Ο Τόντορ Ζίβκοφ γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 στο χωριό Πράβετς. Είναι μέλος του Βουλγαρικού Εργατικού Κόμματος από το 1932. Από το 1948 είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Βουλγαρικού Κομουνιστικού Κόμματος, ενώ το 1954 εκλέγεται πρώτος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1962 γίνεται πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ το 1971 – πρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου (ανώτατο όργανο της κρατικής εξουσίας κατά την περίοδο του σοσιαλισμού). Στις 10 Νοεμβρίου 1989 απομακρύνεται απ' όλες τις θέσεις, ενώ στις αρχές του 1990 συλλαμβάνεται και κατηγορείται για σειρά εγκλημάτων. Αυτά είναι με λίγα λόγια η βιογραφία του ανθρώπου, που κυβέρνησε τη Βουλγαρία για ολόκληρα 33 χρόνια. Οι σύγχρονοι ερευνητές αυτής της περιόδου της νεότερης ιστορίας μας υπογραμμίζουν, ότι ακριβώς η αυταρχική και διαρκής εξουσία του Ζίβκοφ είναι υπεύθυνη για την καθυστερημένη δημιουργία της κοινωνίας των πολιτών στη χώρα μας.

Η πολιτική ακμή του Ζίβκοφ το 1953-1964 συμπίπτει με την αλλαγή των γενιών στην βουλγαρική πολιτική ζωή. Αυτή η περίοδος διάφορων οικονομικών στρατηγικών και πειραμάτων συνδέεται στενά με την πολιτική επικύρωσή του στη χώρα και μπροστά στον "Μεγάλο αδελφό" - την Σοβιετική Ένωση. Το μοντέλο διακυβέρνησής του οδηγεί την Βουλγαρία τρεις φορές σε πτώχευση.

Η πρώτη είναι το 1960, όταν πωλεί μυστικά στην Σοβιετική Ένωση τα αποθέματα χρυσού της χώρας. Η δεύτερη είναι το 1977-1979. Η τρίτη έρχεται το 1989, όταν παρά την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας του, ο Ζίβκοφ επιμηκύνει την εξουσία του μέσω νέων δανείων από τράπεζες στην Δυτική Ευρώπη. Συσσωρεύονται 11 δις δολάρια εξωτερικού και 20 δις δολάρια εσωτερικού χρέους, που συνδυάζονται με καταστροφή όλης της οικονομίας. Εξαίρεση αποτελούν οι εταιρείες εξωτερικού εμπορίου, που ελέγχονται από την Κρατική Ασφάλεια και μετατρέπονται σε "κουμπαράδες" για τους νέους καπιταλιστές εκατομμυριούχους κομουνιστικής καταγωγής.

Στους μονολόγους του στους εισαγγελείς πάνω στην λεγόμενη Δίκη νούμερο 1 και Δίκη № 4 ο Τόντορ Ζίβκοφ αναγνωρίζει την ενοχή του για την οικονομική καταστροφή της Βουλγαρίας, αλλά δεν το κάνει δημοσίως. Στο πλαίσιο της Δίκης Ν1 ο ίδιος κατηγορείται για παράνομες ενέργειες με σκοπό να αποκτήσει για τον εαυτό του ή για άλλα πρόσωπα 26.516.000 λέβα. Η δίκη № 4 αρχίζει το 1991, για να διαπιστώσει τις αιτίες και τους ενόχους για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Δεν φθάνει, όμως, στο δικαστήριο λόγω της έλλειψης κατηγοριών.

Το 1990 εγείρεται αγωγή εναντίων του Ζίβκοφ για την αναγκαστική αλλαγή των ονομάτων των Τούρκων βουλγαρικής καταγωγής και την πιεστική εκτόπισή τους. Στις 18 Ιανουαρίου 1990 εκδίδεται εντολή για την σύλληψή του, ενώ μερικούς μήνες αργότερα το μέτρο αντικαθιστάται με κατ οίκον περιορισμό.

Ιδού τι λέει ο Ζίβκοφ στις παραμονές της πρώτης δίκης εναντίων του: "Ο λαός μας και η διεθνής κοινότητα αναμένουν πως αυτή η δίκη θα είναι πολιτική, για εγκλήματα που διέπραξε ο Τόντορ Ζίβκοφ κατά του λαού και του κράτους. Αλλά όλες οι πολιτικές κατηγορίες εναντίων μου ακυρώθηκαν. Όλες ήταν συκοφαντίες".

Στις 25 Φεβρουαρίου 1991 αρχίζει δίκη λόγω της παράνομης κατανομής κατοικιών, αυτοκινήτων και χρημάτων από την Διοίκηση Ασφάλειας και Περιφρούρησης (η υπηρεσία αρμόδια για την ασφάλεια των επισήμων κατά το προηγούμενο καθεστώς). Το 1992 το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνωρίζει τον Τόντορ Ζίβκοφ ένοχο και τον δικάζει σε επτά χρόνια φυλάκισης για ζημιές σε βάρος του κράτους ύψους 21 εκ. λέβα. Εγείρονται και αγωγές για τα στρατόπεδα του θανάτου, καθώς και για την παραχώρηση εκατομμυρίων δολαρίων Αμερικής για την υποβοήθηση "αριστερών εργατικών κομμάτων". Η υπόθεση δεν ολοκληρώνεται, επειδή στις 5 Αυγούστου 1998 ο Τόντορ Ζίβκοφ αποβιώνει.

Μετάφραση: Σβέτλα Τόντοροβα