. Οι μεγάλοι πρέπει να επιμένουν τα παιδιά να μαθαίνουν να εκτιμούν την μόρφωση. Θέλω όταν τελειώσω το σχολείο να έρθω να σπουδάσω Ψυχολογία στην Βουλγαρία. Μου αρέσει η Κύπρος αν και είναι μικρό κράτος. Εκεί πάντα κάνει ζέστη και έχω καλούς φίλους».

«Εμάς τους δασκάλους αυτό που μας κινητοποιεί να εργαζόμαστε στα βουλγάρικα σχολεία του εξωτερικού είναι η αγάπη για τα παιδιά και η συνείδηση ότι οφείλουμε να τους παραδώσουμε όσα έχουμε μάθει και ξέρουμε, λέει η δασκάλα που συνοδεύει τα παιδιά, η κυρία Άγγελοβα, η οποία συμμετείχε στην ίδρυση του σχολείου το 2008 και σήμερα είναι η διευθύντριά του. Τα σχολεία αυτά δεν είναι υποχρεωτικά και είναι θαύμα ότι οι γονείς και τα παιδιά επιθυμούν να έρχονται εκεί και μένουν μέχρι να αποοφοιτήσουν. Θυσιάζουν τον ελεύθερο χρόνο τους για να επικοινωνούν με συνομίληκά τους βουλγαράκια και όταν μεγαλώσουν και η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη τα βοηθάμε να βρουν επιχειρήματα για να συνεχίσουν να έρχονται και να καταβάλλουν προσπάθεια για να διατηρούν την εθνική τους αυοσυνείδηση. Το να συνεχίσουν να έρχονται έχει τα οφέλη του γιατί υπάρχουν προοπτικές για σπουδές και επαγγελματική κατάρτιση στην Βουλγαρία.  Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τους γονείς και την ανάγκη τους να διατηρήσουν την επαφή με τις ρίζες τους. Είναι συγκινητικό όταν τα παιδιά δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στους δασκάλους τους. Συνηθίζουμε οι μεν με τους δε και οι αποχωρισμοί είναι δύσκολοι».

Επιμέλεια: Γκεργκάνα Μάντσεβα

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα