Bogdan Boevit i pëlqen të shikojë qiellin përmes fotoobjektivit dhe të përjetësojë... lirinë. Zogjtë e tij fluturojnë në mesë të reve dhe të rezeve të diellit dhe përmbushin ëndrrën më të madhe të shpirtit njerëzor – të fluturojë!

Ai është një njeri i dy ekstremeve – si basketbollist profesional mban në vet veten ngadhënjimin drejt fitores, por edhe një përulësi, sidomos kur ndodhet në mesë të natyrës. Dashuria e tij ndaj zogjve dhe kafshëve të egra u bë shkak, që para dhjetë vitesh të bëjë fotografitë e para. Fillimisht kjo ishte një mënyrë për çlodhje psikike nga dinamika e sportit të madh, por më vonë u bë një pasion i cili u kthye në art.

E ashtuquajtura fotografia “Wildlife” ose “E natyrës së egër” ka të bëjë me shumë faktorë si etika, dashuria, njohja e kafshëve, këmbëngulje, kësmet dhe pothuajse në vend të fundit vjen fotografimi. Kjo është filozofia, me të cilën Bogdan Boevi kurrë nuk bën kompromis.

“Kur fotografojmë kafshët e egra, ne shkojmë në arealet e tyre dhe ndërhyjmë në jetën e tyre. Kështu që duhet të jemi shumë të vëmendshëm që të mos dëmtojmë atyre. Prandaj jo vetëm unë, por edhe shumë fotografë të tjerë, nuk fotografojmë rajonet ku zogjtë bëjnë foletë dhe kafshët rritin të vegjlit. Ata janë jashtëzakonisht të ndjeshëm dhe në rast qëndrim jo të përshtatshëm nga ana e njeriut, ata mund të bëhen të detyruar të braktisin territoret e tyre. Në fakt kjo është ana negative e fotografimit të natyrës së egër, e cila haset shumë shpesh. Njerëzit nuk sillen me moral dhe nuk janë të prirë të shfaqin kujdes të madh ndaj kafshëve.”

Dhurimi gjithnjë shpërblehet, është i bindur fotografi Bogdan Boev. Është çështja e kohës së kaluar të fshehur nën rrjetet e kamuflazhit ose në ndonjë shkurre. Që të fotografonte ujqit, ai mbeti të fshehur pesë ditë me radhë.

“Ndjenja më e këndshme dhe më e gëzueshme sjellin fotografitë të cilat realizohen në mënyrën e duhur dhe të cilat kushtojnë më shumë kohë. Kjo për arsye se në fotografinë e egër asgjë nuk garantohet. Fotografi shkon dhe pret, dhe bën gjithçka të mundshme. Por ka tre faktorë, të cilët shumë vështirë përputhen – drita e mirë, zog ose kafshë për objekt të fotografimit dhe momenti i saktë.”

Njeri prej këtyre momenteve ishte kur Bogdan Boevi shikoi në një fushë luledielli një tufë trumcakësh në të cilën kishte një zog me ngjyra jo të zakonshme për harabelat:

“Kur shikova nga afër, zbulova, se ky ishte një trumcak i bardhë. Pak më vonë pash edhe sytë e tij të kuq – edhe më sot është i ngazëlluar nga ky takim fotografi. – Ky ishte një harabel i ri albinos, i cili lypte ushqim nga prindërit – të cilët ishin harabela të zakonshëm. Dhe në se nuk isha në këtë vend, kurrë nuk do të shikoja këtë trumcak. E tillë është situata në fotografimin e natyrës së egër. Shumë faktorë kanë rëndësi duke përfshirë edhe shansin.”

Bogdan Boevi ka fotografuar çfarëdo – arinj bojë kafe në Finlandë, kafshë të ndryshme në Bullgari. Mirëpo, mbi të gjithë atij më shumë i pëlqen të fotografojë zogjtë.

“Çdo fotografi për mua është lidhur me diçka të shtrenjtë. Edhe të mos ketë vlerë për njerëzit, ajo është me rëndësi për mua sepse më kujton ndonjë ndodhi argëtuese ose përjetim interesant. Prapa shumë prej fotografive me kafshë ose zogj të bukur, qëndrojnë histori interesante dhe të paharrueshme për mua.”

Sot fotografi përpiqet të shndërrojë hobinë në profesion ashtu siç e bëri para kohe me basketbollin, i cili ishte ëndrra e tij fëmijërore.

“Kjo është një punë për të cilën nuk ka treg. Prandaj realizohet shumë vështirë, por nuk është e pamundshme. Mendoj, se do të arrij sukses – me dashurinë ndaj natyrës dhe me etjen të përballoj të gjitha peripecitë. Akoma nuk mund të them, se e kam kthyer hobinë tim të fotografimit në profesion. Ndoshta vetëm përgjysmë e kam arritur këtë.”

Mirëpo, çfarëdo që të bëhet, asnjeri nuk mund të vjedhë aftësinë e tij të bekuar – të kapë bukurinë jo vetëm me shqisat, por edhe me shpirtin dhe pas kësaj të na prezantojë.

Përgatiti në shqip: Svetllana Dimitrova