Η Ντόνκα Πάπρικοβα (1915-2006) γεννήθηκε στην Σόφια σε μια οικογένεια με 5 παιδιά. Αδερφός του πατέρα της ήταν ο μεγάλος Βούλγαρος ζωγράφος Βλαντιμίρ Ντιμιτρόβ-Μάιστορα ο οποίος την δίδαξε πως με καλές πράξεις ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει τον Θεό. Αλλά το μεγαλύτερο μάθημα φιλευσπλαχνίας της το έδωσε η μητέρα της, η Τραγιάνα, η οποία την έπαιρνε μαζί της κι ας ήταν παιδί, όταν πήγαινε να φροντίσει τους άρρωστους συγγενείς της, κατά την επιδημία φυματίωσης, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

«Πριν πάω σχολείο δεν καταλάβαινα τι είναι η αρρώστια και ο θάνατος αλλά το θλιμμένο πρόσωπο της μητέρας μου με έμαθε να συμπονώ τους άλλους, έλεγε η κυρία Πάπρικοβα.

Σεν μαθήτρια η Ντόνκα φοίτησε στην Γερμανική Καθολική Σχολή «Σάντα Μαρία» στην πρωτεύουσα και φρόντιζε τις άρρωστες συμμαθήτριές της. Έπειτα σπούδασε Γερμανική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας και Κοινωνιολογία στην Λουκέρνη της Ελβετίας. Όταν επέστρεψε στην Βουλγαρία άρχισε να εργάζεται σαν κοινωνικός σύμβουλος σε ένα εργοστάσιο όμως το νέο κομμουνιστικό καθεστώς το εθνικοποίησε και τότε άρχισε να φροντίζει ορφανά, άστεγους και αρρώστους.

Παντρεύτηκε τον μεταφραστή Ασέν Πάπρικοβ και έχοντας το παράδειγμα της πεθεράς της η οποία είχε δημιουργήσει Άσυλο για ορφανά από τους πολέμους, με την ονομασία «Χόσπις Φιλευσπλαχνία» , το 1989, όταν ξεκινούσε η μετάβαση προς την Δημοκρατία, ίδρυσε με φίλες της το ίδρυμα «Μητέρα Τερέζα» και χάρη σε δωρεές πολιτών άρχισαν να μοιράζουν τρόφιμα σε ηλικιωμένους, μοναχικούς και απελπισμένους ανθρώπους.

«Πριν χρόνια δημιούργησα έναν σύλλογο συνταξιούχων στο σπίτι μου, λέει σε ηχογραφημένη συνέντευξη από το Χρυσό αρχείο της ΒΕΡ η κυρία Πάπρικοβα. Ο κύριος στόχος μου ήταν να γνωριστούμε μεταξύ μας οι γείτονες γιατί συχνά βλεπόμαστε αλλά δεν χαιρετάμε ο ένας τον άλλον. Όταν οι άνθρωποι γνωρίζονται βρίσκουν και το θάρρος να αλληλοβοηθούνται. Αρχίσαμε να φροντίζουμε για όσους ήταν άρρωστοι, φτωχοί, βασανισμένοι. Μια μέρα μας επισκέφτηκε ένα νεαρό κορίτσι και σχολίασε πως θα ήταν ωραίο να μην πηγαίνουμε στους ανθρώπους μόνο ξηρά τροφή αλλά να αρχίσουμε να μαγειρεύουμε. Ξεκινήσαμε στην δική μου κουζίνα και αρχίσαμε να μοιράζουμε ζεστό φαγητό. Το πρότυπό μου είναι η Μητέρα Τερέζα και στραφήκαμε σε ανθρώπους με αναπηρίες, σε ψυχασθενείς, σε παιδιά με σπάνιες ασθένειες. Μεταξύ των ανθρώπων που συμμετέχουν στις φιλανθρωπικές μας καμπάνιες είναι γιατροί και καθηγητές. Οι εθελοντές είναι πάρα πολλοί, αυτήν την στιγμή είμαστε περίπου 70 άτομα».

Το 1994 το ίδρυμα έγινε φιλανθρωπικός σύλλογος και υιοθέτησε το όνομα του ιδρύματος της πεθεράς της Ντόνκα. Ακολούθησε η δημιουργία μερικών ασύλων για ετοιμοθάνατους ασθενείς.

«Είμαστε μαθημένοι με τους συνεργάτες μου να λέμε την αλήθεια ο ένας στον άλλον, λέει η κυρία Πάπρικοβα. Ειδικά αν κάνουμε λάθος ακούμε τις κριτικές των άλλων. Προσπαθούμε να χαμογελάμε, ακόμα και σ’ αυτούς που δεν συμπαθούμε. Αγαπάμε τους πλησίον μας και γι’ αυτό έχουμε ειρήνη στην ψυχή μας».

Το 1997 η Ντόνκα Πάπρικοβα έλαβε „Elisabeth-Norgall-Preis“ που είναι το υψηλότερο αριστείο του Διεθνούς Συλλόγου Γυναικών της Φρανκφούρτης, βραβείο για την συμβολή της για την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών στην Βουλγαρία και για το καλό των ΑΜΕΑ. Το 1998 η εφημερίδα «The Times» την παρουσίασε στην λίστα με προσωπικότητες «Το μέλλον της Ευρώπης». Το 1999 ήταν Βουλγάρα της Χρονιάς. Το 2001 έλαβε κρατικό βραβείο για την ανθρωπιά της  και μετάλλιο «Αίμος» Α΄ βαθμού. Από το 2002 έγινε επίτιμος κάτοικος της Σόφιας.

Η Ντόνκα Πάπρικοβα έφυγε από την ζωή στα 91 της χρόνια πλήρης ημερών και μας άφησε ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση.

Επιμέλεια και μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα